Η ζωή χαρακτηρίζεται από πολλές φυσιογνωμίες ανθρώπων. Μετά από ένα χρονικό διάστημα λοιπόν, το μυαλό σου περήφανο έρχεται να σε πείσει ότι με οποιονδήποτε χαρακτήρα και να έρθεις σε επαφή, κάπου σίγουρα τον έχεις συναντήσει ξανά. Το να μιλάς μετά με τους ανθρώπους φαντάζει αναμενόμενο και σίγουρα πια μαντεύεις την κατεύθυνση στην οποία θα οδηγήσει η συζήτηση.
Η ίδια όμως η ζωή κρύβει από όλους μας πολύ καλά και μια κατηγορία διαφορετική. Υπάρχουν λοιπόν, και οι άνθρωποι τους οποίους δεν μπορείς να ψυχολογήσεις. Διακρίνεις σ’ αυτούς ισχυρές άμυνες και παγίδες, με τις οποίες έχουν σκοπό να αποπροσανατολίσουν συνομιλητές κι ενδιαφερόμενους.
Σ’ αυτούς μπαίνουν ταμπέλες αντικοινωνικότητας ή θεωρείται ότι το παίζουν ιστορία για τα μάτια του κόσμου. Αποτελούν τα άτομα στα οποία θες να μιλήσεις, αλλά από συγκυρίες, δε βρίσκεις την ευκαιρία να επενδύσεις τον κατάλληλο χρόνο και κατανόηση. Και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απλοïκά γίνονται φυσιογνωμίες της μιας στιγμής ή της μιας βραδιάς. Δε θυμάσαι το όνομά τους, αλλά το πρόσωπό τους γίνεται πολύ ξεκάθαρο όταν σκέφτεσαι την ηθική του κόσμου και του ανθρώπου.
Είναι αυτοί που όταν τους βλέπεις μέσα στην παρέα είναι ήσυχοι και πιο πολύ χαμογελάνε παρά γελάνε. Όταν βρίσκονται μόνοι τους, οι κινήσεις τους είναι ήρεμες και μοιάζουν σαν να μην τους αγγίζει τίποτα. Μοιάζουν ψυχροί και απομονωμένοι. Κάποτε όμως κι αυτοί αγάπησαν κι έδωσαν τον εαυτό τους. Η αγάπη είναι όμως φαινόμενο απαιτητικό και διεκδικεί στη ρουλέτα των ισσοροπιών πάντοτε πιο πολλά, γιατί ποτέ δεν έμαθε να χάνει. Τα χρωστούμενα δόθηκαν σε όσους την αισθάνθηκαν.
Είναι άνθρωποι, οι οποίοι έλεγαν πρώτοι το «σ’αγαπάω» και αρνούνταν να κοιτάξουν πιο προσεκτικά αν υπάρχει «με αγαπούν». Είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι έβαλαν το «εγώ» τους λίγο έως και πολύ χαμηλά για τους συντρόφους τους. Υποσχέθηκαν πολλά, έκαναν ακόμα περισσότερα και τα λόγια τους ήταν ορμητικά και αληθινά. Έπεσαν πολλές φορές και σηκώθηκαν ακόμα περισσότερες. Στενοχωρήθηκαν και καταστράφηκαν. Για κάποιο λόγο, έπεισαν τον εαυτό τους ότι ο έρωτας και η αγάπη δεν μπορούν να χαθούν. Θα την αισθανθούν εκ νέου. Κι έτσι έγινε.
Άλλωστε, αποτελούν υπάρξεις που δε θέλουν να ζουν τον έρωτα μισό. Οδήγησαν τα ξημερώματα στην ανάγκη και πάνω στην τρέλα. Θυσίασαν ώρες και υποχρεώσεις για ένα φιλί και μια αγκαλιά. Για να μάθουν αν ο δικός τους άνθρωπος ήταν καλά ή αν θα έκαναν χαμό απόψε. Πήραν όλα τα πιθανά ρίσκα, όταν οι φίλοι και οι κολλητοί έλεγαν μεγάλα και τρανά «όχι».
Ήξεραν ακριβώς πώς θα φερθούν, πώς θα μιλήσουν, ποια λόγια και ποιες πράξεις θα χρησιμοποιήσουν για να δείξουν ότι αγαπάνε πραγματικά. Στην πορεία όμως, είδαν ότι το να αγαπάς δεν είναι εύκολο. Ξέχασαν. Ηθελημένα και με πλήρη επίγνωση, ρε αδερφέ. Δίχως να κατσουφιάσουν ή να απολογηθούν για κάτι άλλο. Δεν κάθισαν να αναρωτηθούν πάλι τους λόγους και τις αιτιολογίες των χωρισμών και των απομακρύνσεων. Δέχτηκαν το γεγονός ως έχει. Δύσκολο; Ναι.
Μην περιοριστούμε όμως μονάχα στις ερωτικές σχέσεις. Η αγάπη δεν είναι μόνο ερωτική. Είναι φιλική και πάνω από όλα ανθρώπινη. Δεν αρνούνται ότι πληγώθηκαν και από φίλους, από φίλες, από τον στενό και μη κύκλο επαφών τους. Έδωσαν προσοχή και νοιάστηκαν και για άτομα με τα οποία είχαν απλώς μια καλημέρα.
Τους στοίχισε αρκετό χρόνο και προσωπική λογική, πολλά βράδια με ή χωρίς παρέα να ακούσει τον πόνο τους. Κάθισαν και συζήτησαν με τον εαυτό τους κι αποφάνθηκαν ότι από εδώ και πέρα θα κρατάνε πράγματα για τους ίδιους. Αγκαλιές και λόγια, αγγίγματα και πράξεις. Έφτασαν μάλιστα στο βαθμό να τοποθετήσουν δεκάδες απαγορευτικά γύρω τους. «Θνητούς και θεούς», όπως θα αποκαλούσαν τους φίλους και τους έρωτες, που παραδέχονται περήφανα ότι αγάπησαν.
Κι ενώ μοιάζουν τόσο προσεκτικοί και συγκεντρωμένοι, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να μετράνε πάνω στη ζυγαριά λάθη και πράξεις, αρνούμενοι να συμβιβαστούν. Ζυγίζουν καταστάσεις και δε βλέπουν μεμονωμένα. Έχουν μία γενικότερη αντίληψη των καταστάσεων που επηρεάζουν τον καθένα μας.
Εισχωρούν μέσα σε άμυνες και χαρακτήρες και βλέπουν τι πραγματικά ισχύει και τι όχι. Όταν προσπαθεί ο κύκλος τους να μάθει τι είδους άποψη έχουν σχηματίσει, αυτοί το ίδιο ευγενικά αρνούνται να μοιραστούν την άποψή τους. Η σιωπή τους κι ένα χαμόγελο θεωρούν ότι απάντησαν επαρκώς.
Αυτό το χαμόγελο είναι και το μεγαλύτερό τους μυστικό. Η ύπαρξη ατόμων γύρω τους, στα οποία το χαρίζουν. Για αυτούς η ευτυχία είναι κάτι σπάνιο. Εκεί να τους πιάνετε λοιπόν. Στο χαμόγελο. Είναι άλλωστε φτιαγμένο από χιλιάδες παρουσίες ανθρώπων.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Θράβαλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Θράβαλος
