Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα πριν ξεκινήσουμε. Καμία σχέση δεν είναι τέλεια. Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Όλοι όσοι καυχιούνται πως υπερτερούν σε κάποιο από τα παραπάνω δύο παραδείγματα και πιστεύουν ακράδαντα ότι ανήκουν στο ονειρικά αψεγάδιαστο, τότε οι πιθανότητες είναι πως κρύβονται αριστοτεχνικά πίσω από το μικρό δαχτυλάκι του χεριού τους. Τσεκαρισμένο. Όλοι μας κάνουμε λοιπόν λάθη γιατί, πολύ απλά, όλοι μας είμαστε άνθρωποι και είναι περασμένος ο παράγοντας του σφάλματος στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις.
Και είναι φορές που δε μιλάμε για πταίσματα, αλλά για γκάφες επικές. Από εκείνες που αν παίζαμε σε κάποια ταινία, θα αποτελούσαν κομμάτι της υπόθεσης και ούτε κατά διάνοια δευτερεύουσες σκηνές. Αυτό είναι κάτι που δε χρειάζεται κόπο, χρειάζεται τρόπο. Ε, λοιπόν, εμείς αυτόν τον τρόπο τον έχουμε βρει και τον έχουμε κάνει κτήμα μας, χρησιμοποιώντας τον κάθε φορά που η κατάσταση για εμάς ζορίζει λίγο παραπάνω. Η συνταγή για να πετύχει και να έχει αποτέλεσμα έχει ως εξής. Μαζεύουμε για κάποιο καιρό ό,τι μας τσιγκλάει, ό,τι μας διαολίζει, ό,τι μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι και αφού έχουμε μια επαρκή ποσότητα, τα τοποθετούμε στο μπλέντερ. Αφότου γίνουν όλα ένα ωραίο μείγμα στη σκέψη μας, τα παίρνουμε και τα πετάμε στα μούτρα του συντρόφου μας σε ανύποπτο χρονικό διάστημα ταράζοντάς του ολόκληρη την ύπαρξη. Καλό;
Δεν μπορούν να μετρηθούν οι φορές που κάτσαμε όλοι και αναρωτηθήκαμε τι ακριβώς παίζει με το concept αυτό. Και άκρη φυσικά δεν έχει βγει. Πώς από τις ζουζουνιές και από τις όμορφες στιγμές καταλήγουμε στον τρίτο παγκόσμιο μέσα σε δευτερόλεπτα και μάλιστα για ψιλοπράγματα, είναι πραγματικά άξιο απορίας. Και ναι, σε προσωπικό επίπεδο είναι αδιαμφησβήτητο ότι όλοι μας περνάμε περιόδους που πραγματοποιούμε ηφαιστειακές εκρήξεις άνευ λόγου και αιτίας. Το θέμα είναι αν φταίει ο Ερμής που είναι ανάδρομος, ο γείτoνας που μας ξύπνησε δέκα λεπτά πριν το ξυπνητήρι με τη μουσική του, ή απλώς η έλλειψη αυτοσυγκράτησής μας. Και κυρίως; Το πώς θα βρούμε έναν τρόπο, να ελέγξουμε τελικά τον εαυτό μας. Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, δε μας φταίει και σε τίποτα ο άνθρωπος απέναντί μας. Ούτε είναι φυσικό από τη μία στιγμή στην άλλη, η τρίχα να γίνεται τριχιά. Να ξεσπάμε στο πρόσωπο που νοιαζόμαστε για τελείως χαζά πράγματα, αφήνοντας άφωνο τον άμαχο πληθυσμό να τρέχει να κρυφτεί μην τους πετύχει καμία βολή και τους αφήσει στον τόπο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι πως μάθαμε να συσσωρεύουμε μέσα μας όλα όσα μας ενοχλούν, όλα όσα μας φοβίζουν, όλα όσα μας βασανίζουν. Γιατί δε θεωρήσαμε σημαντικό κι άξιο αναφοράς το κάθε γεγονός τη στιγμή που εκτυλίσσονταν. Γιατί δε θέλαμε να δώσουμε περαιτέρω έκταση στο θέμα. Δε θέλαμε να χαλαστούμε. Τελικά, αυτό που καταφέραμε είναι ένα μεγαλύτερο κακό τόσο προς εμάς τους ίδιους αλλά και ως προς και τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, τον σύντροφό μας. Πόσο πιο εύκολα θα ήταν τα πράγματα αν εξαρχής είχαμε ανοίξει το ρημάδι το στοματάκι μας και αναλύαμε απλά, όμορφα κι ανθρώπινα, αυτό που συνέβαινε μέσα μας;
Ό,τι νιώθουμε, καλό είναι να το συζητάμε με τον άνθρωπό μας. Όχι αύριο, χθες! Ούτε μία μέρα χαμένη στο πλευρό του. Και λάθη θα γίνουν και τσακωμοί θα υπάρξουν, να μιλάμε λοιπόν. Κατόπιν εορτής δεν έχει τίποτε νόημα. Αντίθετα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να δημιουργήσουμε ένα χάσμα μεταξύ μας. Μη φοβάσαι να μιλήσεις. Κανείς που νοιάζεται και αγαπάει βαθιά δε σ’ εγκαταλείπει στην πρώτη δυσκολία. Για την ακρίβεια, δε σ’ εγκαταλείπει ποτέ.
Συντάκτης: Λαμπρινή Νταβέλη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
