Τα περισσότερα διαμερίσματα που έχω νοικιάσει, έβλεπαν σε φωταγωγό.
Ψηλές πολυκατοικίες, ακάλυπτος, τσίκνα από τις γειτονικές κουζίνες.
Παιδικές φωνές τα μεσημέρια, συζυγικοί καυγάδες τα βράδια, ενίοτε νεανικοί αναστεναγμοί.
Οι ρυθμοί της πόλης, μωσαϊκό στο δυάρι μου.
Στο διαμέρισμα του Παγκρατίου όμως, η τσίκνα των τηγανιών, είχε και τζούρα από ζουμπούλια.
Η Φωτεινή και ο Γιώργος, ήταν η μόνιμη Κυριακάτικη καλησπέρα μου.
Μοιραζόμασταν μια κοινή εσωτερική, ημιυπόγεια αυλή.
Στην πλευρά μου, ένα σχοινί για το άπλωμα, δυο γλάστρες και μια πλαστική καρέκλα.
Στην πλευρά τους, ένα ξύλινο χαμηλό τραπεζάκι, δυο ξαπλώστρες θαλάσσης, μία κίτρινη, μία μπλε και ένα μόνιμο μπουκέτο ζουμπούλια.
Εκείνος δούλευε από νωρίς το πρωί ως το μεσημέρι και εκείνη απ’το απόγευμα ως το βράδυ.
Οι ξαπλώστρες στη μεριά τους, γέμιζαν τα σαββατοκύριακα από αγκαλιές.
Τις υπόλοιπες μέρες, γέμιζαν τα σχοινιά τους από σημειώματα σε μανταλάκια.
Ούτε με μαγνήτες σε ψυγεία, ούτε σε post it σε μαξιλάρια.
Ένα «θα σε δω το βράδυ», κρεμασμένο, να φωτίζεται η γειτονιά.
Ένα «θα μου λείψεις», απάντηση, να γλιστρήσουν οι ώρες.
Όχι, δε θα σας γράψω για βαθιά αγάπη μεσήλικων, ή φρέσκια σχέση πρωτοετών φοιτητών.
Θα σας γράψω για τριαντάρηδες.
Όπως εσύ, όπως εγώ.
Τότε όμως, ήμουν εγώ πρωτοετής και τα σημειώματα στα μανταλάκια, μου θύμιζαν το χάδι του πατέρα μου στο λαιμό της μάνας μου, πριν μας φορτώσει το πρωί στο αμάξι για το σχολείο.
Υποτιμημένα τα χάδια του μπαμπά, περιττά τα μανταλάκια.
Περιμένουμε έναν έρωτα με τυμπανοκρουσίες, νοσταλγούμε τις ρομαντικές κομεντί, φαντασιωνόμαστε τον εαυτό μας στη θέση της πρωταγωνίστριας.
Και καλά κάνουμε.
Ο έρωτας είναι και αυτά. Όχι μόνο όμως.
Έχει την τάση να κάνει τον περισσότερο θόρυβο, όταν κρύβεται στις λεπτομέρειες.
Σε μανταλάκια κρεμασμένα, μπουκέτα από ζουμπούλια.
Άλλαξα γειτονιές, συνήθειες, τμήμα σπουδών, βαρέθηκα το Παγκράτι.
Τους έχασα.
Λίγο αργότερα μπήκε στη ζωή μας το facebook και τους ξαναβρήκα.
Όπως τους είχα αφήσει, στην εσωτερική αυλή, με τα σημειώματά τους, τις τρυφερές καθημερινές συνθήκες τους, όδευαν χαμογελαστοί στα σαράντα.
Η κρίση τους βρήκε απροετοίμαστους, αλλά αγκαλιασμένους στις πολύχρωμες ξαπλώστρες.
Με κάλεσαν για απογευματινό καφέ και πήγα.
Από το χολ, μύριζαν ήδη τα ζουμπούλια.
Εκείνη δούλευε πλέον part time απ’το σπίτι, γιατί προστέθηκε ο δίχρονος Βασίλης στην παρέα της αυλής.
«Το παν είναι, να μην μεταφέρεις τα έξω προβλήματα, στο μέσα», μου απάντησε με ηρεμία καλοπληρωμένου ψυχαναλυτή, η Φωτεινή, όταν της είπα πόσο τους θαυμάζω.
Μια τόσο απλή απάντηση, που όμως για εκείνη συνοψίζει το μυστικό της επιτυχίας.
Καθώς ορισμένοι υψώνουν τείχη και απαιτήσεις, κάποιοι άλλοι εκεί έξω, ζουν ευτυχισμένοι.
Είναι αυτοί οι κάποιοι, που έχουν αντιληφθεί ότι ο έρωτας, δεν είναι απλώς το μοίρασμα δυο ανθρώπων, αλλά ένας αυτούσιος οργανισμός που απαιτεί φροντίδα, προσοχή, προφύλαξη.
Διασφαλίζοντας την ηρεμία του, του προσφέρεις μακροημέρευση.
Είναι το δέντρο, όπως συνηθίζει να λέει ο φίλος μου ο Μιχάλης, που θα καλλιεργήσεις, θα ποτίσεις, θα κλαδέψεις, πριν κόψεις τους καρπούς του.
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, ότι η κρίση έχει θερίσει πολλά αυτά τα δεντράκια.
Αν οι ρίζες τους, ήταν πραγματικά βαθιά στο έδαφος, θα είχε τη δύναμη ένας τυφώνας να τα διαλύσει;
Και τελικά αυτός ο τυφώνας, ονομάζεται πράγματι ανεργία, κλεισούρα, μιζέρια;
Ή μήπως είναι απλώς αδιαφορία;
«Η φτώχεια, φέρνει γκρίνια», λένε οι παλιοί.
«Η γκρίνια, φέρνει φτώχεια.», θα πω εγώ.
Και φέρνει τη χειρότερη του είδους.
Φτώχεια πνευματική, συναισθηματική, άδεια κρεβάτια, παγωμένα παπλώματα και ζουμπούλια μαραμένα.
Πριν λίγες μέρες, είχα όρεξη ν’ακούσω Ξαρχάκο και να χαζέψω κλασικό ελληνικό κινηματογράφο.
Βραδιά για «κόκκινα φανάρια».
Τέσσερις ιστορίες αγάπης, με φόντο τους οίκους ανοχής της Τρούμπας.
Δυο έρωτες ανεκπλήρωτοι, ένας που τα καταφέρνει αφού περάσει από σαράντα κύματα και ένας μεταξύ ενός ρακοσυλλέκτη και της καθαρίστριας του περιβόητου «σπιτιού».
Ο τελευταίος στεγάστηκε σε μια παράγκα, κάπου στα περίχωρα του τότε Πειραιά, που θύμιζαν εξοχή.
Δυο άνθρωποι ήρεμοι, κατασταλαγμένοι, βαθιά ευτυχισμένοι.
– Όμορφη δεν είναι η ζωή, Κατερίνα;
– Καλή είναι.
Συντάκτης: Κατερίνα Κεχαγιά
