Μαζί σου λογικεύτηκα

Μεγάλη υπόθεση η σοβαρότης! 

Τόσος λόγος έχει γίνει, τόσοι δείκτες σου ‘χουν κουνηθεί, τόσες λιποθυμίες επικαλέστηκε η μάνα σου.

Αδελφούλα της σοβαροφάνειας, που πολλοί έχουν την τάση να τις μπερδεύουν, γιατί κυκλοφορούν με παρόμοιο συνολάκι, αλλά κλάσεις ανώτερη.

Η σοβαρότητα δεν έχει να κάνει με καταπιεσμένα ξεκαρδίσματα, με περπάτημα καθωσπρέπει, με ντύσιμο εκλεπτυσμένο, με ύφος χιλίων καρδιναλίων.Ευτυχώς. Πολλοί χάνονται όμως στη μετάφραση και – το νου σου, μην την πατήσεις – αυτοί είναι συνήθως οι μεγαλύτεροι τσαρλατάνοι.

Η σοβαρότητα είναι έννοια αναρχική.

Γι’αυτο μπορεί και να γνωρίσεις κάποιον εξαιρετικά σοβαρό στα επαγγελματικά του και παντελώς ασόβαρο στα ερωτικά του. Αυτή την αναρχία, συνήθως τη βαφτίζουν επιλογή, αλλά μην τσιμπήσεις ούτε σ’αυτό.

Ο άνθρωπος δε σοβαρεύεται, όταν δει το χάρο με τα μάτια του, όταν οι κοινωνικές συναναστροφές το επιτάσσουν, όταν φτάσει ο ηλικιακός κόμπος στο χτένι.

Σοβαρεύεται όταν βαρεθεί να παίζει. Όταν η αναρχία δώσει τη θέση της, στην τάξη. Τάξη στο σπίτι, στη δουλειά, στη σχέση. 

Ή όταν αγαπήσει.

Μεγάλη υπόθεση όμως και τα νιάτα. 

Όχι τα νιάτα, με τη νοσταλγική χροιά που προσπαθούν να αποδώσουν στις ρετρό συνεντεύξεις. 

Ούτε τα πάρτι, τα βρώμικα στη Μαβίλη, οι φωτογραφίες απ’τα τριήμερα της παρέας στη Σαντορίνη.

Μεγάλη υπόθεση, η απουσία ευθυνών. 

Τότε που όλα κινούνται γύρω σου, χωρίς εσύ να χρειαστεί να ξεζουμίζεις τη σκέψη σου για να βρεις την ιδανική λύση. Τότε που κανείς και για τίποτα, δε θα σου επιρρίψει κατηγορίες, δε θα σε στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Στον έρωτα όμως, το απόσπασμα, είναι απαραίτητη στάση. Είτε για επανεξέταση, είτε για ηρωική έξοδο.

Όταν ερωτεύεσαι καλείσαι να πάρεις αποφάσεις. Κάποιες από αυτές, σε ωθούν σε αναγκαστική προσγείωση. Έρχεται η ώρα να γνωριστείς με τη σοβαρή εκδοχή του εαυτού σου και να αποφασίσεις αν θα την απορρίψεις ή θα την αγκαλιάσεις.

Ευτυχισμένα δεν είναι τα ζευγάρια που ζουν μαζί μόνο από έρωτα. 

Ευτυχισμένα είναι τα ζευγάρια, που ζουν μαζί κυρίως από απόφαση.

Αποφασίζεις ότι αυτό τον άνθρωπο τον εκτιμάς, τον σέβεσαι και τον επιλέγεις. Έχεις ποντάρει στο άλογο και δε θα το παρατήσεις στη μέση της κούρσας αν τραυματιστεί. Θα το κουράρεις, θα το γιάνεις εσύ.

Και η απόφαση αυτή, επιβάλλει ωριμότητα κι ευθύνη.

Όταν οι καυγάδες τους πάθους, καταλήγουν σε καταγγελίες διατάραξης κοινής ησυχίας, αυτό που θα σε κρατήσει παρόντα, δεν είναι μόνο η καψούρα. Για την ακρίβεια, η καψούρα είναι αυτή που ίσως ρίξει τους τίτλους του τέλους. Γιατί έρωτας κι εγωισμός κάνουν στενή παρέα. Και γιατί αυτό το κολλητηλικί, πολλές φορές (σε) αρρωσταίνει.

Ξέρετε, αναφέρομαι σε αυτούς τους χωρισμούς που προέκυψαν μόνο και μόνο για να ελέγξουν τη δυναμική του οικοδομήματος. Αυτοί που έφυγαν, για να δουν αν θα τους διεκδικήσουν. Οι άλλοι που παρέμειναν αμέτοχοι από περηφάνια. 

Σχέσεις που έληξαν πριν την αναγραφόμενη ημερομηνία, απλώς επειδή οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι να αράξουν. Ή να σοβαρευτούν. 

Η κρίση έχει συνηγορήσει στο φαινόμενο. Τα άδεια πορτοφόλια καθυστερούν όλο και περισσότερο την λήψη αποφάσεων. Η ανεργία, οι τιμές στα ράφια των σούπερ μάρκετ, η υπερπροσφορά σεξ και η υπερζήτηση.

Οι απαιτήσεις ανεβαίνουν, όλοι γινόμαστε κομπάρσοι. Κομπάρσοι στις ζωές των άλλων, κομπαρσοί κι εκείνοι στις δικές μας. 

Μες στη γενικότερη ρευστότητα, αυτή των συναισθημάτων, δείχνει να είναι μείζονος σημασίας. Είναι όμως; 

Μεγάλη υπόθεση η σοβαρότης! Η έμπνευση που σου γεννά ένας άλλος. 

Ο άλλος που αγαπάς, αλλά όχι μόνο. Ο άλλος που θαυμάζεις, ο άλλος που θες να μεγαλώσεις μαζί του, ο άλλος που θα σου κάνει κέφι να του πεις «μαζί σου λογικεύτηκα» και θα στο πει κι εκείνος.