Είναι όμορφο πράγμα να δουλεύεις. Να αισθάνεσαι ότι προσφέρεις κάτι χρήσιμο· να νιώθεις ότι εσύ ο ίδιος εξελίσσεσαι μέσω της δουλειάς και πνευματικά και ψυχικά. Όμορφο πράγματι.
Ακόμη πιο όμορφο, είναι όταν συνάπτεις και φιλίες στο χώρο της δουλειάς. Να ορμάς μέσα στο χώρο και ν’ ακούς καλημέρες, επιφωνήματα, πειράγματα και να κλέβεις πού και πού και χρόνο πάνω απ’ την καφετέρια να πεις και μια κουβέντα παραπάνω.
Το έχεις ανάγκη, γιατί πολύ απλά θυμάσαι πόσο άγχος είχες την πρώτη μέρα. Την πρώτη φορά που μπήκες στο χώρο κι όλοι σε κοίταζαν. Πρώτη δημοτικού ξανά. Οι φιλίες αυτές, η συνεννόηση μεταξύ σας, οι έξοδοι το βράδυ για να σχολιάσετε τα γεγονότα της δουλειάς είναι ακόμη ένας παράγοντας που κάνει τη δουλειά κάτι παραπάνω· διασκέδαση.
Όπως όμως φτάνει η στιγμή που μπαίνεις σε μια δουλειά, έτσι φτάνει κι η στιγμή που φεύγεις απ’ αυτή. Αφήνεις πίσω όχι τις φιλίες, αλλά την καθημερινή τριβή σ’ αυτό το χώρο. Την καθημερινή τριβή μ’ ένα αντικείμενο που είχε γύρω του ένα κράμα καθαρής απόλαυσης. Μη σας πιάνουν μελαγχολίες παρ’ όλα αυτά.
Γιατί ο λόγος που σε απομακρύνει από εδώ, είναι ένας λόγος σημαντικός. Αν δεν ήταν καθοριστικός για να αποχωρήσεις, δε θα αποχωρούσες. Επίσης, είναι ένας λόγος που θα σε οδηγήσει, πιθανότατα, κάπου καλύτερα. Στο κουτί σου, όμως, βάζεις αναμνήσεις από εκείνο το χώρο κάθε μέρας που έχει περάσει.
Εκείνη τη φορά που είχες κάνει μία χαζομάρα με τα χαρτιά μιας παραλαβής και σε κάλυψε η κυρία Ελένη. Εκείνη που δεν έβαλες συνδετήρα για να χωρίσεις τις αναφορές και μετά έτρεχες μαζί με το Γιώργο για να τα βάλετε σε σειρά εκτός ωραρίου. Εκείνη πάλι που δεν έβαλες ζάχαρη στον καφέ του αφεντικού κι αυτός γέλασε, γιατί όλοι ξυπνάνε νωρίς και πρωτίστως, όλοι είναι άνθρωποι.
Σκηνικά τέτοια, με τα οποία πίνατε και γελούσατε μεταξύ σας όλη νύχτα. Κι εκείνες τις νύχτες τις συνόδευε Σαββατοκύριακο. Ούτε άγχος και πρωινό ξύπνημα. Και μπόνους! Απογευματινός καφές. Τί απολαυστικότερο;
Απ’ την άλλη, είναι το μέρος στο οποίο απέκτησες στον τομέα σου εμπειρία. Είτε έκανες δουλειά γραφείου, είτε έκανες δουλειά χειρωνακτική. Εκεί σε φώναξε το αφεντικό. «Έλα εδώ» είπε και πήγες. Είδες. Έμαθες. Πρακτική πάνω στην πρακτική, κατέκτησες το πώς να κινείσαι μέσα στο επάγγελμά σου. Δε χρειαζόταν κάποιος να κάθεται πάνω απ’ το κεφάλι σου πια. Και σε βάθος χρόνου, σε χαίρονταν κιόλας οι παλιότεροι.
Κέρδισες την εκτίμηση και το σεβασμό. Στο αντικείμενο σου έγινες αυτόνομος. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι απέκτησες επαγγελματισμό. Ήξερες πώς να χειριστείς τους πελάτες, τους προμηθευτές, τον όγκο της δουλειάς και γνώριζες πια εξαίσια πώς να αποφορτίζεις την πίεση και τα νεύρα της δουλειάς, γιατί έμαθες τα δικά σου προσωπικά όρια.
Κάτι πολύ παραπάνω από δουλειά, η επαγγελματική σου ενασχόληση σου έμαθε τη μετριοφροσύνη, το μόχθο και τον κόπο με τον οποίο παλεύεις κάθε μέρα. Τις αξίες της ζωής. Φρόντισε να στις μάθει όλες τις μέρες κι ώρες που ήσουν εκεί. Φρόντισε να σε κάνει άνθρωπο.
Γι’ αυτό το λόγο, δεν ξεχνάς τίποτα απ’ τους ανθρώπους και τις εμπειρίες στο χώρο εργασίας σου, γιατί η δουλειά σε έκανε και θα συνεχίσει να σε κάνει άνθρωπο.
Επιμέλεια κειμένου Κωνσταντίνου Θράβαλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Θράβαλος
