«Κόντρα σε όλα, γιατί δε θέλω να παραδεχτώ πως έχεις δίκιο»

Ώρα για αλήθειες. Ανάσα βαθιά σταθερή. Ξεκινάω. Πάω κόντρα σε ό, τι κι αν μου πείτε γιατί δε θέλω να παραδεχτώ πως έχετε δίκιο. Δεν είναι κάτι που δε γνωρίζατε, δεν περιμένατε από εμένα να σας το πω. Ξεροκεφαλιά, πείσμα, εγωισμός. Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω. Ίσως να είναι λίγο απ’ όλα. Δεν είμαι και κανένας εύκολος χαρακτήρας. Το άσπρο το κάνω μαύρο, κι αυτό είναι ένα κουσούρι που μ’ ακολουθεί πιστά σε κάθε μου σχέση. Μαζί σας, όμως, ένα παραπάνω, μαμά και μπαμπά.

Από μικρή θυμάμαι εσάς να με χαρακτηρίζετε στους γύρω ως αντιδραστικό στοιχείο. «Μην το κάνεις αυτό», μου λέγατε κι εκείνη τη στιγμή για μένα ήταν λες και ο διάβολος έμπαινε μέσα μου και με συμβούλευε να πάω κόντρα σ’ αυτό που εσείς προστάζατε να μην κάνω. Βλέμμα πονηρό, ύπουλες κινήσεις μέχρι να γίνει η ζημιά. Εκείνη την περίοδο τουλάχιστον ήμουν ειλικρινής, παραδεχόμουν το λάθος μου. Το μικρόβιο του αλάνθαστου ήρθε στη ζωή μου λίγο αργότερα, στην εφηβεία. Τα «όχι» μετατρέπονταν σε δελεαστικά «ναι». Τι κι αν τα μυαλά ήταν πάνω από το κεφάλι μου; Εγώ θεωρούσα πως έπραττα το σωστό και αυτό για μένα ήταν υπεραρκετό.

Θυμάμαι πόρτες να κλείνουν ευθύς μπροστά στα μούτρα σας, κλάματα και φωνές, κάτι «άσε με στην ησυχία μου» ή «θα κάνω αυτό που θέλω εγώ». Και πράγματι, στο τέλος, μ’ αφήνατε να κάνω του κεφαλιού μου. Εγώ το έβλεπα ως νίκη, μα εσείς ξέρατε πολύ καλά τι θ’ ακολουθήσει. Δε φτάνουν μόνο οι συμβουλές και οι υποδείξεις. Έπρεπε να πάθω για να μάθω. Κι όταν μάθαινα, εγώ πάλι πείσμα. Ξανά-μανά το ίδιο σκηνικό. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και ούτε άνθρωπο δεν ήθελα να δω μπροστά μου. Κουβέντα δε μου έπαιρνες και κάπως έτσι, εγώ παρέμενα στο σωστό (νόμιζα) κι εσείς ανέκαθεν στο λάθος.

Βλέποντάς με σήμερα, θαρρώ πως δεν άλλαξαν κι πολλά. Ακόμη είμαι εκείνο το αντιδραστικό, πεισματάρικο και ξεροκέφαλο στοιχείο. Ελκύομαι απ’ οτιδήποτε πρόκειται να μου προκαλέσει αναμπουμπούλα στη ζωή. Κι εσείς είστε πάντα εκεί. Γνωρίζετε τι ετοιμάζω πριν καν μπω στη διαδικασία να το πράξω. Με πιάνατε στο μπίρι-μπίρι προσπαθώντας να μαζέψετε τ’ αμάζευτα, να με προστατέψετε. Αντίλογος εγώ, να σας υπενθυμίζω πως κανείς δεν είναι ικανός να ορίσει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Συζητήσεις μ’ ένα άδοξο κι προβλεπόμενο τέλος.

Σ’ αυτό το σημείο, οφείλω να παραδεχτώ πως από την πρώτη κουβέντα που κάνουμε ξέρω πως αυτό που έχω βάλει στο φτωχό μυαλό μου για να κάνω είναι λάθος. Να πω πως είναι; Δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Άρα, τι μένει να κάνω; Θα κάνω αυτό που σκέφτηκα με κάθε συνέπεια. Φωνάζω, ρε παιδί μου, από μακριά πως γουστάρω να τρώω τα μούτρα μου επανειλημμένα, πολλές φορές και για τους ίδιους λόγους. Δεν έχω τέτοια κόμπλεξ εγώ. Μαθαίνω μετά την εκατοστή φορά.

Μόνο που τώρα κάτι έχει αλλάξει. Με βλέπετε, αραιά κι πού, να τρέχω στην ασφάλεια της αγκαλιά σας. Ε, τότε είναι σίγουρο πως έχω κάνει πατάτα. Χρειάζομαι τη στήριξή σας. Γι’ αυτό αφήστε την άκρη τα «στα έλεγα εγώ» κι άλλοι μας τα είπαν. Υπάρχουμε κι εμείς σ’ αυτόν τον πλανήτη που δε θέλουμε ν’ ακούσουμε τις συμβουλές κανενός, ειδικά των γονιών μας. Να σας δώσουμε το πάτημα πως είστε εσείς σωστοί; Με καμία κυβέρνηση!

Κρατήστε με σφιχτά, ρίξτε ένα χάδι κι όλα θα έχουν ειπωθεί. Γιατί από το στόμα μου τη φράση κι επιβράβευση «έχετε δίκιο» δε θα την ακούσετε- κάτι σαν θεία δίκη για όλες τις φορές που ξέρατε πριν από μένα για μένα. Κάποια πράγματα δε θ’ αλλάξουν. Μην τα ισοπεδώσουμε όλα εδώ πέρα. Άλλωστε ποιος θα παραδεχτεί ότι τελικά ο γονέας όντως είχε δίκιο; Ας βγει να το πει αν τολμάει!