Δεν ξεκαθαρίζεις τι νιώθεις στο άτομο που έχεις και λίγο δεδομένο

Η μοναδική φορά που ένιωσα βαθιά προδομένη από τον ίδιο μου τον εαυτό ήταν όταν τόλμησα να θεωρήσω στη ζωή μου κάποιον άνθρωπό μου δεδομένο. Και φυσικά, αυτόν τον άνθρωπο τον έχασα από το πλευρό μου. Ακόμη μουντζώνομαι. Νόμιζα πως θα ήταν πάντοτε εκεί, όχι όποτε εκείνος το επιθυμούσε αλλά όποτε εγώ το επέλεγα και με τρόπο που εγώ του υποδείκνυα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λένε, όμως εγώ αργά το κατάλαβα.

Λίγο πολύ, όλοι πέσαμε στην παγίδα αυτή. Θεωρήσαμε πως οι άνθρωποί μας θα δηλώνουν πάντοτε παρόντες σε κάθε επιθυμία μας. Θεωρήσαμε πως θα μας φέρονται πάντοτε καλά ανεξαρτήτως της δικής μας συμπεριφοράς γιατί, πολύ απλά, μας αγαπούν. Θεωρήσαμε πως ποτέ τους δε θα παραιτηθούν από εμάς και πως όλα όσα νιώθουν τους έχουν φυλακίσει σε μία αιώνια συνύπαρξη μαζί μας. Όμως ξεχάσαμε πως κάθε φορά που κάποιος θεώρησε κάποιον δεδομένο, το μόνο που κατάφερε είναι να χάσει όλα όσα είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή χτίσει μαζί του. Αν και μεταξύ μας, πιο πολύ παρατηρητής ήταν παρά ενεργός στη μάχη αυτή.

Τι φταίει; Το κλούβιο το κεφάλι μας, αυτό φταίει! Δε βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας κι αυτό φταίει! Οι προσδοκίες μας είναι πάντοτε υψηλές και δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Παίρνουμε δέκα πράγματα, δίνουμε δύο και θέλουμε ν’ ακούσουμε και το ευχαριστώ. Έως πότε; Δε γίνεται μια ζωή όλα να τα θεωρούμε δεδομένα, να συμπεριφερόμαστε σαν ανώριμα και κακομαθημένα παιδάκια και να απαιτούμε την προσοχή των ανθρώπων γύρω μας με το που κουνήσουμε το μικρό μας δακτυλάκι. Λυπάμαι, αλλά δεν πάει έτσι το πράγμα. Τα δεδομένα, κάποια στιγμή, γίνονται ζητούμενα.

Για να λειτουργήσει σωστά μία σχέση πρέπει εξ’ αρχής να πραγματοποιηθεί μια μικρή συμφωνία μεταξύ των ατόμων που την περιβάλλουν η οποία θα αποτελείται από συγκεκριμένα όρια και κανόνες. Καμία σημασία δεν έχει αν αυτή η σχέση είναι κατ’ αποκλειστικότητα ή ελεύθερη. Καμία σημασία δεν έχει αν αγαπιέστε ή απλώς βρίσκεστε στο κρεβάτι για τη δική σας καλοπέραση. Ξεκαθαρίζετε τη θέση σας, θέτετε τους δικούς σας όρους για να παραμείνετε ήρεμοι και γαλήνιοι.

Θα ξεκινήσω με τα πιο απλά παραδείγματα, για να σε βάλω στο κλίμα. Δε σου αρέσει να μοιράζεσαι τα πράγματά σου. Δε θέλεις κανένας άλλος πέρα από εσένα να οδηγάει το αμάξι σου. Δε θέλεις να σε βομβαρδίζουν με κλήσεις και μηνύματα την ώρα που είσαι έξω με φίλους, συγγενείς ή τη σχέση σου. Δεν μπορείς να ανεχτείς κανενός τα δάχτυλα μέσα στο πιάτο σου την ώρα που τρως για να σου κλέψει μια πατάτα. Περνώντας σε πιο ουσιαστικά θέματα, μπορεί να μη θέλεις να κάνεις παιδιά και οικογένεια, να μη σε ενδιαφέρει να μείνεις σταθερά σε ένα μέρος, να νιώθεις πως η φάση στην οποία βρίσκεσαι είναι περαστική. Όλα αυτά είναι πράγματα που πρέπει να τα πεις. Είναι ακραία επικίνδυνο να θεωρείς πως μπορείς να παρουσιάσεις τον εαυτό σου αφού κάποιος έχει επενδύσει πάνω σου θεωρώντας πως σώνει και ντε θα μείνει. Εκτός κι αν είσαι διατεθειμένος να πα΄ρεις το ρίσκο του χωρισμού, που όμως θα πληγώσει και τους δυο σας.

Είναι επιλογή σου να μη θέλεις κανένας να έρχεται απροειδοποίητα στο σπίτι σου, ναι κι ο άνθρωπός σου ακόμη. Αν δεν είναι καλά και σε χρειάζεται κοντά του, τηλεφωνάκι και το κανονίζετε. Δεν είναι όμως δεδομένο πως ο άλλος θα δεχτεί αυτή τη σχέση αν δεν το ξεκαθαρίσεις. Στην τελική μπορεί στο μυαλό του να έχει το δικό του δεδομένο. Δεν πρέπει κάπως να γνωρίζετε ο ένας του άλλου;

Είναι σημαντικό να ξέρουμε τι θέλουμε κι από ποιον, ακόμα κι αν αυτό είναι να μην ξέρουμε τι θέλουμε. Πρέπει να γνωρίζουμε αν συμβαδίζουν τα θέλω μας με κάθε άνθρωπο που έχουμε στο πλευρό μας και να βάζουμε φρένο εκεί όπου χρειάζεται. Ειδικότερα σε μία ερωτική σχέση, είναι επιτακτική η ανάγκη του να θέσουμε όρια και κανόνες. Αν ο ένας είναι μονογαμικός κι ο άλλος πολυγαμικός, ποιο το νόημα να επιμείνουμε σε αυτή τη σχέση; Αν ο ένας βλέπει τη ζωή σαν περιπέτεια και τον άλλο αυτό τον φοβίζει σε σημείο πανικού, δεν είναι δίκαιο να είναι γνωστό εκατέρωθεν; Αν για τον έναν ο έρωτας έχει χρώμα μπλε και για τον άλλο κίτρινο, δεν είναι λάθος να υποθέτουν πως απλώς έχουν το ίδιο χρώμα και θα το έχουν για μια ζωή;

Είναι σημαντικό να είμαστε ο καθρέφτης του ανθρώπου μας, όχι όμως με την έννοια των αντιποίνων, με της διαύγειας. Ξεκαθάρισε τις προθέσεις σου. Κι αν έχεις κενά, ζήτα ξεκαθάρισμα κι από την απέναντι πλευρά. Κι αν αυτό δε συμβεί μην το ζορίζεις. Δεν έχει νόημα να μένεις κάπου επειδή απλώς είπες ότι θα μείνεις. Δε θα σου άρεσε να βρίσκεσαι σε αυτή τη θέση κι αν έχει συμβεί, τότε ξέρεις πολύ καλύτερα απ’ αυτό. Τα δεδομένα πάντα μα πάντα γίνονται ζητούμενα, αν δεν είναι ξεκαθαρισμένα. Το λες και νόμο, τελικά.