Ποτέ μου δεν κατάφερα να συμβιβαστώ με την ιδέα της απώλειας ενός ανθρώπου από τη ζωή μου, είτε αυτή του αποχωρισμού είτε του χωρισμού, όπως κι αυτή του θανάτου. Όμως, αν με ρωτήσεις τι από όλα αυτά μπορεί να με πονέσει περισσότερο, είναι ο χωρισμός.
Στον αποχωρισμό γνωρίζεις πως ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί και πάλι στην αγκαλιά σου. Στον θάνατο, ο άνθρωπος χάνεται μια για πάντα, με το πέρασμα του χρόνου ο πόνος της απώλειας καταλαγιάζει κι εσύ μαθαίνεις να ζεις με τις αναμνήσεις του. Στον χωρισμό όμως, χαράζεται ένα «γιατί;» επάνω στην εύθραυστη ψυχή σου κι είναι το δικαίωμα που δεν έχεις πια να μάθεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που το κάνει τόσο δύσκολο. Ξανά και ξανά, ξυπνούν μνήμες. Ξυπνούν συναισθήματα που έθαψες βαθιά μέσα σου πιστεύοντας πως ίσως έτσι θα γλίτωνες.
Δεν είναι εύκολο πράγμα ο χωρισμός. Ένας άνθρωπος εισβάλει στη ζωή σου, κεντρίζει το ενδιαφέρον σου και καταφέρνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου. Από ξένος γίνεται φίλος, από φίλος γίνεται σύντροφος. Ο χρόνος περνά, εσύ αδειάζεις καθώς μοιράζεσαι μαζί του κομμάτια σου, όμως ταυτόχρονα νιώθεις πλήρης. Νιώθεις ευτυχισμένος. Χτίζεις μια κοινή πορεία, κάνεις σχέδια, όνειρα για εσάς. Ακόμη κι αν σιχαίνεσαι το «για πάντα» που αναβλύζει από στόματα γνωστών κι αγνώστων, τυφλά ερωτευμένων ανθρώπων τριγύρω σου, πιάνεις τον εαυτό σου κρυφά να πιστεύει σ’ αυτό. Δε θα τολμήσεις ποτέ σου να το ξεστομίσεις. Και μεταξύ μας, καλά θα κάνεις.
Έρχεται κάποια στιγμή που οι άνθρωποι πλήττουν από τη συντροφιά σου. Θεωρούν πως δεν είσαι εσύ ο, πλέον, κατάλληλος για εκείνους κι επιλέγουν να φύγουν μακριά. Κι όσο περνά ο καιρός, όλα όσα κράτησες για σένα, όλα όσα δε θέλησες ή δε πρόλαβες να πεις, σε πνίγουν. Θέλεις να σηκώσεις το ρημάδι το τηλέφωνο, να πληκτρολογήσεις έναν συγκεκριμένο αριθμό και να καλέσεις. Επιζητείς λίγα λεπτά μονάχα από τον πολύτιμο χρόνο τους προκειμένου -εγωιστικά- να ξεθυμάνεις με όσα κρατάς από τον χωρισμό. Θέλεις να δώσεις ένα οριστικό τέλος. Ένα αντίο βασισμένο σε δικά σου καλούπια. Κι αν σταθείς τυχερός, να ξεκλέψεις και μερικές απαντήσεις στα τόσα «γιατί» που καίνε τα σωθικά σου. Να είναι η τελευταία συζήτηση, εκείνη που τίποτα δε θα μείνει στα χείλη από το σοκ του χωρισμού κι όλα θα βγουν στη φόρα.
Θέλεις, αλλά δειλιάζεις. Δεν έχεις το θάρρος να καλέσεις, να ζητήσεις εξηγήσεις, να κάνεις δηλώσεις. Θέλεις να φανείς δυνατότερος. Θέλεις να δείξεις πως έχεις ξεπεράσει. Ο φόβος της απόρριψης είναι πιο δυνατός, ο εγωισμός επίσης. Δεν αντέχεις την τόση αδιαφορία από το άτομο που κάποτε για σένα ήταν το παν κι ας είναι στην άλλη άκρη του ακουστικού, να σκέφτεται ακριβώς τα ίδια. Δε θέλεις να έρθεις αντιμέτωπος, πρόσωπο με πρόσωπο, μαζί του, γιατί τότε, ίσως αναγκαστείς να συνειδητοποιήσεις με τον πιο ψυχρό τρόπο όλα όσα μέχρι σήμερα απέφευγες, κάνοντας τα δικά σου ταξίδια με τον νου. Άλλωστε, η ελπίδα πάει πάντα χέρι-χέρι με την άρνηση.
Αν δεν ρισκάρεις όμως να μιλήσεις, είσαι εξαρχής ο ηττημένος στην υπόθεση. Ακόμη κι αν δεν καταφέρεις να αλλάξεις την παρούσα κατάσταση στη ζωή σου, αξίζει τουλάχιστον να προσπαθήσεις να πεις όσα σε τρώνε. Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι σκέφτεται ο άλλος για εσένα, όπως αντίστοιχα κι εκείνος δεν μπορεί να γνωρίζει τι σκέφτεσαι εσύ, αν κανείς από τους δύο δεν κάνει το βήμα. Κι αν τα όσα νιώθεις δεν είναι αμοιβαία από την πλευρά του, καλή καρδιά. Η ζωή συνεχίζεται. Με ανεκπλήρωτους έρωτες, με αναμνήσεις, με πληγές εις υγείαν της μιας εκείνης αγάπης που κάποτε θα’ ρθει και στόχος της θα είναι να απαλύνει, να γιατρέψει, να μείνει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Λαμπρινή Νταβέλη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
