Ώρα να φύγουμε...

Θέλω να φύγεις. Να με αφήσεις ήσυχη.

Μην τολμήσεις να μου ξαναχτυπήσεις την πόρτα.

Φύγε!

Μείνε. Σε παρακαλώ. Έστω για απόψε. Να κοιμηθώ πάνω σου. Με τα πόδια μου μπλεγμένα στα δικά σου, μήπως και περπατήσουμε μαζί. Με τη μύτη μου χωμένη στον λαιμό σου. Για να σκάσω από έρωτα. Μείνε. Σε ικετεύω. Για να ξυπνήσω τυλιγμένη με τα χέρια σου. Για να ανοίξουν τα μάτια μου στα δικά σου. Μείνε να ακούσουμε τα πουλιά να τιτιβίζουν. Θα σου φτιάξω και καφέ.

Θέλω να φύγεις. Να μη με ακουμπήσεις ποτέ ξανά. Παράτα με! Άσε με!

Κράτα με. Σε παρακαλώ. Απ’ το χέρι. Και πήγαινέ με βόλτα μέχρι τις κούνιες. Μέχρι όπου μας πάνε τα πόδια μας. Κράτα με, να χαρείς. Απ’ τη μέση. Να ξεκλειδώσεις με τα δάχτυλά σου το κλουβί με τις πεταλούδες που φυλάω μέσα μου για εσένα. Κράτα με. Απ’ τον λαιμό. Και φίλησέ με. Να δω το πρόσωπό σου να παραμορφώνεται απ’ την ανάγκη. Απ’ την αγωνία να καταφέρεις να με κρατήσεις.

Θέλω να φύγεις. Να μην ξαναμιλήσουμε. Μη μου ξαναστείλεις μήνυμα.  Μη με ξαναπάρεις!

Πάρε με. Τα ξημερώματα, να μου πεις πως στριφογυρίζεις στο κρεβάτι σου -εσύ όπως κι εγώ. Επειδή δεν είμαι εκεί  -εγώ όπως κι εσύ. Πάρε με να σε ακούσω. Και να ακούσω όλα τα τραγούδια του κόσμου. Σε παρακαλώ, κάνε το τηλέφωνό μου να χτυπήσει. Και την καρδιά μου. Που είναι σε σιγή. Που δεν τολμάει να ανασάνει. Για να μην της ξεφύγει και σου πει «πάρε με». Να μου πεις ότι είσαι έξω απ’ το σπίτι μου. Κι αυτή τη φορά θα πεις «σπίτι μας». Κι αυτή τη φορά ήρθες για να κοιμηθείς μαζί μου. Να ξυπνήσεις μαζί μου. Να με κρατήσεις.

Μη με κρατάς. Φεύγω. Ένα βήμα τη φορά. Ένα, για εκείνη τη φορά που με ξύπνησες κι έφυγες. Κι ένα για το βήμα που έκανες πίσω, όταν έτρεχα μέσα στη βροχή να σε προλάβω. Ένα ακόμα για κάθε φορά που μ’ άφησες να ψάχνω στον τοίχο τι σημαίνει «δεν μπορώ». Κι ένα μεγάλο, επειδή ήμουν μικρή και λίγη.

Φεύγω γιατί κρύωσα. Απ’ την πόρτα που ανοιγοκλείνεις. Φεύγεις. Απ’ την πόρτα σου κρατούσα ανοιχτή. Σήκω. Έλα, ώρα να φύγουμε.

Ας φύγουμε, μήπως σε άλλη χώρα σε ξαναβρώ.