Όλα ξεκίνησαν ένα χρόνο κι οχτώ μέρες πριν, όταν αγουροξυπνημένη ένα πρωινό ανακοίνωσα στον Κώστα που ήταν ακόμη αγκαλιά με το μαξιλάρι, ότι σε μια βδομάδα ακριβώς βγαίνουμε στον αέρα.
Φρέσκος ο έρωτας και σήκωνε ξενύχτια. Ενθουσιασμός, πάθος και δημιουργία στο φουλ.
Εκείνος σε πανικό να προσπαθεί να συντονίσει το χάος, εγώ σε υπερένταση και πλήρη άγνοια κινδύνου.
Ανάμεσα σε τρεχάλες, υπεραστικά τηλεφωνήματα, άγχος, άρθρα της τελευταίας στιγμής, αναμπουμπούλα, μπόλικη μουσική και αγκαλιές καναπεδίσιες, καταφέραμε μετά κόπων και βασάνων να πετύχουμε το στόχο μας.
Στις 20 Γενάρη του 2014, το pillowfights.gr δημοσίευσε το πρώτο του άρθρο.
Ο Κώστας στα τεχνικά, εγώ στα αρχισυντακτικά, η Χαρά, ο Μαρκήσιος, ο Κωνσταντίνος, οι Μαρίες μας στο πλάι. Με μπόλικη όρεξη για κάτι διαφορετικό, ακομπλεξάριστο και πρωτότυπο, βάλαμε τα δυνατά μας για να φτιάξουμε ένα site στο οποίο θα γράφουμε όλα όσα συζητάμε με τις παρέες, τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ούτε στα πιο αισιόδοξα πλάνα μας, δε φανταζόμασταν την απήχηση που θα είχε όλο αυτό.
Και όταν τους πρώτους δυο-τρεις μήνες, τύγχανε καμιά φορά να κουράζομαι, να δυσανασχετώ, να γκρινιάζω ακατάπαυστα, ξανά ο έρωτας, να με επαναφέρει στην ήρεμη αταξία μου.
Στο pillowfights γράφουμε για τον έρωτα, γιατί εκείνος το δημιούργησε και γιατί πιστεύουμε όλοι ακράδαντα, πως η καψούρα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Αν δεν είχα γνωρίσει εκείνο τον Απρίλιο σε εκείνο το ταράτσα πάρτι, τον Κώστα, κι αν η τύχη δεν τον έφερνε ξανά στο δρόμο μου επτά μήνες μετά, το πιθανότερο είναι ότι αυτή τη στιγμή εμείς δε θα τα λέγαμε. Ή κι αν τα λέγαμε, σίγουρα δε θα τα λέγαμε από εδώ.
Αν μου δίδαξε κάτι αυτός ο χρόνος, είναι πως άνθρωπός σου, δεν είναι εκείνος που απλώς υποστηρίζει τα όνειρά σου, αλλά εκείνος που σε βοηθάει να τα κάνεις πράξη. Κι εγώ από αυτή την άποψη, έχω σταθεί πολύ τυχερή, γιατί το να είσαι νέος δημοσιογράφος στην Ελλάδα του 15, ισοδυναμεί με παταγώδη και θριαμβευτική αποτυχία. Οι επιλογές σου είναι οι εξής δύο: ή να καταφύγεις στο εξωτερικό ή να γεμίζεις ποτήρια με βότκα. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα, ούτε με την ξενιτιά, ούτε με τα μπαρ. Τα έκανα όμως και τα δύο νωρίς και τα βαρέθηκα ακόμη νωρίτερα.
Σε αυτό τον κυκεώνα λοιπόν, εμφανίστηκε το pillowfights, που μήνα με το μήνα, στην αρχή αργά αλλά σταθερά και λίγο μετά το Πάσχα, ταχύτατα κι εντυπωσιακά, ξεκίνησε την ανοδική του πορεία.
Οι πέντε συντάκτες, έγιναν δέκα, μετά είκοσι, τώρα πενήντα.
Τα your stories, η δική σας στήλη, ντύθηκε με τις προσωπικές σας αφηγήσεις.
Τα σχόλια και τα μηνύματά σας, μας γέμισαν ενθουσιασμό κι ευθύνη, γιατί όσο να ‘ναι, μπορεί οι pillowfighters να έχουμε όλοι τα μυαλά λίγο πάνω απ’το κεφάλι, αλλά το μεράκι μας το παίρνουμε στα σοβαρά.
Κι αυτό ακριβώς κάνουμε εδώ. Με τις γκρίνιες και τις διαφωνίες μας, με τους φίλους και τους αντιπάλους, γράφουμε τη δική μας ιστορία. Και τον προηγούμενο μήνα αυτές τις ιστορίες, τις διαβάσατε μισό εκατομμύριο άνθρωποι. Αριθμός που μας σόκαρε ευχάριστα, πριν καλά καλά γίνουμε ενός.
Το pillowfights είναι το παιδάκι μας. Κάπως έτσι και οι δύο έρωτές μας, κλείνουν χρόνο σχεδόν ταυτόχρονα. Με τον Κώστα, εκτός από ζευγάρι, γίναμε και συνεργάτες. Δύσκολη υπόθεση και σας συνιστώ να μην το επιχειρήσετε με το έτερον ήμισυ, αν δεν είστε συμπληρωματικοί χαρακτήρες κι αν ο ένας απ’τους δύο δε χαρακτηρίζεται από μεγάλα αποθέματα υπομονής.
Συνεταιράκι, του ψιθυρίζω, πιτσικέλι, επιμένει εκείνος.
Σπουδαίο πράμα να μοιράζεσαι κοινά άγχη, να συζητάς με ενθουσιασμό, να κουβεντιάζεις με τα μάτια, να διαφωνείς εντόνως και λίγα λεπτά μετά, να λύνονται όλα ως δια μαγείας με ένα φιλί.
Ακόμη σπουδαιότερο όμως, να μην αγχώνεσαι και να μην αγωνίας, γιατί ξέρεις πως ό,τι κι αν έρθει θα σας βρει παρέα.
Σας ευχαριστούμε όλους από καρδιάς για την εμπιστοσύνη και την αγάπη που μας δείχνετε τόσο καιρό. Σύντομα θα τα λέμε και ραδιοφωνικά. Και που είστε ακόμα!
Σε όλους τους Pillowfighters και τον Κώστα μου.
Συντάκτης: Κατερίνα Κεχαγιά
