Θάρρος το ν’ αγαπάς, δύναμη το ν’ αγαπιέσαι

Να σου εξομολογηθώ το μεγαλύτερο ελάττωμά μου; Είχα μάθει να μη δίνω πολλά. Από φόβο; Από εγωισμό; Αδυναμία ή ανασφάλεια; Θα σε γελάσω. Έγινα χαλί να με πατήσουν κι έφαγα τα μούτρα μου, φυσικό κι επόμενο δεν ήταν ν’ αλλάξω; Κάπως έτσι με δικαιολογούσα. Και το είχα καταφέρει με μεγάλη επιτυχία. Απομακρυνόμουν από οποιονδήποτε ξυπνούσε εκείνο το εσωτερικό καμπανάκι που έκρουε σήμα κίνδυνου.

Μα μαζί σου το καμπανάκι αυτό σιώπησε. Ή, τουλάχιστον, αυτήν την εντολή του έδωσα εγώ. Ήθελα να βουτήξουμε παρέα στα βαθιά. Χωρίς κανένα δισταγμό, καμία φοβία, καμία προειδοποίηση και δικαιολογία. Πες το προαίσθημα, ονόμασέ το όπως εσύ θες. Μαζί σου όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Εσένα σ’ είχα αγαπήσει, πριν προλάβω ακόμη να σε γνωρίσω καλά-καλά.

Και δεν ήταν εύκολο, όπως κάποιοι ωραιοποιημένα το διηγούνται. Περάσαμε μπόρες και φουρτούνες. Μα τα καταφέραμε κι όλα τα ξεπεράσαμε. Δύσκολος ο δρόμος της αγάπης. Κακοτράχαλο μονοπάτι, γεμάτο αδιέξοδα. Με συνεχόμενες ανηφοροκατηφόρες, μεταξύ ευαισθησιών κι εγωισμού.

Ρίσκαρα μαζί σου, και κέρδισα. Κέρδισα όλα εκείνα τα μικρά, απλά, καθημερινά μα ανεκτίμητης αξίας πράγματα, που πάσχιζαν να γνωρίσουν άλλοι στα χέρια του κάθε τυχόντα. Αγνοούν το γεγονός πως η αγάπη δεν είναι τόσο τυχαία όσο την παρουσιάζουμε. Άλλωστε, τι ξέρουν αυτοί; Δεν έχουν το δικαίωμα να μιλάνε όσο χαραμίζονται σε εικονικές αγάπες κι ανούσιους έρωτες, δειλοί για να τολμήσουν το κάτι παραπάνω. Ανασφαλείς μες στη συμβιβασμένη ασφάλειά τους.

Εσύ μου δίνεις δύναμη. Κι όταν με παίρνει από κάτω και λέω πως δε θα τα καταφέρω, με γεμίζεις με πείσμα και θυμό, ωθώντας με σε μια ακόμη επιτυχία. Γνωρίζεις τις δυνατότητές μου κι αναγνωρίζεις τις αδυναμίες μου. Έχεις βρει το κομβικό σημείο που με βοηθάει να κάνω ακόμη και τα μειονεκτήματα πλεονεκτήματά μου. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνες οι μέρες που όλα μοιάζουν μαύρα. Κι εσύ είσαι πάλι εκεί, μεταμορφώνεσαι μέχρι να δεις μια σπίθα από ελπίδα στα μάτια μου. Έχεις μάθει να μη λες πολλά, ό,τι νιώθεις, το δείχνεις με πράξεις. Μ’ αγαπάς και δε χωράει καμία αμφιβολία γι’ αυτό.

Αν κάποτε έδινα πολλά, μαζί σου έμαθα να δίνω ανιδιοτελώς, χωρίς να μετράω πόσα. Όπως ακριβώς ανιδιοτελής είναι κι η αγάπη μου για ‘σένα. Με άλλαξες. Σε καθετί που κάνω η πρώτη μου σκέψη κι έννοια είσαι εσύ. Προτεραιότητα στη ζωή μου, κι ας είναι αυτό μείον μου. Δε με υποτιμάω. Απλώς αγαπάω. Και κάθε μου κίνηση παίρνει άλλη τροπή, γιατί έμμεσα επηρεάζει την ψυχοσύνθεσή σου κάθε δική μου παρασπονδία.

Θέλω να χαμογελάς. Θέλω την ευτυχία σου. Με κάθε κόστος που μου επιβάλλω. Με νοιάζεις εσύ και μόνο. Δε με ενδιαφέρει αν κάποτε κληθώ να πληρώσω ακριβό τίμημα γι’ αυτή την αγάπη, με ενδιαφέρει το τώρα. Και τώρα, εδώ μαζί σου, όλα είναι όμορφα.

Κάποιος κάποτε είπε ότι το ν’ αγαπιέσαι σου δίνει δύναμη, ενώ το να αγαπάς σου δίνει θάρρος, και καλύτερα δε θα μπορούσε να το ‘χε περιγράψει. Είναι ωραίο να σ’ αγαπούν, είναι ασφάλεια κι ελπίδα, είναι ο ωραιότερος λόγος για να συνεχίζεις, να ονειρεύεσαι, να διεκδικείς, μα είναι ακόμη πιο ωραίο να βλέπεις ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του ανθρώπου που αγαπάς και να ξέρεις πως το ‘χεις δημιουργήσει εσύ. Αλίμονο σ’ εκείνους που δε τόλμησαν ν’ αφεθούν!