Να αγαπηθούμε επιτέλους ρεαλιστικά κι όχι στο κεφάλι μας

Μέσα στα χρόνια και στις πολλές μικρές ή μεγαλύτερες στάσεις των ανθρώπων στη ζωή μας, πάντα θα μας κατακλύζει ο ενθουσιασμός για κάτι καινούριο που συμβαίνει τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε. Ξεκινάει μια νέα περιπέτεια στο κατά τ΄ άλλα σε σειρά πρόγραμμά σου, προκαλώντας αμέριστο ενθουσιασμό και την οποία θέλεις και θεωρείς πως ήρθε η στιγμή να ζήσεις με τα όλα της.

Κι αφού έχεις πλάσει στο μυαλό σου, ξανά κι ξανά, την εικόνα του ιδανικού, συλλογίζεσαι πώς μπορεί ο άνθρωπος αυτός που ήρθε στη ζωή σου να αποτελέσει κομμάτι αυτής της πολυπόθητης ολοκλήρωσής σου. Αναζητάς τριγύρω τα σημάδια. Ζητάς την επιβεβαίωση από το σύμπαν που, ως δια μαγείας φέρνει την απάντηση που ξετυλίγεται μπροστά σου. Όλα τόσο εύκολα και ξεκάθαρα. Είναι όμως όντως;

Ένας άνθρωπος ήρθε στη ζωή σου κι έχεις καταφέρει να επικοινωνείς μαζί μονάχα μ’ ένα βλέμμα, λες. Δε χρειάζεται να ζητήσεις κάτι για να το έχεις. Δε χρειάζεται να αναλύσεις τι είναι αυτό που σε απασχολεί, αυτό που σε ενοχλεί και σε έχει θυμώσει. Χρειάζεται απλά ένα και μόνο βλέμμα. Μαζί του νιώθεις ασφάλεια, τρυφερότητα, συντροφικότητα, αγάπη, εγγύτητα. Λες πως βρήκες την αδερφή ψυχή σου. Εναποθέτεις όλες σου τις ελπίδες επάνω σε αυτόν τον άνθρωπο και κάνεις όλο και περισσότερα σχέδια κι όνειρα. Δε σου τυχαίνει κάθε μέρα αυτή η μαγική σύνδεση.

Ώσπου έρχεται η στιγμή της ρήξης και οι δρόμοι σας χωρίζουν. Από άγνωστοι γνωστοί και να που πάλι φτάνετε σ’ εκείνο το σημείο όπου είχατε ξεκινήσει. Γίνεστε δυο ξένοι. Τι είναι αυτό που έφταιξε και καταλήξατε εδώ; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά να απαντήσει, αφού η τελειότητά σας φάνταζε όντως τέλεια. Ίσως να παρασυρθήκατε από τη μαγεία της σπάνιας αυτής ένωσης και στα μισά του δρόμου φαίνεται σαν κάπου το χάσατε. Ίσως ήταν εξ’ αρχής προφανές πως θα συμβεί αυτό. Ίσως η φούσκα του ενθουσιασμού έσκασε –τι μεγάλη που ήταν- και πάψατε να υπάρχετε κι εσείς. Βλέπεις, κανείς δε θέλει να πιστέψει πως μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας με ημερομηνία λήξης.

Το μεγαλύτερο λάθος μας είναι πως ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία μέσα στα μάτια κάποιου άλλου ανθρώπου, ενώ στην πραγματικότητα δε διαθέτει αυτό το χαρακτηριστικό για να το προσφέρει. Γιατί αν κοιτάξεις καθαρά, στα πιο απλά και μικρά πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή σου θα δεις πως ο υπεύθυνος για τις διακυμάνσεις όσων νιώθεις, παραμένεις εσύ για σένα. Σίγουρα η συντροφικότητα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ολοκλήρωσής μας κι επηρεάζει τη διάθεσή μας, αλλά δεν είναι το κύριο κομμάτι που θα μας φτάσει στα ουράνια. Και δεν ήταν ποτέ ο σκοπός της αυτός.

Οι σχέσεις χρειάζονται ρεαλισμό. Πρέπει καθημερινά να αφήνεις πίσω σου εκείνη την πεποίθηση πως αφηρημένα μιλώντας για αγάπη και κατανόηση και όλα τα συναφή, σημαίνει ότι τα πετυχαίνεις κιόλας. Πρέπει να αφήνεις πίσω σου καθημερινά την αντίληψη της σχέσης εκείνης που θέλει τα μέλη να έχουν διαθέσεις πάρε-δώσε, αξίας ανταλλακτικής. Να κρατάς ρεαλιστικό τον έρωτά σας, να μένεις εντός πραγματικότητας και να αρκεί αυτό, να είναι αρκετά σημαντικό από μόνο του για να μείνετε μαζί.

Μην ψάχνεις, λοιπόν, την αδελφή ψυχή σου, αλλά έναν άνθρωπο που θα είναι διατεθειμένος ν’ αγκαλιάσει τις ατέλειές σου με τον ίδιο τρόπο που θα το κάνεις κι εσύ για εκείνον. Έναν άνθρωπο που δε θα σου φέρει στο πιάτο την ηλιθιότητα του «για πάντα» γιατί θα γνωρίζει πως όσο φθαρτοί είμαστε, άλλο τόσο αυτό μας κάνει να αξίζουμε να αγαπηθούμε. Κι αντί για μεγάλες δηλώσεις, θα προτιμάς κι εσύ να έχεις στο πιάτο του κανένα κομμάτι πίτσα. Κι αυτό θα δείχνει αγάπη κανονική κι όχι παραμύθια γι’ αγρίους.