Κι ας είναι δύσκολο, πάντα θα επιλέγεις να θυμάσαι

Νοσταλγία. Ίσως να’ ναι και το πιο πολύπλοκο συναίσθημα που μπορεί να κατακλύσει την ψυχή και το μυαλό σου. Έχει την τάση να σε παρασύρει σε μέρη, ανθρώπους κι εποχές που έχουν χαράξει το δικό τους κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής σου. Στον ερχομό της νιώθεις ανήμπορος ν’ αντιδράσεις. Συγκινείσαι, θλίβεσαι, μελαγχολείς, γελάς με την καρδιά σου, δακρύζεις. Χάνεσαι. Κι όλα αυτά, πιθανώς, συμβαίνουν και ταυτόχρονα, εξαιτίας της. Όμως δεν το μετανιώνεις.

Είναι ύπουλη, καθώς ξέρει πολύ καλά να καμουφλάρει την παρουσία της στο πέρασμά της. Η μνήμη σου, όμως, θα την αναγνωρίσει. Γιατί από εκείνη δεν μπορεί να κρυφτεί ποτέ της. Είναι δημιούργημά της. Ένα δημιούργημα μ’ αμέτρητες μορφές που πάντα βρίσκει τρόπο να επιστρέφει. Μέσα από τη μυρωδιά ενός φαγητού ή ενός αρώματος, μέσα από ένα τραγούδι, μέσα από φωτογραφίες, χαμόγελα, βλέμματα κι αγκαλιές. Αθόρυβη δε θα την έλεγα. Σε ταράζει, σε ταρακουνά. Σου υπενθυμίζει όλα αυτά που προσπαθείς να θάψεις βαθιά μέσα σου, αλλά κι όλα εκείνα που οφείλεις να κρατήσεις γιατί καθορίζουν το είναι σου.

Θα τη δεις ως μία μικρή μορφή θεραπείας για εκείνες τις στιγμές που όλα γύρω σου μοιάζουν να’ ναι μαύρα. Μία νότα αισιοδοξίας βγαλμένη από αναμνήσεις του παρελθόντος. Μαθήματα που πήρες και τώρα έχει φτάσει η ώρα να εφαρμόσεις. Σε γεμίζει δύναμη και συνεχίζεις. Τόσο απλά. Εκείνη έχει τον τρόπο να σε πείσει, να σε παρακινήσει, να σε οδηγήσει και πάλι στο σωστό μονοπάτι.

Κι αν ο κόσμος γύρω σου θαρρείς πως γκρεμίζεται, αν νιώθεις τη γη κάτω από τα πόδια σου να έχει χαθεί τότε, θα μου πεις, πως δε σ’ ωφελεί, αλλά σε κατασπαράζει. Δε θα σου πω πως έχεις άδικο εδώ. Μερικές φορές, μπορεί να φέρει τ’ αντίθετα, από τ’ αναμενόμενα, αποτελέσματα. Βλέπεις, είναι και λίγο αιμοβόρα κι αδίστακτη. Θα aταθεί μπροστά σου και θα σου κουνήσει επιδεικτικά το δάχτυλο για χάρη όλων όσων επιθυμείς και δεν κατάφερες να έχεις. Απωθημένα, γραμμένα σ’ ένα ιδανικό ονειρικό μέλλον. Ξεχνάς πως δεν μπορεί κανείς να προβλέψει αυτό που επιφυλάσσει η ζωή για εμάς. Γιατί να αγχωθείς, λοιπόν; Μην ξεφυσάς. Δεν υπάρχει λόγος να υπερφορτώνεις το μυαλό σου με σκέψεις που οδηγούν σε συνεχή αδιέξοδα. Η απάντηση θα έρθει, αργά ή γρήγορα, από την ίδια τη ζωή.

Μία λεπτή κλωστή χωρίζει τη νοσταλγία από τη δυστυχία. Αν εσύ επιλέγεις να βλέπεις πάντοτε τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων δε θα χαρείς ποτέ σου τις ομορφιές που σου δίνονται απλόχερα τριγύρω σου. Και τα γεγονότα πάντα προσφέρουν το ψαλίδι. Λοιπόν, τι θα κάνεις;

Θ’ αναπολήσεις στιγμές κι ανθρώπους. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι, εξάλλου, σ’ αυτή τη ζωή. Τίποτα απ’ όσα έζησες ως τώρα δεν είναι ικανά ν’ αποδείξουν πως δε θα έρθουν αργότερα εξίσου, ή και πιο όμορφα πράγματα. Εσύ φρόντισε να είσαι έτοιμος. Μην αφήνεσαι έρμαιο στα χέρια των αναμνήσεών σου. Αν κάτι έμαθα καλά στη μέχρι τώρα μου πορεία είναι πως ποτέ δεν πρέπει να λέω ποτέ. Ποιος σου είπε πως η αναμονή αξίζει λιγότερο από το ταξίδι;