Όλοι ανεξαιρέτως σηκωνόμαστε, ντυνόμαστε και με πάθος ολίγον τι κοιμισμένο ξεχυνόμαστε στους δρόμους. Πριν το καταλάβουμε η μέρα ήδη τρέχει. Παίρνεις το λεωφορείο, έχεις το νου σου σε ποια στάση θα κατεβείς, πας στη δουλειά και κρατάς την ψυχραιμία σου, γιατί το πρωί οι περισσότεροι έχουν νεύρα.
Ανάμεσα σε αυτούς, συμπεριλαμβάνονται επίσης οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές σου. Φυσικά και δεν πρέπει να τα βγάζουν σε σένα ή σε άλλους. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι έτσι συμβαίνει.
Δεν έχεις όμως μονάχα να αντιμετωπίσεις τις «κακουχίες» της δουλειάς. Ένα αφεντικό κόβει βόλτες, στραβές προκύπτουν. Πού και πού, βεβαίως, χαζολογείς κι ανταλλάζεις και μερικά νέα με τους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί σου. Άλλωστε η φάση εκεί βρίσκεται.
Σχολάς και στο πρόγραμμα στέκονται με υπεροψία οι μετακινήσεις σου μέσα στο γενικότερο μεσημεριανό εκνευρισμό. Σπρώχνεσαι, ζητάς ευγενικά συγγνώμη και βρίσκεις μία θέση κάπου σε αυτή τη θάλασσα προσώπων. Υπάρχει βλέπεις και μια σχολή, η οποία τρέχει και στην οποία -καλώς ή κακώς- πρέπει να παραστείς.
Οι σκέψεις πλέον είναι ανάμεικτες. Σαν αφύπνιση χτυπάνε με την ίδια ένταση την ίδια στιγμή κάθε μέρας. Ήδη αρχίζεις να επεξεργάζεσαι και σε μεγάλο μάλιστα βαθμό τον τρόπο, με τον οποίο θα οργανώσεις όλη την υπόλοιπη μέρα. Λεπτομέρεια στη λεπτομέρεια και πάνω στο σημείο, που νομίζεις ότι βρήκες τη λύση για να καλύψεις τα έξοδά σου μία για πάντα, χτυπάει το κινητό.
Ως υπενθύμιση του πανεπιστημιακού καφέ, που πρέπει να πιεις για να πάρεις τις σημειώσεις των πρωινών μαθημάτων, τα οποία δεν προλαβαίνεις να παρακολουθήσεις. Γελάς λίγο πιεσμένα, συζητάς για οτιδήποτε άλλο πέρα από τη δουλειά και πριν το καταλάβεις τρέχεις να προλάβεις το μάθημα.
Καταφθάνεις επομένως στην αίθουσα ακριβώς στην κόψη του χρόνου με φανερά κομμένη την ανάσα κι ίσα που σε βλέπει ο καθηγητής, πριν μπει στην αίθουσα. Θες να δώσεις το καλό παράδειγμα, σκας κι ένα μαγκωμένο χαμόγελο του τύπου «εδώ είμαι» και σκέφτεσαι ότι τουλάχιστον ένας από αυτούς σε βλέπει σε κάποια μαθήματα.
Κάθεσαι με άπλετη προσοχή και συγκέντρωση με το ίδιο κουρασμένο χαμόγελο, που φοράς όλη τη μέρα. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι το τέλος του μαθήματος έχεις ήδη ανακαλύψει, αν διαθέτεις χαρίσματα όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι και στο σχέδιο, αλλά και στο να κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Έπειτα από όλα αυτά, ενώ τρέχεις να προλάβεις το αστικό, μην τυχόν το χάσεις, χτυπάει το κινητό, αφού έχεις ήδη μπει μέσα. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα, συνειδητοποιείς ότι είναι η σχέση σου. Το μυαλό δε λειτουργεί με τις ίδιες ταχύτητες.
