8 ατάκες παλιών ταινιών που αγαπήσαμε

Αμέτρητα πρόσωπα, ευφάνταστες ιστορίες που έχουν ενεργοποιήσει ρυάκια συναισθημάτων και ασταμάτητα δάκρυα γέλιου. Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος έχει αφήσει το δικό του μοναδικό στίγμα, το οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα ανεξίτηλα χαραγμένο στις ζωές όλων μας. Μέσα από αξέχαστες κι αστείες ατάκες, ειπωμένες από σπουδαίους ηθοποιούς που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία και τυγχάνει να χρησιμοποιούμε μέχρι και σήμερα όλοι εμείς στη καθημερινότητά μας. Φώτα, κλακέτα και φύγαμε!

1. «Βεβαίως-βεβαίως!»

Ο Χρήστος Τσαγανέας στη ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» συνήθιζε να τονίζει τη σημαντικότητα των πραγμάτων και των καταστάσεων γύρω του χρησιμοποιώντας πάντοτε τη φράση «βεβαίως-βεβαίως». Έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να μην ακολουθήσουμε πιστά αυτή τη συμβολικότητα στο λόγο του. Ειδικότερα όταν θέλουμε να αντιληφθεί ο συνομιλητής μας την ιδιαίτερη προσοχή που οφείλει να δώσει στα λεγόμενά μας, από το πιο μεγάλο μυστικό μέχρι την πιο γελοία συμβουλή. Εξ’ άλλου ό,τι κι αν είναι αυτό που θα εκμυστηρευτούμε φωνάζει αγάπη, βεβαίως-βεβαίως!

2. «Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις, υποφέρω και υποφέρεις.»

Μια χιλιοειπωμένη φράση, αμέτρητα τα παραδείγματα. Κι αν η σιωπή είναι χρυσός, δεν παύει παράλληλα να είναι και βάσανο μεγάλο. Υπάρχουν πρόσωπα, μυστικά και γεγονότα που μπορούν να μας κάψουν κυριολεκτά, γι’ αυτό κι εμείς φροντίζουμε να τα θάψουμε όσο πιο βαθιά γίνεται υπογράφοντας και κλείνοντας το ζήτημα μ’ αυτή τη φράση. Το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Κώστας Χατζηχρήστος στην ταινία «Ο Ηλίας του 16ου», όταν βρέθηκε να υποδύεται τον αστυνομικό στο τμήμα της περιοχής του ανακρίνοντας τον συνεργό του που πιάστηκε επ’ αυτοφώρω στη ληστεία που είχαν οργανώσει.

3. «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.»

Το παρεάκι βγήκε έξω και επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή, ενώ όλοι είναι βουτηγμένοι στις σκέψεις τους αγναντεύοντας το άπειρο.  Η άβολη στιγμή που βγαίνετε πρώτο ραντεβού τα δυο σας και κοιτιέστε αμήχανα μην μπορώντας να αρθρώσετε λεξούλα. Όταν το κολλητάρι βρίσκεται μ’ ένα κινητό στο χέρι να χασκογελά με τα μηνύματα που λαμβάνει από το έτερον ήμισυ αγνοώντας σε επιδεικτικά. «Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», η θεϊκή ατάκα που ακούσαμε να λέει ο Ντίνος Ηλιόπουλος στη ταινία «Ο ατσίδας» κι από τότε υιοθετήσαμε για κάθε άβολη κατάσταση που συνηθίζουμε να βιώνουμε και θέλουμε λιγάκι να σπάσουμε τον πάγο.

4. «Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω.»

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με δυσάρεστες καταστάσεις το βάζουμε στα πόδια. Γιατί δε θέλουμε να παραδεχτούμε το λάθος μας. Γιατί μας πνίγει το δίκιο. Γιατί προτιμούμε να αδιαφορήσουμε παρά ν’ ασχοληθούμε και να μεγαλοποιήσουμε ένα ανούσιο γεγονός. Κι αν στο πρώτο καβγαδάκι κάνουμε χιούμορ λέγοντας πως «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω», όταν φτάσουμε στο αμήν παίρνουμε και το καπελάκι μας, όπως κι όλα τα μπογαλάκια μας και φεύγουμε για άλλη παραλία. Αν κι ο Αντωνάκης δεν έπραξε σοφά στην ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», εμείς τυγχάνει να τον συγχαίρουμε συχνά.

