Βόλτες και ξενύχτια ή δουλειά κι υποχρεώσεις. Ό,τι και να είναι από αυτά, γνωρίζεις ανθρώπους. Κι από τους ανθρώπους που γνωρίζεις, κάποιος θα σου αρέσει. Τόσα διαφορετικά περιβάλλοντα άλλωστε. Άνθρωποι είμαστε και μάτια έχουμε. Κάποιος ή κάποια θα κεντρίσει το οπτικό μας πεδίο.
Κάπου εκεί κοιτάζεις έντονα και συγκεντρώνεις όλο σου τον αέρα και γοητεία για να κεντρίσεις και εσύ με τη σειρά σου την προσοχή του ατόμου που σε ενδιαφέρει.
Ασφαλώς και στη δουλειά ή στις υποχρεώσεις, κάτι τέτοιο κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για επίπληξη ή πλήρη απώλεια συγκέντρωσης. Αλλά δε βαριέσαι; Όταν περνάει το μανάρι, οι επιλογές δεν είναι και πάρα πολλές.
Σε ένα κλίμα πιο χαλαρό, όμως, ευνοούνται άπειρα πιο πολύ οι συνθήκες να μιλήσεις με την «απόσπαση» της προσοχής σου. Θα ανταλλάξεις ιδέες, θα ακούσεις, πιθανότατα και κάποιες πληροφορίες σημαντικές, θα γελάσεις και θα πιεις. Θα ακούσεις σοβαρά και θα πειράξεις. Μέσα σε όλο αυτό το υπέροχο σύνολο λέξεων, θα ρωτήσεις –ή θα το φέρει η κουβέντα– αν υπάρχει κάποιος άλλος άνθρωπος στη ζωή του.
Θα το ρωτήσεις δειλά και σιγανά ενώ απορείς με τον εαυτό σου «γιατί ρώτησα;», Απορείς ακόμα για το «γαμώτο» της υπόθεσης. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι ανασκουμπώνεσαι και ρωτάς θαρραλέα. Τα καταφέρνεις να μην καταλάβει ότι σε ενδιαφέρει, έστω και λίγο, γιατί λίγο τον γνωρίζεις. Η απάντηση είναι αρνητική, αλλά κι η σιγή που ακολουθεί δεν ξεκαθαρίζει το πεδίο.
Σπάει η παρέα και μαζί της σπάει κι η νύχτα. Καληνυχτίζεις, πετάς κι ένα «χάρηκα» χωρίς το πολυπόθητο «ελπίζω να τα ξαναπούμε» κι όλα φτάνουν σε μία άνω τελεία εκεί. Το ερχόμενο χρονικό διάστημα, επιχειρείς να προσεγγίσεις πιο προσωπικά την άλλη πλευρά και πετυχαίνει. Γιατί να μην πετύχει στην τελική;
Αρχίζετε να μιλάτε και να ανταλλάζετε ακόμα περισσότερα ερεθίσματα μεταξύ σας. Μεταξύ του χιούμορ και της ανάλαφρης ατμόσφαιρας, προτείνεις να πάτε για ένα καφέ. Συμφωνεί και το αίσθημα κι έτσι γίνεται.
Κάθεστε, λοιπόν, όμορφα κι ωραία και μιλάτε με τις ώρες. Συζητάτε πολλά κι ακόμα περισσότερα μένουν αναπάντητα. Το ένα θέμα φέρνει το άλλο κι οι προσωπικές οπτικές γωνίες πάνε κι έρχονται. Γελάς με τις ομοιότητες των απόψεων και τη διαφορετικότητά τους. Πού και πού θυμάσαι να πίνεις και μερικές γουλιές καφέ γιατί μιλάς ασταμάτητα. Το ίδιο όμορφο ερέθισμα το λαμβάνει κι η άλλη πλευρά.