Ακολουθεί ερώτηση στην ερώτηση, αλλά εσύ απαντάς κοφτά και σιωπηλά. Άλλωστε δε θέλεις να δίνεις δικαίωμα. Δεν αργεί να θυμώσει και το κλείνει, όπως τις περισσότερες φορές. Ταράζεσαι, αναφωνείς «γαμώτο μου γιατί», αλλά σκέφτεσαι ότι ο κόσμος σε τίποτα δε φταίει να τα ακούσει.
Περιμένεις υπομονετικά, χωρίς να προσπαθείς να υπολογίσεις τον χρόνο τον οποίο θα χρειαστείς, για να φτάσεις σπίτι. Με το πού κατεβαίνεις, κατευθείαν παίρνεις τηλέφωνο. Μιλάς ήρεμα και έντονα συνάμα, συζητάς, φωνάζεις και βρίζεις, γιατί δεν μπορεί ή δε θέλει να καταλάβει.
Το θλιβερό; Ότι ακόμα και να δείξει κατανόηση, υπάρχει περίπτωση πάλι να διογκωθούν τα συναισθήματα και να ξεφύγει η κατάσταση. Νοιάζεσαι όμως· κι εκεί το παλεύεις με πάθος. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι μέσα στη διάρκεια της μέρας έχεις να αντιμετωπίσεις ένα σωρό χαρακτήρες και ενέργειες, προερχόμενες από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους;
Λύνεις τις διαφορές σου με τον άνθρωπό σου και καθιστάς ξανά ισσοροπημένες όλες μα όλες σου τις σκέψεις μαζί με την υπομονή και την αγάπη, που έχεις για αυτόν. Επιτρέπεις λίγο στον εαυτό σου να ταξιδέψει στο σημείο εκείνο, στο οποίο ηρεμείς με το αμοιβαίο σας συναισθηματικό νήμα.
Η μέρα δεν τελειώνει εκεί βέβαια. Ήδη προετοιμάζεσαι για το επόμενο στάδιο· Αυτό του «βομβαρδισμού» ερωτήσεων από γονείς με σημάδια επικρίσεων για όλες σου τις κινήσεις. Στην αντίθετη περίπτωση έρχεστε αντιμέτωποι με τη σιγή ενός χώρου κι αυτή δε ρωτάει. Μόνο ακούει.
Αφού τελειώσει ο καθημερινός απολογισμός, τότε μπορείς να θεωρήσεις ότι η μέρα έληξε και να ξεφυσήξεις με ένα προσωπικό τόνο νίκης «carpe diem».
Και αυτό έχει αξία απίστευτη. Γιατί ο κόσμος μπορεί να μην το βλέπει, αλλά εσύ πνίγεσαι. Πρέπεις να προλάβεις υποχρεώσεις και επιθυμίες και ακόμα-ακόμα να τις συνδυάσεις σε ένα καθημερινό πεδίο απόλυτης αρμονίας. Ξέφρενο τρέξιμο πράγματι. Μην αγχώνεσαι όμως, όσο ουτοπικό και να ακούγεται αυτό.
Γιατί μέσα σε όλα αυτά, κάθε μέρα αποδεικνύεις σε σένα, ότι μπορείς και με το παραπάνω να αναλάβεις πολλά και να πετύχεις τα περισσότερα. Καταφέρνεις γενναία να σηκώσεις στους ώμους σου όλο το τρίπτυχο κι ας σε ζορίζει. Σε ωριμάζει όμως, βάζεις πάθος παντού σε ό,τι γουστάρεις και αποκτάς και λίγο τσαμπουκά, σωστά;
Θέτεις στόχους και τους φτάνεις. Μαθαίνεις να επενδύεις σωστά την ενέργεια και το χρόνο σου, τον ίδιο σου τον εαυτό και τις αντοχές σου. Στο ενδιάμεσο ταξίδι θα σπρώξεις και θα σπρωχθείς. Τη θέση σου όμως θα τη βρεις. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Θράβαλος