5. «Εδώ μέσα γίνονται σόδομα και γόμορα!»

Στα καυτά νέα της ημέρας, λέμε ναι. Φυσικά και θέλουμε να μάθουμε κάθε λεπτομέρεια. Θα το ξεψαχνίσουμε το θέμα. Θα το γυρίσουμε από εδώ, θα το γυρίσουμε από εκεί μα το συμπέρασμα θα είναι πάντοτε ένα. Εδώ μέσα γίνονται σόδομα και γόμορα! To the point η διαπίστωση της Σαπφούς Νοτάρα που έβαλε μπουρλότο στις ζωές μας με την επική ατάκα της στη ταινία «Αχ, αυτή η γυναίκα μου».

6. «Το νου σας, ρεμάλια!»

Άκρως προειδοποιητική η ατάκα του Λάμπρου Κωνσταντάρα στη ταινία «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι», προς τους τρεις έφηβους γιους του. Μία ατάκα που προκαλεί παροξυσμό γέλιου κάθε φορά που την ακούμε μέχρι και σήμερα, μεταφέροντάς την προς το κάφρικο gang μας καθώς ετοιμάζεται για στραβή που ίσως επιφέρει σημαντικές επιπτώσεις στη, μέχρι τώρα, ήρεμη καθημερινότητά μας. Όλοι χρειαζόμαστε κάποιον να μαζεύει τα ασυμμάζευτα πριν τα πράγματα ξεφύγουν. Παραδεχτείτε το!

7. «Σούζη τρως! Και ψεύδεσαι και τρως!»

Κάθε σπίτι έχει τη δική της Σούζη. Εκείνο το άτομο που από Δευτέρα ξεκινάει δίαιτα. Που παραμυθιάζει τους όλους τους αγαπημένους του, μα πάνω απ’ όλα τον εαυτό του, πως ήρθε η ώρα να αντισταθεί στους πειρασμούς ξεκινώντας μια υγιεινή ζωή. Συνήθως τα βράδια τον κάνεις τσακωτό μπροστά από τη πόρτα του ψυγείου να καταβροχθίζει ό, τι έχει απομείνει. Ε, μετά από αυτό πώς να μη γίνεις Βλαχοπούλου; Αφού και ψεύδεται και τρώει! Ασύστολα. Μεταξύ μας τώρα, η Παριζιάνα πολύ καλά της τα έχωνε, αλλά λέμε όχι στο στο body shaming!

8. «Όχι άλλο κάρβουνο!»

Τι βλέπουν τα ματάκια μας, τι ακούνε τα αυτάκια μας και δεν τα μαρτυράμε; Αμέτρητα πράγματα καταγράφονται στα πρακτικά μας, ώσπου κάποια στιγμή απαυδούμε. «Όχι άλλο κάρβουνο», λοιπόν! Αυτό αναφωνούμε κι εμείς, παρέα με τον Νίκο Κούρκουλο (ταινία «Ορατότης Μηδέν»). Κι αν μου πεις πως δεν το έχεις ξεστομίσει ούτε μια φορά στη ζωή σου είσαι μεγάλος ψεύτης.

Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος καταφέρνει μέχρι και σήμερα να κερδίζει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή. Με ατάκες που αγαπήσαμε και υιοθετήσαμε.  Με ιστορίες του περιτριγυρίζονται πάντοτε με μπόλικη δόση χιούμορ, λύπης και χαράς, αλλά και σταγόνες αληθείας από μία άλλη εποχή που μέχρι σήμερα διδάσκει στους νεότερους σοφία, ξεγνοιασιά, αθωότητα, αγάπη.