Τι έμαθα ως συνοδός σε κατασκήνωση ΑμεΑ

Για τον περισσότερο κόσμο, η συνύπαρξη με ΑμεΑ, θεωρείται μια δύσκολη ψυχολογική διεργασία ή δοκιμασία που τις περισσότερες φορές αδυνατούν όχι μόνο να ελέγξουν, αλλά και να τη φέρουν εις πέρας. Ο λόγος; Μα φυσικά η υπερβολική ευαισθησία που κυριαρχεί επάνω τους και τους οδηγεί να εξωτερικεύσουν ένα πιο μαλακό και καλοκάγαθο εαυτό, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο πράττουν σωστά.

Αυτό που έμαθα από τις 15 μέρες που λειτούργησα ως συνοδός σε κατασκήνωση ΑμεΑ, είναι πως κι αυτά τα παιδιά είναι ίδια με κάθε παιδί: ίδια ψυχή, ίδιο χαμόγελο, ίδια όρεξη για ζωή. Μια αντίληψη που οφείλει να θεωρείται αυτονόητη εν έτει 2023 κι όχι να παραμερίζεται από υπάρχουσες, στερεοτυπικές κι αναχρονιστικές αντιλήψεις που μαστίζουν δυστυχώς την ελληνική κοινωνία.

Για ακόμη μια φορά, γίνεται εμφανές πως η χώρα σε ορισμένα σημεία, απέχει παρασάγγας από την υπόλοιπη Ευρώπη, καλλιεργώντας ακόμη πιο έντονα ένα αίσθημα ανησυχίας κι ανασφάλειας σε μεγάλη μερίδα της νέας γενιάς. Αποφάσισα λοιπόν να συμμετάσχω ως εθελοντής, πρώτα απ’ όλα για να δοκιμάσω τον ίδιο μου τον εαυτό, να ανακαλύψω μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι δυνατότητές μου. Ήταν για μένα, μια ομολογουμένως πρωτόγνωρη εμπειρία που δε μετάνιωσα σε καμία περίπτωση. Δίχως να καταβάλλω κι ιδιαίτερη προσπάθεια, ανακάλυψα πολύ σύντομα τα τεράστια αποθέματα υπομονής που διαθέτω και μια προσωπικότητα πιο φιλική, μακριά από τον πραγματικό στρυφνό κι εσωστρεφή εαυτό μου. Η καθημερινή μου επαφή κι επικοινωνία με τα παιδιά, χαλάρωσε σε υπερβολικό βαθμό τις σκέψεις μου και την πίεση που είχα για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάνοντάς με να ξεχάσω οτιδήποτε αρνητικό μπορούσε να συμβεί. Είναι αυτή η θετική αύρα που πηγάζει από αυτά τα όμορφα χαμόγελα και τα πανέμορφα μάτια που αντικρίζεις καθημερινά.

Το δεύτερο πράγμα που συνειδητοποίησα είναι πως αναγκάζεσαι να ρίξεις όλες σου τις άμυνες. Κι εξηγώ. Η ευθύνη που έχεις για τη φροντίδα και την προστασία ενός παιδιού που δε γνωρίζεις και συναντάς για πρώτη φορά, σε αναγκάζει να απελευθερωθείς, να βγάλεις το άγχος από πάνω σου, να γαληνέψεις και να ζήσεις στιγμές πρωτόγνωρες και μοναδικές. Όλα τα παραπάνω μπορούν εύκολα να επιτευχθούν, αφού γνωρίσεις κι έρθεις κοντά με σημαντικούς και τρελούς ανθρώπους, δημιουργώντας ένα αξέχαστο παρεάκι, αξιομνημόνευτο για μια ζωή.

Τέλος, το πιο σημαντικό μάθημα που έλαβα ακούει στη φράση «όλα για κάποιο λόγο γίνονται». Αυτή η κούραση, η αϋπνία, οι ατελείωτες ώρες κυνηγιού, γίνονται σκόνη μπροστά στο αντίκρισμα της ευχαρίστησης του παιδιού αλλά και του γονέα, τη μέρα που ξανασμίγουν οι δυο τους, ύστερα από δέκα μέρες. Όχι μόνο το να αντικρίζεις, αλλά και το να καταλαβαίνεις πως ο κατασκηνωτής σου πέρασε υπέροχα κι ευχαριστήθηκε την παρέα σου όλο το δεκαήμερο είναι ευλογία που με λίγα πράγματα μπορεί να συγκριθεί.

Φυσικά και θα μπορούσα να γράψω περισσότερα, να γράψω σελίδες και σελίδες, αλλά θεωρώ πως ο καθένας χαρακτηρίζει την εμπειρία αυτή με δικό του τρόπο, με δικά του συναισθήματα, με δικά του λόγια κι ιδέες που δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν σε χαρτί τις περισσότερες φορές, πιστέψτε με. Είναι αναμνήσεις που κρατούνται βαθιά φυλαγμένες και δεν εξωτερικεύονται.

Έγραψα, λοιπόν, αυτό το σύντομο κείμενο με την ελπίδα, αν το διάβασες, να σε έκανε να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Να σε οδήγησε να αλλάξεις έστω και λίγο τρόπο σκέψης. Να πάρεις από μένα μια μικρή παρότρυνση να δοκιμάσεις μια τέτοια εμπειρία που θα σε αλλάξει- μην πω μεταμορφώσει- ως άνθρωπο. Αξίζετε να το δοκιμάσεις. Εμπιστεύσου με.