«Δε σε νοιάζει πια», μα το stalking στα sοcial άλλα δείχνει

Ο χωρισμός πονάει, πονάει πολύ. Ειδικά αν η απόφαση δεν πάρθηκε από κοινού κι ήρθε τελείως απροσδόκητα σαν είδηση στη ζωή σου. Ακόμα όμως κι αν ήταν δική σου επιλογή να θέσεις ένα τέλος στην ιστορία σας, εξακολουθεί να πονάει. Γιατί, ό, τι κι αν έχει συμβεί και φτάσατε σ’ αυτό το σημείο, οι αναμνήσεις θα παραμείνουν χαραγμένες στη μνήμη σου.

Μερικές φορές, καταφέρνεις να προχωρήσεις μέσα σ’ ένα αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Κάποιες άλλες, όσο κι αν προσπαθείς να πιάσεις τη ζωή σου ξανά από εκεί που την άφησες, πριν την πολυπόθητη γνωριμία, αποτυγχάνεις παταγωδώς. Και στις δύο περιπτώσεις το ενδιαφέρον κι η ευχή για μια καλή ζωή παραμένει αμείωτο. Θέλεις ο άνθρωπος αυτός να είναι καλά κι ορισμένες φορές επιδιώκεις να μάθεις πράγματα για εκείνον και τη ζωή του, τώρα που είστε χώρια. Εδώ, σου φωνάζω πως είναι παγίδα. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η κατάσταση να περάσει σ’ ένα άλλο στάδιο κι από απλή ανθρωπιά κι ενδιαφέρον, να μετατραπεί σε τεράστια περιέργεια.

Καλώς ή κακώς, οι δυνατότητες που δίνονται μέσω τεχνολογίας για όλους εμάς που θέλουμε να ψαχουλέψουμε νέα από τις ζωές ανθρώπων που τραβούν το ενδιαφέρον μας είναι αρκετές. Ένα προφίλ στο facebook ή στο instagram αρκεί και πολλές από τις απορίες που μας βασανίζουν έχουν λυθεί. Κάπου θα πάει, με κάποιους θα είναι. Ένα στόρι ή μία φωτογραφία που θ’ ανεβάσει. Ίσως, ένα ταγκ που θα παιχτεί σε δημοσίευση και θα πέσει στην αντίληψή σου. Τα like ή τα σχόλια που θα κάνει σε κάποιο άτομο κι αυτά που θα δεχτεί. Όλα βγάζουν το νόημά τους, όλα σου δίνουν και μία λεπτομέρεια της ζωής του.

Είτε συνεχίζεις να τον ακολουθείς είτε όχι, τρόπος υπάρχει. Βλέπεις είναι μεγάλο καρφί η τεχνολογία κι εδώ που τα λέμε, εσένα σε βολεύει. Ειδικά, αν έχει πέσει το unfollow κι είναι από τα άτομα που δεν προφυλάσσονται και πολύ, διατηρώντας ένα δημόσιο προφίλ στα social media, κάνει την πρόσβασή σου ακόμα πιο εύκολη. Ωστόσο και δημόσιο να μην ήταν, κακά τα ψέματα, τον τρόπο σου θα τον έβρισκες. Μέσω ενός φίλου ή μιας φίλης που τον ακολουθεί.

Στην περίπτωση, όμως, που έχει πραγματικά πέσει το unfollow, υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος αποκάλυψης της κρυφής σου δραστηριότητας και πρέπει να προσέχεις πολύ. Γιατί δε θες να σε πάρει και πρέφα. Κοιτάς λίγα πράγματα ο ίδιος και για τα υπόλοιπα επιστρατεύεις το επιτελείο σου. Κι έτσι και κάνεις την πατάτα κι ανοίξεις κανένα στόρι, ή πατήσεις κανένα λάικ πάνω στη βιασύνη σου, η γη ν’ ανοίξει να σε καταπιεί δε θα σου φτάσει.

Κι όσο περισσότερα γνωρίζεις, να σου και οι τυχαίες συναντήσεις. Το νέο του στέκι, θα γίνει και δικό σου στέκι. Ξαφνικά ένα υπέροχο δώρο προς τον εαυτό σου είναι μία συνδρομή στο γυμναστήριο. Κι όχι οποιοδήποτε γυμναστήριο, αλλά σε εκείνο που ξέρεις πως κάθε απόγευμα στις έξι η ώρα θα τον συναντήσεις ξανά, και πάλι, παντελώς τυχαία. Ο δρόμος σου θα σε βγάζει άθελά σου έξω από το σπίτι του. Για να κλέψεις ένα βλέμμα, ένα νεύμα, ένα «γεια» κι ένα «τι κάνεις;». Να κερδίσεις και πάλι λίγη από την προσοχή εκείνη που κάποτε ήταν όλη δική σου και τώρα ξεκλέβεις πονηρά.

Το κακό είναι πως αν μπεις στο τρυπάκι αυτό μία φορά, δύσκολα ξεφεύγεις. Κάθε φορά λες πως δε θα ξανακοιτάξεις, δε θα πέσεις στον πειρασμό, αλλά την επομένη ρίχνεις και πάλι τη ματιά σου. Δε ξέρω από πού πηγάζει η ανάγκη αυτή στον καθένα μας. Ίσως, είναι η ελπίδα που σιγοκαίει μέσα μας για μια επιστροφή. Κοιτάμε για να δούμε αν ακόμη καίγεται, γιατί όλο και με κάτι θα φανερωθεί, ή αν έχει προχωρήσει. Από την άλλη, ακόμα κι αν ξέρουμε πως δεν υπάρχει ελπίδα, η περιέργεια του να μαθαίνουμε τι συμβαίνει ακόμα κι αν εμείς απουσιάζουμε απ’ αυτήν, είναι ανεξέλεγκτη. Κάποια στιγμή θα σβήσει, όπως κι αν έχει.

Κατασκοπεύουμε τον άνθρωπο που ποθούμε από περιέργεια κι ανάγκη. Γιατί θέλουμε να γνωρίζουμε τα πάντα για εκείνον. Γιατί εξαρτιόμαστε από μία δόση της προσοχής του, έστω και τυχαία. Και μπορεί όλο αυτό να είναι εξαιρετικά παρανοϊκό για κάποιους, όμως όλοι μας έχουμε πέσει στο λούκι αυτό με τα μούτρα, έστω και για έναν άνθρωπο στη ζωή μας. Ας μην κρυβόμαστε.