Χωρίζετε ως σύντροφοι όχι ως γονείς

Ξυπνάς το πρωί, το κεφάλι σου είναι βαρύ. Το πάπλωμα σ’ έχει σκεπάσει, σ’ έχει φυλακίσει κι αρνείσαι να δραπετεύσεις από τα δεσμά του. Γυρνάς πλευρό κι αντικρίζεις τον «άνθρωπό» σου. Τον χαζεύεις, όμως τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν πλέον το μυαλό σου μόνο θετικά κι ευχάριστα δεν τα λες.

Αυτός ο άνθρωπος έχει αλλάξει πολύ τον τελευταίο καιρό, έχει γίνει βάρος στην καθημερινότητά σου. Τον χαρακτηρίζεις ανυπόφορο και κουραστικό. Δε θέλεις ούτε να τον βλέπεις, ενώ κάποτε μετρούσες λεπτά και δευτερόλεπτα έως ότου τον αντικρίσεις. Κάτι έχει σπάσει μέσα σου κι αυτό είναι αναμφισβήτητο.

Τελευταία, οι τσακωμοί σας γίνονται όλο και πιο συχνοί. Η επικοινωνία που κάποτε είχατε έχει πια χαθεί. Ένα τοξικό πέπλο έχει καλύψει τη σχέση σας. Μάρτυρας αυτής της κατάστασης είναι το παιδί σας. Ένα αξιολάτρευτο πλάσμα, καρπός ενός μεγάλου έρωτα. Αυτή η ανυπόφορη κατάσταση μεταξύ σας, μέρα με τη μέρα που περνά, σοβαρεύει. Το παιδί σας μεγαλώνει. Μπροστά στα μάτια του η εικόνα σας είναι ιδανική, μα μόλις χαθεί από το πεδίο η καταστροφή δεν αργεί να έρθει. Κανείς δε βάζει τέλος σ’ αυτόν τον εφιάλτη. Λέτε «ας μείνουμε μαζί για το παιδί», μα κρυφά ο καθένας κάνει την ζωή του. Με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον καθένα ξεχωριστά.

Και κάπου εκεί στην εφηβεία, δεν μπορείτε να του κρυφτείτε. Κάθε ψέμα βγαίνει στη φόρα. Θα κλειστεί στο δωμάτιό του, οι φωνές σας θα ηχούν και κάθε λέξη που θα ξεστομίζετε θα’ ναι μια ακόμα αφορμή για να το πληγώσετε. Κι όσο μεγαλώνει κι ωριμάζει, τόσο πιο εύκολο θα είναι να απομακρυνθεί αν δεν είστε ανοιχτοί απέναντί του.

Θα μιλήσετε όμως λανθασμένα σ’ εκείνο για όλα αυτά που ποτέ σας δεν τολμήσατε να πείτε ξεκάθαρα στο σύντροφό σας. Θα κατηγορήσετε ο ένας τον άλλον, θ’ απαλλαγείτε από τις ευθύνες σας και θα νιώσετε ανακούφιση. Στο μυαλό σας, σύμμαχό σας στον αγώνα αυτόν θεωρείται το ίδιο σας το παιδί. Δεν είναι σύμμαχος, ένας σάκος του μποξ είναι. Ένας σάκος που χτυπάς αλύπητα, μα είναι εύθραυστος κι ανίκανος να αμυνθεί. Κι εκείνο, με την σειρά του, μαθαίνει να κουβαλά με υπομονή κι ευλάβεια όλα σου τα βάρη. Παρατηρείς πως σε κάθε σου ξέσπασμα είναι εκεί, έτοιμο να σ’ αγκαλιάσει κι ας δηλητηριάσει τη δική του την ψυχή.

Για κοίταξε καλύτερα μέσα στα μάτια του και θα το δεις. Η αθώα λάμψη που φώτιζε όλο σου τον κόσμο έχει πια σβηστεί. Το γέλιο του έχει πάψει να ηχεί και μετά βίας χαμογελάει. Παραπονιέσαι πως η πόρτα του δωματίου του είναι συνέχεια κλειστή, ίσως σαν την ψυχή του. Σπάνια σου μιλάει για όσα το απασχολούν. Μόνη του παρέα μία μόνιμη λύπη, άγχος και δάκρυα που ίσως είσαι πολύ απασχολημένος με τα δικά σου για ν΄ αντιληφθείς.

Αν θεωρείς βαρύτερο το δικό σου φορτίο, αναλογήσου το φορτίο που κουβαλάει τόσο καιρό το παιδί σου. Περηφανεύεσαι για τη δύναμή του, αδιαφορώντας για τον τρόπο που την απέκτησε. Ωρίμασε απότομα, θυσιάζοντας για εσένα όλη την παιδική του ηλικία.

Καιρός να βρεις μια λύση, να επουλώσεις την πληγή. Βγάλε εσύ πρώτος από τη ζωή σου την τοξικότητα, προτού αναλάβει εκείνο δράση. Έχει το δικαίωμα να ζήσει κι εκείνο ανέμελα και ξέγνοιαστα. Χωρίς τσακωμούς, χωρίς φωνές, με αμέτρητες αγκαλιές και φιλιά. Ποτέ δεν είναι αργά για μία νέα αρχή. Βάλε μία τελεία εκεί όπου αξίζει.