«Ζητάω τη γνώμη σου για να μου πεις ότι έχω δίκιο»

Είναι μοναδικό το συναίσθημα που νιώθουμε, όταν ξέρουμε πως στη ζωή μας έχουμε άτομα άξια εμπιστοσύνης. Είναι εκείνα τα άτομα που καταφεύγουμε όταν τα προβλήματά μας γίνονται τόσο δυσβάσταχτα, που αν συνεχίσουμε να τα κουβαλάμε μονάχοι, θα μας τσακίσουν. Όταν μοιραζόμαστε έναν προβληματισμό, δε λύνεται μόνος του ως δια μαγείας. Ένα μέρος, όμως, της μεγάλης πίεσης που μας διακατέχει, εκτονώνεται. Μια συμβουλή, ένα άγγιγμα στο μπράτσο συνοδευμένο από ένα χαμόγελο να δηλώνει πως ο συνομιλητής συμμερίζεται την κατάσταση, πολλές φορές είναι καλύτερες και από ουρανοκατέβατη λύση. Σε εκείνες τις φάσεις, χρειαζόμαστε τον συνομιλητή μας, θέλουμε να νιώθουμε ότι είναι εκεί για εμάς κι όχι να αισθανόμαστε ότι μας αντιμετωπίζει ως μια αγγαρεία.

Όταν εξωτερικεύουμε έναν προβληματισμό μας, τον παραθέτουμε από υποκειμενική σκοπιά. Τον έχουμε επεξεργαστεί, έχουμε δουλέψει επάνω του κι έχουμε βγάλει ορισμένες πιθανές λύσεις του. Ο λόγος που δεν τις εφαρμόζουμε εκείνη την ώρα, ώστε να πάμε παρακάτω, είναι γιατί οι ενδεχόμενες επιλύσεις φαντάζουν το ίδιο δύσκολες με το πρόβλημά μας. Εκεί έρχονται οι δικοί μας άνθρωποι, να μας βοηθήσουν και να μας στηρίξουν. Από εκείνους δεν περιμένουμε τίποτα περισσότερο απ’ το να παραθέσουν τις δικές μας απόψεις πάνω στο θέμα. Χρειαζόμαστε να ακούσουμε, από ένα ξένο στόμα, όλα εκείνα που τριγυρίζουν στο μυαλό μας και μας ταλαιπωρούν. Είναι ένας τρόπος επιβεβαίωσης. Θέλουμε να δούμε ότι κινούμαστε σε σωστό δρόμο και φυσικά ότι έχουμε δίκιο.

Τι γίνεται όμως όταν ο συνομιλητής μας, έχει διαφορετική οπτική γωνία από εμάς; Νευριάζουμε, αυτό κάνουμε! Νευριάζουμε γιατί δεν αντέχουμε να φαινόμαστε παράλογοι. Ίσως εκείνα τα λόγια που ακούμε μας θίγουν τον εγωισμό. Κανείς δε θέλει να φαίνεται παράλογος στα μάτια των άλλων. Βγαίνει στην επιφάνεια ο αμυντικός μας εαυτός. Προσπαθούμε να πείσουμε τόσο πολύ ότι οι θέσεις μας είναι καλές που χάνουμε την ουσία. Δ βλέπουμε ότι γίνεται προσπάθεια, από κάποιον άλλον με διαφορετικά βιώματα -και επομένως αντίληψη- να μας βοηθήσει. Εκείνη την ώρα προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε στο συνομιλητή μας γιατί έχουμε δίκιο. Εκεί όμως γινόμαστε, όντως παράλογοι. Εξ’ αρχής, εμείς ζητήσαμε από εκείνον τη γνώμη του. Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να σκέφτεται το ίδιο με εμάς. Αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ίδιο τρόπο σκέψης, η κοινωνία θα ήταν παγιωμένη χωρίς δυνατότητα βελτίωσης.

Ενώ κάποιος μπορεί να εκφέρει γνώμη πολύ διαφορετική απ’ όσα πιστεύουμε, υπάρχουν κι εκείνοι που θα προτιμήσουν να μην πουν τίποτα. Θέλουν το καλό μας. Είναι εκεί για να ακούσουν τους προβληματισμούς που έχουμε. Υπομονετικά περιμένουν να τους παραθέσουμε όλες τις θέσεις, τα υπέρ και τα κατά. Ακούν την πορεία της σκέψης μας και στο τέλος δε λένε τίποτα. Μα και εκεί πάλι νευριάζουμε. Μήπως είμαστε παραπάνω ευέξαπτοι απ’ το συνηθισμένο; Χρειαζόμαστε κάποιο σχόλιο. Λίγη ανάλυση. Να δούμε ότι κάποιος μάς δίνει δίκιο για να πάρουμε κουράγιο. Έστω μια διαφορετική κατεύθυνση απ’ την πεπατημένη, για να καταλάβουμε ότι μας δίνει την προσοχή που χρειαζόμαστε.

Όταν κάνουμε κατάθεση ψυχής σε κάποιον, κάτι περιμένουμε να πάρουμε πίσω. Ένα μικρό λιθαράκι ότι δε χάθηκε στα λεγόμενα μας. Μπορεί ο προβληματισμός που έχουμε, να είναι τόσο μεγάλος που μια άλλη κατεύθυνση από εκείνη που θέλουμε να δώσουμε, να μας παραλύσει, αφού θεωρώντας -ενδεχομένως- πως είμαστε σε σωστό δρόμο τα περιττά λόγια δε χρειάζονται. Επίσης, το γεγονός ότι αφιερώνουν χρόνο για εμάς, ξεχνάμε πως δηλώνει, από το ότι μας νοιάζονται μέχρι το ότι προσπαθούν, με τον τρόπο τους, να βοηθήσουν κι ας διαφωνούν.

Έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη να βρούμε το δίκιο μας, που όταν μοιραζόμαστε με τρίτα άτομα το πρόβλημά μας, ζητάμε μια υποκειμενική άποψη -τη δική μας. Έτσι, μπλέκουμε σ’ ένα φαύλο κύκλο. Για να ζητήσουμε βοήθεια σημαίνει ότι δεν είμαστε σίγουροι ή ότι δεν έχουμε ενδεχόμενη λύση. Όταν δεν είμαστε δεκτικοί σε αντίθετες απόψεις, πέφτουμε στις ίδιες ακριβώς λούπες που θα πέφταμε μόνοι μας.

Οι διαφορετικές απόψεις είναι για να αποκτάς μια πιο σφαιρική άποψη πάνω στο θέμα. Πριν πράξουμε καλό είναι να έχουμε στο μυαλό μας όλες τις πιθανές εκφάνσεις. Δεν είπα από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε ο Professor, όμως, πώς θα αποκτήσουμε σφαιρικότητα γύρω από το θέμα μας μένοντας βασισμένοι στην υποκειμενική σκοπιά;  Ενώ παράλληλα γιατί δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε που ο περίγυρός μας θέλει να βοηθήσει -το βλέπουμε στη στάση του- όμως αδυνατεί τη δεδομένη στιγμή; Σε κάθε περίπτωση εμείς έχουμε επιλέξει να πάρουμε βοήθεια από αυτά τα άτομα και για να το κάνουμε αυτό, συνειδητά ή υποσυνείδητα, ξέραμε τη στάση που θα κρατούσαν.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!