«Πόσο όμορφα πέφτουν στους μικροσκοπικούς μου ώμους τα πουκάμισά σου», έγραφα στα είκοσι, οχτώ χρόνια νεότερη και δεκαπέντε κιλά πιο αδύνατη.
Ο παραλήπτης της τότε ποιητικής απόπειρας φρόντισε για τα καλά να με προσγειώσει, όπως και άλλοι στη συνεχεία.
Το να συναναστρέφεσαι με μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους από μικρή ηλικία, έχει τα καλά του. Μαθαίνεις ψαγμένες μουσικές, χτίζεις λέγειν, ξεχωρίζεις το Bourbon απ’το Tennessee κι εξασκείς τις στιβαρές σου χειραψίες. Αναπτύσσεις ικανότητες πειθούς, τελειοποιείς την ετοιμολογία σου, κάνεις φιγούρα στις παρέες, σπας κόκαλα με τον κυνισμό σου.
Και ο κυνισμός είναι σέξυ, απροσπέλαστος, πέρα για πέρα προκλητικός. Αυτό θες δε θες, στο διδάσκει το ίδιο το σύστημα των ενηλίκων. Η ενήλικη ζωή, δε χωρά συναισθηματισμούς, αυταπάτες, ιδανικά.
Όλα είναι περαστικά, όλα είναι αναλώσιμα. Σκότωμα στο βωμό της σοβαροφάνειας, της ωριμότητας.
Σιγά μη σε φιλήσω στη μέση της Καρύτση, σιγά μη σε σηκώσω στον αέρα, σιγά μη σου γράψω ποίημα, τραγούδι, τρίστιχο σε postit. Μεγαλώσαμε, ο έρωτας με τα χρόνια αλλάζει μορφή, μη μου ζητάς να κάνω όσα έκανα στα δεκαοχτώ, μη μου ζητάς να σ’ερωτευτώ χωρίς να γνωρίζω ότι κάποια στιγμή αυτό θα ξεφουσκώσει, μη μου ζητάς να παλιμπαιδίσω, είναι πάνω απ’τις δυνάμεις μου, τα ‘χω αφήσει πίσω μου.
Πούτσες μπλε.
Δεν αλλάζει ο έρωτας με την πάροδο του χρόνου ή κι αν αλλάζει, στα σίγουρα δεν αποδυναμώνεται. Ακόμη κι από πρακτικής πλευράς αν το εξετάσεις, είναι πολυπολλαπλάσιες οι δυνατότητες «προσφοράς» καθώς μεγαλώνουμε. Ο άνθρωπος είναι έτοιμος να ριχτεί με τα μπούνια στον έρωτα όταν έχει ξεμπερδέψει από γονείς που ασκούν βέτο, εξεταστικές και προθεσμίες. Ο έρωτας σε θέλει ανεξάρτητο και κυρίως έμπειρο.
Να τον αφουγκραστείς, να τον τιμήσεις και να του παραδωθείς, όπως του πρέπει.
Είναι αστείο το γεγονός πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί εξώ που υποστηρίζουν ότι ο δυνατότερος έρωτας, ήταν ο πρώτος τους στα δεκαοχτώ, άντε κι ο δεύτερος στα εικοσιλίγο.
Αυτό που κάνει τη διαφορά των πρώτων με των ουσιαστικών, είναι η άγνοια κινδύνου.
Στα πρώτα ορμάς χωρίς γνώση του αντικειμένου, δεν είσαι προετοιμασμένος για ρήξεις κι εντάσεις και στα σίγουρα δεν υπολογίζεις ότι ενδεχομένως να έρθουν μέρες που δε θα αντέχεις να σύρεις τα πόδια σου από καναπέ σε κρεβάτι.
Κι όταν συνειδητοποιήσεις και τη σκληρή όψη του παιχνιδιού, έχεις δυο επιλογές. Ή να ριχτείς στην πιο εξαρτησιογόνα μάχη ή να την υποτιμήσεις.
Όσοι διαμηνύουν πως ο έρωτας φθίνει με τα χρόνια, δεν είναι άξιοι να τον χαρούν, δεν τους πρέπει, δεν τους κάνει.
Αλί και τρισαλί σ’όποιον μπλέκει με σύντροφο οδοστρωτήρα· και προσοχή διότι έχουν γίνει μπόλικοι. Θα σου μιλήσουν για αγάπες, για σεβασμούς, για αφοσιώσεις, ξεχνούν όμως ότι δεν είναι αυτά που θα κρατήσουν δυο ανθρώπους ουσιαστικά ενωμένους μετά από χρόνια. Αυτά σου διασφαλίζουν τη βιτρίνα, το κοινό πάπλωμα, αλλά όχι την ουσία. Και η ουσία έγκειται στη σκέψη που θα σε καθησυχάζει οτι η επιλογή σου παραμένει η σωστή, αυτή που θα σε επιβεβαιώνει ότι έχεις βρει τον άνθρωπό της ζωής σου.
Δεν αρκεί η αγάπη για μια πετυχημένη σχέση· κι ας πέσετε να με φάτε οι απανταχού ορθολογιστές. Γιατί η αγάπη δε σου κλείνει τα μάτια στα οπίσθια που περνάνε από μπροστά σου, ούτε κατευνάζει τους πειρασμούς. Δεν αρκεί η αγάπη για να μη ρουτινιάσει το κρεβάτι, για να μη γεμίσουν ανία οι συζητήσεις. Δεν αρκεί η αγάπη, αν δεν έχει προκύψει από ένα παράφορο έρωτα. Και οι έρωτες αυτοί, δεν είναι οι άγουροι, οι μετεφηβικοί.
Μην μπαίνετε σε σχέσεις με μοναδικό προορισμό την αγάπη, με την ελπίδα να ερωτευτείτε, με την υποψία ότι ίσως συμβεί.
Καμία ουσιαστική αγάπη δεν προέκυψε από ένα χλιαρό ερωτάκο.
Κι αν δεν πιστεύετε εμένα, κοιτάξτε γύρω σας, αφού πρώτα κόψετε τις κακές παρέες/
Συντάκτης: Κατερίνα Κεχαγιά
