5 πράγματα που μάς έμαθαν λάθος στην παιδαγωγική σχολή

Αναφέρω πολλές φορές στα άρθρα μου, την παιδαγωγική επιστήμη ως λειτούργημα κι όχι ως επάγγελμα. Φυσικά αφού είναι δραστηριότητα που σου προσφέρει χρήματα και βοηθάει στην επιβίωσή σου, πρέπει να λογίζεται ως επάγγελμα, αλλά πιστέψτε με, οι περισσότεροι του χώρου δεν το βλέπουν έτσι. καθώς αναγνωρίζουν την ευθύνη που κουβαλάει. Προφανώς και δεν είναι όλοι έτσι. Όπως κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του, έτσι και η παιδαγωγική έχει παιδαγωγούς που δε συνάδουν με τη νοοτροπία, τη φιλοσοφία και τους τυπικούς κι άτυπους κανόνες της. Ας δούμε λοιπόν παρακάτω ορισμένα πράγματα και καταστάσεις που είχα μια δεδομένη και ίσως προκατειλημμένη αντίληψη γι’ αυτά, αλλά από την οπτική του παιδαγωγού, κατάλαβα ότι οφείλω να αναθεωρήσω.

1. Οι μαθητές μισούν τον εκπαιδευτικό εξαρχής

Ναι, είναι μια κυρίαρχη αντίληψη στον ελληνικό εκπαιδευτικό θώκο, η οποία να ξέρετε δεν ισχύει. Τείνουμε να είμαστε εγωιστές, θεωρώντας πως οι μαθητές οφείλουν να μας σέβονται και να μας ακούν, αλλά δεν είναι έτσι. Συνάδελφοι, ο σεβασμός κι η αγάπη κερδίζονται, δεν απαιτούνται. Πώς θα μας καλοδεχτούν οι μαθητές αν δεν είμαστε ευγενείς και συμπονετικοί μαζί τους; Αν δε δείξουμε ότι ήρθαμε για να τους βοηθήσουμε πραγματικά κι όχι για να περάσουμε την ώρα μας και να πάρουμε το μισθό μας. Δράση- αντίδραση που λένε και οι συνάδελφοι των θετικών επιστημών.

2. Όλοι οι εκπαιδευτικοί αγαπούν το μάθημα

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό που αναφέρω είναι υπερβολικό, αλλά όχι: ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Δεν έρχονται όλοι οι εκπαιδευτικοί για να μορφώσουν τα παιδιά και να τους παρέχουν σωστά πρότυπα. Δυστυχώς, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τους αρέσει η δουλειά τους, με αποτέλεσμα να ξεσπούν πάνω στα παιδιά, με τη συμπεριφορά τους. Θεωρώ πως κι αυτή, είναι μια από τις μεγαλύτερες αιτίες που απεχθάνονται πολλοί μαθητές το σχολείο και τη μάθηση.

3. Οι μαθητές είναι χαζοί

Προφανώς και δεν είναι χαζοί. Αλίμονο! Απλώς δεν τα καταφέρνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους τομείς. Στόχος του εκπαιδευτικού είναι να προνοήσει και να ελέγξει εξαρχής, τον τρόπο και τις μεθόδους που βοηθούν τον μαθητή να δέχεται την παρεχόμενη γνώση. Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ οι μαθητές έχουν κατακτήσει επαρκώς τις προφορικές τους δεξιότητες, δυσκολεύονται να αποτυπώσουν τη σκέψη τους στο χαρτί, με αποτέλεσμα να βγαίνει το πόρισμα πως έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Εν αντιθέσει, υπάρχει και η περίπτωση να μην έχουν κατακτήσει ακόμη επαρκώς, ορισμένες γραφοκινητικές δεξιότητες.

4. Οι σχέσεις των μεταξύ των εκπαιδευτικών είναι καλές

Άλλη μια στερεοτυπική αντίληψη που διέθετα όλα αυτά τα χρόνια. Όπως κάθε σχέση στον κόσμο περνάει δυσκολίες, έχει εμπόδια, αλλά και όμορφές στιγμές, έτσι είναι και οι σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών. Δεν είναι όλες ρόδινες, αλλά δεν είναι και όλες κακές. Συχνά παρατηρούνται συμπεριφορές ζήλιας και κομπλεξισμού, που αποτρέπουν την ομαλή διαβίωση στον εργασιακό χώρο, ξεκινώντας έναν άτυπο πόλεμο, τα αποτελέσματα του οποίου φαίνονται και στους μαθητές. Οι καθηγητές αποτελούν το παράδειγμα κι αν δε συνυπάρχουν αρμονικά, κάνοντας πίσω κι αμελώντας τις προσωπικές τους διαφορές, δίνουν την εντύπωση στα παιδιά πως δραστηριοποιούνται σε αγχώδες κι ανταγωνιστικό περιβάλλον.

5. Οι εκπαιδευτικοί τείνουν να χρησιμοποιούν απαρχαιωμένες μεθόδους μάθησης

Ας μην ξεχνάμε αρχικά, πως λειτουργούν σε υποδομές που φτιάχτηκαν πριν από 50 χρόνια και δεν παρέχεται η κατάλληλη χρηματοδότηση από το κράτος για τη βελτίωσή τους. Προφανώς και θα εργαστούν με ό,τι μέσα διαθέτουν. Αλλά την τελευταία δεκαετία, παλεύουν μόνοι τους με προσωπικά τους αντικείμενα, ώστε να παρέχουν στους μαθητές τα κατάλληλα εφόδια κι εργαλεία που θα κάνουν πιο ομαλή τη μετάβαση στη νέα γνώση. Ειδικότερα οι νέοι που γνωρίζουν από πρώτο χέρι πώς είναι να μαθαίνεις με μεθόδους προπολεμικές, είναι αυτοί που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν διαφορετικά και δίνουν το έναυσμα και για τις μετέπειτα γενιές εκπαιδευτικών που έρχονται.

Αλίμονο αν ίσχυαν μόνο αυτές οι πέντε «αλήθειες» για τον εκπαιδευτικό μας κόσμο, αλλά οι συγκεκριμένες είναι προσωπικές απόψεις που είχα ως μαθητής και μου τις άλλαξε η ενασχόλησή μου με το εκπαιδευτικό κομμάτι. Το κάθε περιβάλλον, οι συνεργάτες και οι εφαρμογές που ακολουθεί η πολιτική του εκάστοτε σχολείου, σαφέστατα συμβάλλουν στη μετάλλαξη των αντιλήψεων, γι’ αυτό και κάθε εκπαιδευτικός, έχει τις δικές του οπτικές και ιδέες. Κι αυτό πέρα από χρήσιμο, είναι και πολύ όμορφο.

Πηγή φωτογραφίας: Φοιτητικά νέα