Κάνει εμφάνιση η καψούρα κι ερμηνεύουμε κινήσεις όπως να 'ναι

Σου έχει τύχει να σκέφτεσαι ερωτικά κάποιο πρόσωπο που γνωρίζεις ελάχιστα -έως και καθόλου- και κάπου μέσα σου να θεωρείς πως σε σκέφτεται εξίσου κι εκείνο; Έλα, μη μου κρύβεσαι! Το χέρι μου βάζω στη φωτιά πως σου έχει συμβεί, όπως δηλαδή και στους περισσότερους από εμάς. Στους περισσότερους λέω, ναι. Ελάχιστα είναι τα ταπεινά χαμομηλάκια εκεί έξω που να μην έχουν βιώσει αυτό το συναίσθημα.

Από μικρά παιδιά το έχουμε αυτό το θεματάκι αυτό. Αρπαζόμαστε από τις μικρότερες κινήσεις και -επειδή βολεύουν- με το νου μας πλάθουμε συζητήσεις και συνέχειες σε σκηνές λίγων δευτερολέπτων. Ονειρευόμαστε την κατάκτηση ενός πολυπόθητου προσώπου και την ιστορία που θα μπορούσαμε να γράψουμε αν δινόταν η ευκαιρία. Αναπτύσσουμε συναισθήματα που γεννούν μικρά διαβολάκια εντός μας. Όλα αυτά μπορούν να αφορούν μια τυχαία γνωριμία με το άτομο της διπλανής πόρτας που έτυχε να χαιρετήσει λίγο πιο εγκάρδια, ή ακόμη και εντελώς άγνωστα σε εμάς πρόσωπα τα οποία όμως τυχαίνει να βλέπουμε συχνά. Το φαινόμενο αυτό παίρνει φωτιά κατά τη διάρκεια της εφηβείας όπου οι σχέσεις γίνονται όλο και πιο περίπλοκες. Ορμόνες και φαντασία γίνονται ένα ωραίο μείγμα και βαράνε παρέα κόκκινο. Η φαντασία έχει δύναμη. Και μεταξύ μας, δε θα σταματήσει ποτέ να ασκεί επιρροή επάνω μας με τα ύπουλα κόλπα της.  Θα συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της, παιδεύοντάς μας και ως ενήλικες με κρυφές επιθυμίες.

Από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω. Ας πούμε για παράδειγμα για εκείνο το άτομο στη δουλειά που είναι πάντα εξυπηρετικό, ή για το γλυκύτατο πρόσωπο που δουλεύει εκεί από όπου παίρνεις κάθε πρωί τον καφέ σου και που έχει το καπουτσίνο σου έτοιμο πριν καν το ζητήσεις· και φυσικά με τη σωστή δοσολογία, όπως ακριβώς τον πίνεις! Όταν λοιπόν εσένα αυτό το πρόσωπο σε κεντρίσει, τότε το μυαλό σου ακολουθεί την εξής διαδικασία: «Θα ήθελα να με ξεχωρίζει και να θέλει να θυμάται πώς πίνω τον καφέ μου, όμως ήδη θυμάται πώς πίνω τον καφέ μου, άρα μάλλον με ξεχωρίζει, άρα με θέλει!». Και κάπως έτσι, το να προσπαθεί απλώς να φερθεί επαγγελματικά, μοιάζει αδύνατον.

Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι’ αυτό που περιγράφουμε και ονομάζεται “wishful thinking”, ή ελληνιστί «ευσεβής πόθος». Αφορά την ερμηνεία γεγονότων, αναφορών, δεδομένων και αντιλήψεων σύμφωνα με το τι κάποιος θα ήθελε να συμβαίνει και με τις πιο κρυφές του επιθυμίες και όχι με το τι πραγματικά (και αντικειμενικά) συμβαίνει. Η ορθολογική σκέψη κάνει φτερά. Φαντάζεσαι ας πούμε όλα τα θετικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσε να έχει ένας άνθρωπος που σε έχει κεντρίσει και τους δίνεις στο νου σου υπόσταση, όχι επειδή είδες στοιχεία που να τα υπονόησαν, αλλά επειδή αυτά θα ήθελες να έχει ο ιδανικός σου σύντροφος. Θα μπορούσες να παρομοιάσεις τη συγκεκριμένη κατάσταση με όλους τους ανεκπλήρωτους έρωτες που αγκομαχούν στις καρδιές των ανθρώπων εκεί έξω. Όλους εκείνους που λέμε στους εαυτούς μας πως αν θα ζούσαμε θα ήταν σαν σενάριο βγαλμένο από μπλοκμπάστερ ταινία, ενώ στην καλύτερη των περιπτώσεων να ήταν επεισόδιο από τις οικογενειακές ιστορίες.

Γι’ αυτό, λοιπόν κι εγώ θα σου δώσω την εξής συμβουλή. Αν εγκεφαλικά παθαίνεις κάτι στην ιδέα και μόνο ενός ανθρώπου, σήκωσε μανίκια και κάνε την προσπάθειά σου. Κι όπου βγει, βρε αδερφέ! Δεν έχεις τίποτε να χάσεις. Προσέγγισε τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει, δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να τον γνωρίσει καλύτερα αλλά και να σε γνωρίσει κι άλλος εξίσου. Μπορεί να πέσεις απότομα από το συννεφάκι σου, σε προειδοποιώ. Μπορεί τα πράγματα να μην ακολουθήσουν την πεπατημένη που είχες δεδομένη στο νου σου. Να είσαι έτοιμος για όλα. Από την άλλη όμως, μπορεί αυτή η γνωριμία σου να αποδοθεί μοιραία και να κάνει τελικά πράξη τον κάθε ευσεβή σου πόθο.