Γουστάρουμε τη μουσική. Γουστάρουμε να την ακούμε, να την αναλύουμε, να τη μοιραζόμαστε με έρωτες, φίλους, φίλες και αγνώστους. Να σηκώνουμε χέρια στο κλαμπ ή στο ρεμπετάδικο από ενθουσιασμό και να τα κατεβάζουμε για να πιούμε, όταν μπαίνει εκείνη η ανάμνηση που χτίστηκε πάνω σε πέντε-δέκα κλίμακες.
Τι κάνει η μουσική σε εμάς; Πώς μας μεταβάλλει και τι μας προσφέρει; Αυτό θα δούμε μαζί παρέα και γιατί όχι, να τραγουδήσουμε και κάτι στο τέλος.
Σίγουρα όλοι μας θα συμφωνήσουμε ότι ο τόπος έχει πολύ μεγάλη σημασία για τα συναισθήματα, τα οποία μας δημιουργούνται.
Άλλο το να είσαι σπίτι, άλλο το να είσαι στο τσιπουράδικο, άλλο το να είσαι στο καφέ. Διαφορετικές μουσικές υπάρχουν στο χώρο, για να ταιριάζουν και με αυτόν. Στα πλαίσια αυτά, κινείται και η δική σου διάθεση.
Έχουν μεταξύ τους μία σχέση απόλυτης αφοσίωσης και τάσεων φυγής, αγάπης και μίσους. Και αυτήν την αλυσίδα συναισθημάτων, την περνάει ο ένας στον άλλο είτε πρόθυμα με σπιρτάδα, είτε με άπλετη αδιαφορία.
Πρόθυμα, η χαλαρή μουσική στην καφετέρια θα σε ηρεμήσει. Θα σου προκαλέσει χαλαρότητα και απουσία σκέψης. Και η «απουσία σκέψης» δεν είναι κάτι κακό. Η ευθυμία μιας χαλαρής μουσικής είναι αυτό που χρειάζεσαι, για να συνοδέψεις έναν καφέ.
Είναι ωραίο, όταν η μουσική σε κατεβάζει από τις πολυκατοικίες, στις οποίες ξενυχτάς σκεπτόμενος και τρία και είκοσι και χίλια πράγματα.
Όταν σε κρατάει στο ρεμπετάδικο, με ένα διαφορετικό πρόσωπό της. Εκεί σε βάζει σε σκέψεις. Εκεί τραγουδάς πιο δυνατά, τα χέρια στον αέρα απαιτούν. Ταυτίζεσαι, ίσως, παραπάνω, γιατί η ταύτιση είναι η δική σου σύνδεση με εκείνη τη μελωδία, με εκείνη την ανάμνηση.
Και αυτή η σύνδεση είναι η προσωπική σου μνήμη μονάχα· Η προσωπική σου αίσθηση του κόσμου γύρω σου. Είναι δική σου και είναι φανερή, μονάχα, όταν ακούγεται ο γνώριμος ήχος του κομματιού.
Σύνδεση,όμως, όμορφη και καταστροφική γίνεται αντίστοιχα η μουσική, όταν είσαι σπίτι και η λίστα με τα κομμάτια τελειώνει. Όταν τα χέρια σου, πατάνε ένα-ένα τα πλήκτρα βασανιστικά. Και πόσο, μάλλον, όταν δε χρειάζεται να ακουστεί παρά η πρώτη νότα ή νότες από ένα τραγούδι, που υποσχέθηκες ότι δε θα ξαναβάλεις ποτέ.
Αντίθετα με πόσο ενθουσιασμό θα βάλεις ένα κομμάτι, το οποίο είχες ακούσει, όταν είχες βγει με την παρέα σου και είχες γίνει ρεζίλι. Πού όταν μπαίνουν οι στίχοι, δεν κρατιέσαι να τους κοιτάξεις όλους στα μάτια και να σκάσεις στα γέλια;
Να κάνεις φιγούρες, τις οποίες ανακαλύψατε μαζί και απλά να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να «μουδιάσει» στο κλίμα αυτό το χαρούμενο; Να σηκώσεις με ένα απέραντο χαμόγελο το τηλέφωνο, αν είστε χώρια, και να τους καλέσεις όλους;
Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με αυτό το συναίσθημα.
Λίγα πράγματα πράγματι. Τί, άλλο, ανταποκρίνεται με τόση ευκολία στη διάθεσή σου; Ξέρει πώς να σου «μιλήσει» όταν είσαι χαρούμενος και εύθυμος ή στενοχωρημένος και απογοητευμένος;
Είναι, βεβαίως, και η χροιά της, η οποία σηκώνει το κεφάλι σου ψηλά να ατενίζει τον ουρανό ή κάνει τα μάτια σου να σκύβουν στη γη σε μία προσπάθεια να απωθήσουν τον ψίθυρο μίας σκέψης.
Είναι η χροιά της φωνής, η οποία τραγουδάει, η χροιά των οργάνων που συνοδεύουν τα καθορισμένα βήματα της φωνής. Και είναι η μεταξύ τους ένταση και ανταλλαγή διαλόγων, που σε κάνει να ανατριχιάζεις.
Σε συνοδεύει σε στενά και δρόμους με πάρα πολύ κόσμο ή ψυχή ζώσα. Σε μέρη και στιγμές, που να τραγουδάς σκοπούς και να μιλάς ψιθυριστά στον εαυτό σου, ή να γελάς τόσο δυνατά, που να νιώθεις ότι γεμίζεις τον κόσμο με αυτή την ενέργεια.
Όλο αυτό το σύνολο χαρακτηριστικών, σε γεμίζει δύναμη ή αποκαλύπτει τις μεγαλύτερες σου αδυναμίες. Σε πεισμώνει να σηκωθείς στα πόδια σου ή να κάτσεις οκλαδόν για λίγο εκεί. Σε εμπνέει, σε θλίβει. Σε κάνει να θυμάσαι με βάθος ή να προσπερνάς πράγματα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι μεταβάλλει εσένα. Προσωπικά και μοναδικά, χωρίς να επηρεάζει άλλον άνθρωπο με τον ίδιο τρόπο. Γιατί και αυτή με τη σειρά της, όπως και εσύ, είναι ένα τεράστιο δίχτυ, που κάθε κόμπος του διαφέρει.
Μέσα σε κάθε κόμπο αντιθέσεων και εναλλαγών, εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής. Μέσα στα χρώματα που «ανοίγουν» σε ένταση και «κλείνουν» ξανά, κάθε κομμάτι και κάθε δάχτυλο που πατάει νότες χορεύοντας το όργανο, καλεί εσένα αποκλειστικά με έναν τρόπο ανεπανάληπτο.
Γίνεται δική σου φωνή και το τι θα κάνεις με αυτήν, είναι δική σου και μονάχα δική σου ελευθερία.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Θράβαλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Θράβαλος
