«Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι», λέει η γιαγιά μου και δεν είναι απίθανο να το έχει πει και η δική σου. Εν ολίγοις, μη ποντάρεις όλες τις μάρκες σου σε λέξεις. Δυσάρεστες εκπλήξεις παραμονεύουν στη γωνία, γι’ αυτό κράτα τα μάτια και τ’ αυτιά σου ανοιχτά. Προσπάθησε να μείνεις στο παρόν και πιστός στις επιθυμίες σου και τις ανάγκες σου -όσο περισσότερο γίνεται, ας μην είμαστε κι απόλυτοι, γιατί και θα παρασυρθείς και θα φας τα μούτρα σου ό,τι κι αν λέμε. Προσπάθησε, τουλάχιστον, να μη σε αγνοείς.
Με τον σύντροφό σου έχετε τόσα κοινά. Μαζί κάνετε σχέδια και όνειρα για το μέλλον. Είναι για σένα το ιδανικό. Από τη στιγμή που όλα είναι τόσο όμορφα και κυλούν ομαλά, πρέπει να είναι «το ιδανικό». Προχωράτε χέρι-χέρι. Η σχέση σας εξελίσσεται, μέρα με τη μέρα, που περνά. Ή τουλάχιστον, έτσι φαίνεται να συμβαίνει. Κι ίσως νιώθεις και τον έρωτα να κάνει απρόσκλητη μα φαντασμαγορική εμφάνιση. Μέχρι που η πραγματικότητα χτυπάει την πόρτα παρέα με μια γλυκόπικρη συνειδητοποίηση. Κάπως έτσι ξεκινάει ένα ερωτικό δράμα, με πρωταγωνιστή το πρόσωπο που πληγώθηκε από έναν άνθρωπο που εμπιστεύτηκε.
Είναι τόσο εύκολο για έναν θολωμένο από έρωτα να πέσει σε παγίδα. Σε μία παγίδα που, ουσιαστικά, έχει στήσει ο άνθρωπος που ο ίδιος έχει θεοποιήσει. Ωστόσο, δεν είναι εύκολη η διαδικασία της αποκόλλησης. Μπορεί τα λόγια που ακούστηκαν να ήταν μεγάλα, να άγγιζαν σε ύψη ουρανοξύστες και οι προσδοκίες να πήραν το ασανσέρ για τον τελευταίο όροφο. Και τελικά ίσως αυτός ο τελευταίος όροφος να αποδείχτηκε απλώς ένα μπαλκόνι ιδανικό για ελεύθερη πτώση με αμφιβόλου ποιότητας αλεξίπτωτο. Μπορεί να μην τηρήθηκαν πολλές από τις υποσχέσεις, μπορεί να ήρθε απογοήτευση, κι όμως, το άτομο εκεί, να τρέφει ακόμη κάποια ελπίδα για τα λόγια που άκουσε. Παίρνει την απόφαση και δίνει μια ακόμη μάχη. Ίσως ξεγελαστεί μάλιστα για λίγο. Ίσως πιστέψει πως νίκησε. Ίσα-ίσα επειδή είδε μια αλλαγή απειροελάχιστη που έδενε με κάποιον τρόπο με όσα είχε ακούσει.
Σκέψου όμως, ακόμα κι αν οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα, ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος άνοιξες κάποια στιγμή το στόμα σου και τα υποσχέθηκες, πρόσθεσες μάλιστα κι έναν-δυο πλανήτες για γαρνιτούρα, είναι όντως στις δυνατότητές σου το να ανέβεις εκεί πάνω και να τα κατεβάσεις; Είναι τόσο αδύναμοι οι άνθρωποι για κάτι τόσο σπουδαίο. Με λόγια θεόρατα μοιράζουν χαρά κι έπειτα λύπη.
Ο άνθρωπος που φέρεται χωρίς ενσυναίσθηση έμαθε να ικανοποιεί πρωτίστως το εγώ του. Δίνει τόσο όσο χρειάζεται για να φέρει το άλλο πρόσωπο όπου εκείνος επιθυμεί να βρίσκεται. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Απολαμβάνει την αποδοχή που λαμβάνει λόγω των λέξεών του. Βλέπει σαν παιχνίδι την κατάσταση, με έπαθλο την επιβεβαίωση των ικανοτήτων του. Κι αν τύχει και το άτομο απέναντι το αντιληφθεί, τότε ίσως η προσπάθεια ανεβεί μερικά επίπεδα, για να μη μετρήσει για ήττα η απώλεια. Όμως αυτά τα λίγα επίπεδα, αυτή η μικρή προσπάθεια δεν αρκεί για το πολύ που ο άλλος προσφέρει κι αναμένει.
Όλο αυτό είναι ένα είδος συναισθηματικής χειραγώγησης που στις μέρες μας έχει ονομαστεί future faking. Το ένα άτομο κινείται πολύ γρήγορα στη σχέση. Χτίζει ένα παραμύθι σχετικά με το μέλλον το οποίο όμως πολύ σύντομα θα καταρρεύσει. Όσοι στρέφονται σε αυτήν την τακτική δε θα αποδεχθούν ποτέ την ευθύνη για όσα πάνε στραβά στη σχέση. Δε θα δεχθούν κατηγορίες, δε θα ζητήσουν συγγνώμες. Θα ρίξουν το βάρος της καταστροφής στο άλλο πρόσωπο. Θα προσφέρουν ενοχές σε τιμή ευκαιρίας. Ώσπου θα γίνει ένα μεγάλο «μπαμ» και θα ακουστεί το «ως εδώ».
Ακόμη κι αν όλο αυτό προκαλεί πόνο και θυμό, καλό είναι να μείνει πίσω μια για πάντα. Είναι καλύτερο να κοπούν μαχαίρι κάποια πράγματα ή και κάποιοι άνθρωποι από τη ζωή μας, να ελέγξουμε καλύτερα τις συμπεριφορές μας από όποια μεριά κι αν βρισκόμαστε. Και φυσικά, όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο, αλλά από την άλλη κάλιο αργά παρά ποτέ. Η αγάπη θέλει δουλειά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όμως για κανέναν δεν αξίζει να χάσουμε το ποιοι είμαστε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη