Tι τραβάνε κι αυτοί οι κούριερ!

Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες η εποχή του covid. Αυτή η κατάσταση που έχει μπει τόσο πολύ στη ζωή μας και δεν ξέρουμε πλέον πώς μετρώνται οι κανονικοί ρυθμοί, χωρίς μάσκες, αντισηπτικά και κυρίως με ανθρώπινη επαφή. Τα σημεία των καιρών μάς έχουν κάνει τόσο απόμακρους που στο τέλος της ημέρας, ο φόβος και τα νεύρα επικρατούν με αποτέλεσμα να γινόμαστε κακοί με εκείνους που είναι εκεί για να κάνουν τη δουλειά τους. Ο λόγος φυσικά για όλους εκείνους τους εργαζόμενους, που παρά τις δύσκολες συνθήκες συνέχισαν ακατάπαυστα να εργάζονται και να έχουν μια σχετική επαφή με άλλους ανθρώπους, τους κούριερ.

Τι σού φταίει πουλάκι μου ο ντελιβεράς που άργησε λίγο να σου φέρει το δέμα σου και ξεσπάς τα νεύρα σου πάνω του; Ένας απλός εργαζόμενος που προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του όπως εσύ κι εγώ είναι και παράλληλα προσπαθεί κι αυτός να προφυλαχτεί από κάθε πόρτα, αφού δεν ξέρει τι μπορεί να τού επιφυλάσσει το άνοιγμά της.

Ξαφνικά το επάγγελμα αυτό έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα τα στραβά του κόσμου. Ευτυχώς δε βγήκαν οι συνωμοσιολόγοι -ναι εκείνοι με τα περιστέρια και το τσιπάκι του Μπιλ Γκέιτς- να πουν ότι για τη διασπορά του ιού φταίνε οι μεροκαματιάρηδες εργαζόμενοι των κουριερ.

Στη δύσκολη περίοδο της καραντίνας, το φιλικό πρόσωπο του κούριερ ήταν και το μόνο νέο που έβλεπες πέρα από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού κι αντί να χαμογελάσεις και να πεις μια κουβέντα -από μακριά όπως επιβάλλει ο καιρός- και να σκάσεις ένα αυθεντικό χαμόγελο συμπόνιας κάτω από τη μάσκα, προτίμησες να βάλεις τις φωνές και να τσακωθείς επειδή σού άργησε λίγο περισσότερο απ’ ότι είχες υπολογίσει το πακέτο που περίμενες. Εντάξει μπορεί να μην ήσουν εσύ, αλλά όλοι είχαμε εκείνον το γνωστό που έβγαλε βλακωδώς το άχτι του.

Η αλήθεια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι πως όταν περιμένεις κάτι πάρα πολύ και θες να το έχεις στα χέρια σου χθες, ακόμα και η ελάχιστη καθυστέρηση στην παράδοση μοιάζει μαρτύριο- πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από την κλεισούρα του σπιτιού που συνοδεύει την εποχή. Για την καθυστέρηση δεν ευθύνεται όμως ο διανομέας, αλλά η μεταφορική εταιρεία από την οποία παρήγγειλες. Επομένως γιατί τα βάζεις με τον υπάλληλο που δεν έχει καμία αντίστοιχη αρμοδιότητα και όχι με την ίδια την εταιρεία;

Η αντίδραση αυτή θυμίζει εγκλωβισμένο ζώο που ψάχνει τρύπα να αποδράσει κι επιτίθεται σε ό,τι βρει μπροστά του, ακόμα κι αν αυτό είναι η σανίδα σωτηρίας που ψάχνει. Ενώ με τα σημερινά δεδομένα θα έπρεπε να έχει γίνει κατανοητή η σπουδαιότητα και να αναγνωρίζεται κάπου το έργο των ανθρώπων αυτών, εξακολουθούμε να κρατάμε μια αρνητική στάση. Υπάρχει μια υπεροψία από τη μεριά τη δική μας, ανοίγοντας την πόρτα για να παραλάβουμε αυτά που παραγγείλαμε. Ναι, μπορεί ο καιρός να μην ενδείκνυται για τη μικρή τυπική κουβεντούλα με ένα άγνωστο άτομο, αλλά και πάλι δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίζει έναν άνθρωπο που προσπαθεί να βγάλει το ψωμί του ως σάκο του μποξ.

Βάλε τον εαυτό σου στη θέση εκείνου που θα σού φέρει το επόμενο πακέτο. Σκέψου ότι αφήνεις τη βολή του σπιτιού σου και πας από σπίτι σε σπίτι για να σε αντιμετωπίσουν σαν υπηρέτη.  Όπως κουβαλάς την ιστορία σου, έτσι και ο οποιοσδήποτε έχει τη δική του ιστορία να πει. Πριν σού παραδώσει το πακέτο στα χέρια κοίταξέ τον στα μάτια και σκαρφίσου μια δική σου ιστορία. Εκείνη την ώρα, θα σε βοηθήσει στο να μην κρατάς απόμακρη στάση κι ίσως το χαμόγελο συμπόνιας που όλοι χρειαζόμαστε να βγει αβίαστα. Δώσε σ’ εκείνον τον άνθρωπο το κουράγιο που χρειάζεται να συνεχίσει τις παραδόσεις του και στο τέλος της μέρας να έχει μια όμορφη αίσθηση για να προχωρήσει χωρίς να νιώθει ότι η δουλειά του είναι αγγαρεία.