Ποιες μπηχτές δεν προσπερνιούνται με τίποτα;

«Μην τα παίρνεις όλα τόσο προσωπικά», λένε. Κι όντως το προσπαθείς, όντως θέλεις να το πετύχεις. Όμως πολλές φορές είναι αδύνατον. Οτιδήποτε σε αφορά αρνείσαι να μην το δεις προσωπικά. Γιατί οι μεγαλύτερες αλήθειες έχουν ειπωθεί πάνω στην πλάκα. Γιατί τα πιο σύνθετα συμπεράσματα τα βγάζεις όταν κάτι λέγεται εμμέσως. Γιατί χαλαρά θα ειπωθούν σκληρές αλήθειες. Ποιος δεν έχει καμουφλάρει μια άβολη αλήθεια ή, ακόμη και, ένα παράπονο με ένα αστείο προκειμένου να αποφύγει τα πολλά-πολλά δράματα; Ποιος δεν έχει εκφέρει άποψη εμμέσως που βιάστηκε να κουκουλώσει όταν κατάλαβε ότι έχει συγκεκριμένο αποστολέα η δήλωσή του;

Σε φιλικό επίπεδο έχουμε δεχτεί κι ανεχτεί πολλά. Μπηχτές που χτύπησαν σαν γροθιά στο στομάχι κι όμως ξεχάστηκαν την αμέσως επόμενη στιγμή μ’ ένα «μην τρελαίνεσαι μωρέ, πλάκα έκανα». Κι ας ξέραμε πως δεν ήταν πλάκα, προτιμήσαμε συνειδητά να το προσπεράσουμε κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Στη δουλειά από την άλλη, ακόμη πιο εύκολα κάνεις γαργάρα μερικά πράγματα, γιατί άντε να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Στον έρωτα όμως, μέχρι πού φτάνουν οι δυνάμεις μας; Πόσο δύσκολο φαντάζει να εκφράσεις στο ταίρι σου κάτι το οποίο σε κάνει και δυσανασχετείς; Γιατί ακόμη και σ’ αυτή την περίπτωση επιλέγουμε ν’ ακολουθήσουμε τη μη ξεκάθαρη οδό;

Πόσες φορές ξεστόμισες ενδόμυχες σκέψεις κι ύστερα τις πασπάλισες με μια κλασική δικαιολογία επειδή θορυβήθηκες στη θέα του ανήσυχου προσώπου του συντρόφου σου; «Σπάστηκες, λες και δεν ξέρεις το χιούμορ μου». Επειδή το ξέρει και μπορεί να διακρίνει τι βασική διαφορά ανάμεσα στην πλάκα και στην αλήθεια γι’ αυτό και το παίρνει τόσο κατάκαρδα, όμως. Κι ίσως να είναι και υποτίμηση της νοημοσύνης του άλλου να προσπαθούμε να τον βγάλουμε τρελό, ενώ αυτό που λέμε όντως τον αφορά και το ξέρουμε.

Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε τρόπους ώστε να φέρουμε τη συζήτησή μας με το ταίρι μας αυτά που θέλουμε να του εξομολογηθούμε αντί να τα κουκουλώνουμε κάθε που μας ξεφεύγουν τα «για πλάκα»; Γιατί δύο άνθρωποι που έχουν επιλέξει την ύπαρξη του ενός στη ζωή του άλλου αδυνατούν να μιλήσουν για εκείνα που ταλανίζουν μυαλό και ψυχή; Συμπεριφορές που, ίσως, θεωρήθηκαν ανάρμοστες και μη επιτρεπτές, γιατί θάφτηκαν μέσα μας και τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια με τον πιο ανόητο τρόπο; Γιατί μιλάμε αστειευόμενοι -και καλά- γι’ αυτά που όντως μας πειράζουν;

Ο άνθρωπός μας δεν είναι χαζός. Ξέρει πολύ καλά τι του γίνεται και μπορεί να καταλάβει τα μηνύματα που του περνάμε εμμέσως πλην σαφώς. Παίζουμε ύπουλα, δίχως να σκεφτούμε τις συνέπειες που θα έχουν οι πράξεις μας στην πορεία της σχέσης μας. Σίγουρα, αργά ή γρήγορα, η σχέση μας θα αναζητήσει απαντήσεις από εμάς. Αν περιμένουμε να το περάσει στο ντούκου, είναι γιατί ενδόμυχα θεωρούμε την παρουσία του δεδομένη.

Ποτέ μου δε κατάλαβα γιατί εμείς οι άνθρωποι περιπλέκουμε τόσο πολύ τα πράγματα. Ακόμη κι όταν όλα στη ζωή μας μοιάζουν να κυλούν ομαλά, κάτι θα βρούμε για να ταράξουμε τα νερά και να προκαλέσουμε εκ νέου ένα χάος. Ό,τι δε σου αρέσει είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Ό,τι ποθείς είναι στο χέρι σου αν θα το διεκδικήσεις. Κι ό,τι αγαπάς μπορεί να θέλει κόπο για να το κρατήσεις ζωντανό στο παρόν, αλλά είναι γλυκιά κούραση, όμορφη. Ας θεμελιώσουμε τις σχέσεις μας με περισσότερη αλήθεια και λιγότερη πικρία. Γιατί η ζωή δεν είμαι μια πλάκα.