Όσο αγνοείς μια τάση φυγής τόσο εκείνη θα σε τρελαίνει

Το σπίτι μας είναι το καταφύγιό μας, ο απόλυτος προορισμός χαλάρωσης. Γυρνώντας από μία κουραστική μέρα στη δουλειά, με τις υποχρεώσεις σου να κυλούν αδιάκοπα κι όλο να αυξάνονται, χρειάζεσαι το δικό σου προσωπικό χώρο όπου μόλις κλείσεις πίσω σου τη πόρτα κανείς και τίποτα δε θα μπορεί να σε αγγίξει.

Μεταξύ μας, δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι εφικτό. Να κερδίσεις την ησυχία σου, απλά και μόνο, με το να εισέλθεις στο κρησφύγετό σου. Σίγουρα όμως η ύπαρξή του σου προσφέρει μία παρηγοριά. Στο σπίτι σου επιστρέφεις πάντα. Χάνεσαι στη γλύκα της μοναξιάς σου, γεμίζεις μπαταρίες και επανέρχεσαι δριμύτερος την επομένη μέρα.

Υπάρχουν όμως και μέρες, μέρες παράξενες, που το σπίτι σου σε πνίγει. Τα φτερά της ελευθέρωσής σου από κάθε δαιμόνιο εξωτερικό παράγοντα φαίνεται πως σε απαρνούνται και δε σε αγκαλιάζουν. Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Νιώθεις πως θα εκραγείς. Ξαφνικά, παράλογες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό σου κι αδυνατείς να επικεντρωθείς στα ουσιαστικά. Υπεραναλύεις τις καταστάσεις γύρω σου, γεγονότα που έζησες μέσα σε αυτές τις τελευταίες μέρες και που χαράχτηκαν στη μνήμη σου επηρεάζοντάς σε.

Ίσως τελευταία να πιάνεις τον εαυτό σου, συχνά-πυκνά, να υποφέρει από επίπονους κι επίμονους πονοκεφάλους. Μία ανείπωτη θλίψη σε κυριεύει, σέρνεσαι και δεν έχεις διάθεση για τίποτα. Δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς, στριφογυρνάς στο κρεβάτι, κυκλοφορείς σαν βρικόλακας τα βράδια. Μπαινοβγαίνεις συνεχώς από δωμάτιο σε δωμάτιο, αράζεις στο μπαλκόνι για να πάρεις μία τζούρα καθαρού αέρα με την ελπίδα πως θα αναζωογονηθείς. Θέλεις να πάρεις τους δρόμους, να ξεφύγεις από τη μουντή καθημερινότητά σου. Πιστεύεις πως κάπως έτσι θα αφυπνίσεις τον παλιό καλό σου εαυτό. Σε γελάσανε, μάλλον. Δεν ξεμπερδεύεις τόσο εύκολα, σου λέει επιδεικτικά μια φωνούλα μέσα σου. Γιατί υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Και είναι αρκετές. Και φυσικά, κανείς δε γλιτώνει από αυτές. Όσο καλά κι αν τα έχεις με τον εαυτό σου, με τη μοναξιά σου και με τους ανθρώπους γύρω σου.

Το να βιώνεις μια σκοτεινή περίοδο στη ζωή σου είναι απόλυτα κατανοητό κι άκρως φυσιολογικό. Σίγουρα δεν είσαι ο μόνος εκεί έξω. Πολλοί άνθρωποι τριγύρω σου, άνθρωποι με τους οποίους έρχεσαι καθημερινά σε επαφή, άνθρωποι με τους οποίους ζεις στο ίδιο σπίτι πιθανώς να συμπάσχουν μαζί σου, όμως έμαθαν –όπως ακριβώς κι εσύ- να κρύβουν τη θλίψη τους πίσω από ένα διάπλατο χαμόγελο. Δε χρειάζεται να σε αγχώνει, δε χρειάζεται να σε παίρνει από κάτω. Μα κι αν σε πάρει, αν το σπίτι σου πάψει να σε γεμίζει, τότε υπάρχουν χιλιάδες άλλοι τρόποι να καταπολεμήσεις αυτή την εσωτερική παρόρμηση προς τη μελαγχολία.

Μπορεί να σε φωνάζουν σπιτόγατο, όμως και οι σπιτόγατοι κάποια στιγμή σκάνε. Η βίδα λασκάρει και θέλουν να πάρουν τα μπογαλάκια τους και να εξερευνήσουν άλλα μονοπάτια. Γι’ αυτό φρόντισε ν’ αλλάξεις συνήθειες. Βγαίνε πιο συχνά. Πάρε αγκαλιά το βιβλίο που συνήθιζες να διαβάζεις στην αγαπημένη σου πολυθρόνα και πήγαινε σε ένα πάρκο, σε μία πλατεία, κάπου που θα σ’ αρέσει, θα έχει φυσική ομορφιά ή ακαταμάχητη θέα και χαλάρωσε. Δε χρειάζεται να είσαι στη θάλασσα, αρκεί και μια εξόρμηση στο γήπεδο της γειτονιάς χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα.

Και τέλος, γιατί όχι, να ταξιδέψεις. Όσο πιο μακριά γίνεται. Ζήτησε άδεια από τη δουλειά σου και κλείσε το πρώτο φτηνότερο εισιτήριο για ένα μέρος που δεν έχεις επισκεφτεί ποτέ και φύγε, ακόμη και μόνος σου. Δε χρειάζεσαι παρέα, αφού έχεις τον εαυτό σου και την τρέλα σου. Μπες μέσα στο αμάξι και ξεκίνα για ένα road trip δίχως συγκεκριμένο προορισμό. Όπου σε βγάλει, μην το πολυσκέφτεσαι.

Πραγματική αναζωογόνηση θα πει ν’ αλλάζεις παραστάσεις, με όποιο τρόπο θεωρείς εσύ καταλληλότερο για εσένα. Τους τελευταίους μήνες όλοι μας έχουμε περάσει δύσκολα. Κλειστήκαμε για αρκετό χρονικό διάστημα στο καβούκι μας και το μυαλό μας χρειάζεται τρόπους για να σαλπάρει σε φωτεινά μέρη. Ανέχτηκε αρκετή μαυρίλα και παράνοια, δε νομίζεις;