Δε θα πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα

Δε θα πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα. Και όσο νωρίτερα το εμπεδώσεις, τόσο πιο ευτυχισμένα θα ζήσεις. 

Πέρα από φιλοσοφικές χλιαρές μανιέρες περί σύμπαντων που συνωμοτούν και πράσινα άλογα, υπάρχει ένας σημαντικός παράγοντας που ουδείς ρομαντικός κι ονειροπόλος προσμετρά κι αυτός είναι η ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Ακόμη κι αν καταφέρεις να κάνεις πραγματικότητα κάποια από τα όνειρά σου, τότε η ανάγκη σου για ονειρεύειν, θα επιστρέψει και η διεκδίκηση θα ξεκινήσει ξανά. 

Κι αν απ’τη μια ονειρεύεσαι μια σταθερότητα, επαγγελματική, ερωτική, οικογενειακή, κι απ’την άλλη ονειρεύεσαι ατέλειωτα road trips επάνω σε δυο ρόδες, πώς θα καταφέρεις να τα συνδυάσεις και κατά συνέπεια να τα συμβιβάσεις; 

Σόρρυ, ξέρω ότι είπα κακιά λέξη μόλις. Πιπέρι στο πληκτρολόγιο της αρθρογράφου. 

Δε θα πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα, για τον απλούστατο λόγο ότι καταρχήν δε θα προλάβεις. Εκτός αν θεωρείς οτι θα είσαι εσαεί εικοσιπέντε και θα κρατάς τον παπά από τα τέτοια. 

Όταν οι γονείς σου πάψουν να μπορούν να χρηματοδοτούν κάθε τρέλα σου, όταν οι προθεσμίες σου τσακίζουν το ηθικό, όταν οι τράπεζες βαράνε τα τηλέφωνα, όταν αγαπήσεις έναν άνθρωπο κι αισθανθείς ότι θες να αράξεις μαζί του, τότε ω του θαύματος, θα μπουν στη σκακιέρα κι άλλοι όροι.

Υποχρεώσεις, προγραμματισμός, νοιάξιμο για τις βλέψεις του απέναντι.

Κι αν εσύ θες να ζήσεις στη Νέα Υόρκη κι εκείνος στο Κάτω Λιβάδι, θα πρέπει να βρεις τη λύση κάπου στη μέση. Είτε αυτή η μέση λέγεται Αθήνα, είτε Τρίκαλα. 

Τα όνειρά μας είναι καταδικασμένα να μένουν μισά. Το πρώτο μισό, με προσπάθεια και επιμονή μπορεί να εκπληρωθεί, το δεύτερο παραμένει για να μας συντροφεύει τα χειμωνιάτικα απογεύματα με τζαζ και ζεστή σοκολάτα. 

Να ‘χεις κάτι να ονειρεύεσαι όταν το χαλάζι πέφτει στο μπαλκόνι, όταν τα δελτία ειδήσεων τρομοκρατούν για τις επικείμενες φορολογίες, όταν σου καεί το κοτόπουλο στο φούρνο.

Αν το θεωρείς μικρή υπόθεση, γελιέσαι.

Τα απραγματοποίητα όνειρα είναι η ανάσα σε μια φορτωμένη καθημερινότητα. Είναι η όαση μες στη ρουτίνα. 

Θα είσαι τυχερός αν ο άνθρωπός σου μοιράζεται έστω τα μισά και καταφέρετε από κοινού να τα κάνετε πράξη. Θα είσαι άπληστος αν επιμείνεις σε όλα. Κι εκτός από άπληστος, θα είσαι κι αντιπαθητικός, γιατί κανένας δε θέλει δίπλα του ένα εγωιστικό τομάρι.

Τα απόλυτα όνειρα, τις περισσότερες φορές, έχουν άρωμα μοναξιάς. Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να τη σηκώσεις; 

Η τυχοδιωκτική ζωή, έχει απολαύσεις, εντάσεις, εκπλήξεις και προκλήσεις.

Κάθε σταθμός δεν είναι παρά μια στάση εφοδιασμού. Λίγες τζούρες ικανοποίησης και ξανά προς τη δόξα τραβάς. Κανένας από αυτούς τους σταθμούς δεν είναι τερματικός, there is no place like home. Και στο τέλος της ημέρας, αυτό που θες, δεν είναι ένας άτλαντας με χρωματιστές πινέζες, που θα σου δείχνουν τον επόμενο δρόμο, αλλά ένα ζεστό κρεβάτι που θα σε καθησυχάζει ότι ο δρόμος είναι αυτός.

Δε θα πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα και μεταξύ μας, το ξέρεις ήδη. Γι’αυτό και όταν τύχει να πετύχεις ένα από αυτά, το σημαιοστολίζεις με πλακάτ στην πλατεία του facebook. 

Γάμοι, παιδιά, αυτοκίνητα, συνεργασίες, φωτογραφίες μέθης και παραζάλης. 

Θες να τη διαφημίσεις την ευτυχία σου. Όχι για τους άλλους. Απείρως επιφανειακή προσέγγιση.

Δε σε νοιάζει να μπεις στο μάτι καθενός, για σένα φωνάζεις την ευτυχία σου. Γιατί ευτυχία δηλωμένη, διπλή ευτυχία. Και γιατί μέσα από αυτή την υπερβάλλουσα προβολή, τη ζεις στο μέγιστο βαθμό. Και καλά κάνεις! 

Αλίμονο αν δε φωνάζαμε την ευτυχία μας τη στιγμή που οι περισσότεροι γύρω δεν είναι παρά μεταφορείς αρνητικής ενέργειας.

Παρ’όλα αυτά μην παραμυθιάζεσαι, δε θα πραγματοποιήσεις ποτέ όλα σου τα όνειρα. 

Αν όμως το καλοσκεφτείς αυτό είναι και το πιο παρήγορο της υπόθεσης. Ποια θα ήταν μετά η έμπνευση και η κινητήριος δύναμή σου; Τι θα ‘χες για να βουρκώνεις στα τραγούδια; Τι θα ‘γραφες, τι θα συζητούσες, τι θα νοσταλγούσες; Με τι θα αποκοιμιούσουν; 

Και κυρίως, για τι θα είχες να παλεύεις;