Η προσοχή σου είναι επικεντρωμένη σε κάθε λέξη του. Ανάμεσα στη βόλτα και στον καφέ πετάει εκείνο το κομμάτι του παζλ, το οποίο έλειπε. Δεν έχει σχέση και δεν είναι σε φάση για κάτι τέτοιο. Ρωτάς άκρως ευγενικά το λόγο, δίνοντας τη δυνατότητα να μην απαντήσει, αν δε νιώθει βολικά.
Ελπίζεις να απαντήσει γιατί ξέρεις ότι το μυαλό σου δε θα σταματήσει να σκαρώνει λύσεις και λόγους, λες κι είσαι ντετέκτιβ σε αστυνομική ταινία του 1930. Συγκεκριμένα εκεί, λόγω έντονου κλίματος δράσης και πρωτότυπης αγωνίας.
Σου παραθέτει, λοιπόν, τους λόγους του κι εξαφανίζεται. Σε εκείνο το σημείο, αποφασίζεις σθεναρά ότι θα ήθελες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο. Κάτι σε έχει αιχμαλωτίσει πάνω του. Η εμφάνιση και το μυαλό του κι ο τρόπος που μιλάει και εκφράζεται. Κάποια, ίσως, πρώτα καλά δείγματα του χαρακτήρα του.
Αφήνεις ένα χρονικό περιθώριο να περάσει για να προετοιμάσεις το σχέδιο της κατάκτησής σου κι επικοινωνείς ξανά. Επιστρατεύεις όλη σου τη σαγήνη με σίγμα κεφαλαίο και στέλνεις το μήνυμα.
Πάτε εκ νέου για ένα καφέ ή ένα ποτό κι αρχίζεις να ξεδιπλώνεις μερική από τη γοητεία σου και τη θελκτικότητά σου. Πετάς μερικά υπονοούμενα και τα κάνεις να φαντάζουν όσο πιο «αθώα» γίνεται για να μην φανεί ότι πιέζεις.
Θέλεις να δεις αν μπορείς να ταρακουνήσεις τις τωρινές του επιθυμίες. Γιατί αν τα καταφέρεις, εσύ θα είσαι ο λόγος. Βγαίνετε ξανά και ξανά κι η δικιά σου προσπάθεια κατάκτησης προς το πρόσωπό του, καθιστά την –φαινομενικά– ακλόνητη απόφαση του «θέλω να μείνω μόνος» σε «σκέφτομαι να είμαι μαζί σου». Με αρκετές συζητήσεις κι ανταλλαγές βλεμμάτων και κινήσεων, σου φανερώνει τις αμφιβολίες του. Ποιος άνθρωπος δεν έχει άλλωστε;
Στις φανερώνει γιατί δεν επιθυμεί κι αυτός να κρυφτεί. Επιλέγει ως όπλο την ειλικρίνεια. Θέλει να πει ξεκάθαρα αυτά που σκέφτεται. Θέλει να δει αν μπορεί να δουλέψει κάτι μεταξύ σας.
Η ειλικρίνεια δεν είναι μονάχα δικό του όπλο. Είναι και δικό σου, γιατί ουσιαστικά αυτό θέλεις να είσαι. Ειλικρινής. Θέλεις όλο αυτό να βασιστεί σε αρχές και βάσεις σταθερές κι ασφαλείς.
Μεταβάλλει την επιθυμία του να είναι μόνος γιατί κι αυτός –με τη σειρά του– κάτι άρχισε να βλέπει σε ‘σένα. Το πού θα οδηγήσει κι αν θα ανθίσει παραπάνω δεν τον ενδιαφέρει στο «μετά». Γιατί αρχίζει να σκέφτεται το «τώρα». Κι αυτό είναι μαζί σου.
Καλό και το να ποντάρεις, αλλά τι καλύτερο από το να ξέρεις εξ’ αρχής ότι ποντάρεις μαζί με κάποιον άλλο; Ειδικά κάποιον που αποφάσισε να ποντάρει αποκλειστικά μαζί σου.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Θράβαλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Θράβαλος
