Ό, τι θέλει θα φοράει

Αυτός είναι ένας κόσμος για τους άντρες. Ή μάλλον, αυτός ο κόσμος συνεχίζει να είναι για τους άντρες. Μη με πεις υπερβολική. Χαρακτήρισέ με όπως μόνο εσύ ξέρεις. Γιατί δε σε φοβάμαι. Κι αυτό είναι που φοβάσαι. Μετράς το φόβο σου με εκατοστά. Αυτά που λείπουν από το ύφασμα που φοράω. Αλλά μάλλον δε λείπουν μόνο από εκεί. Μην κοιτάς κάτω. Εμένα κοίτα. Όχι, όχι εκεί. Πιο πάνω. Κι άλλο. Μέχρι να φτάσεις στο πρόσωπό μου. Μέχρι να φτάσουν τα μάτια σου στα δικά μου. Φτάνουν άραγε; Ή μήπως ντρέπεσαι να με κοιτάξεις κατάματα;

Λογικό. Γιατί με αδίκησες όταν μέτρησες την ηθική μου με τη μεζούρα της μοδίστρας. Και σαν την κουτσομπόλα της γειτονιάς, ψιθύρισες στον άλλον δίπλα σου τι θα μου έκανες και για ποιο πράγμα είμαι μόνο καλή. Κι όλα αυτά επειδή το λίγο των εκατοστών της φούστας μου προσβάλει το δικό σου λίγο.

Λίγο που δε σου έκατσε εκείνη η φάση που ήθελες πολύ. Λίγο που οι φίλοι σου έκαναν πάντα άσεμνα σχόλια για τη μαμά σου που ήταν πιο όμορφη από τη δική τους. Λίγο που είσαι τρομερά ανασφαλής για το αν είσαι ο καλύτερος εραστής που είχε ποτέ η δικιά σου. Λίγο-λίγο σε κάνουν να νιώθεις λίγος. Αλλά εσύ γεννήθηκες για να υπερτερείς. Γιατί εσύ είσαι ο ισχυρός. Η κεφαλή του σπιτιού, της εταιρίας, της βουλής και του πλανήτη. Εσύ φτιάχνεις τους νόμους και τους κανόνες, αιώνες τώρα. Και μέσα σε όλους αυτούς τους αιώνες, ξεπήδησαν οι φουστίτσες μας τα τελευταία χρόνια και τρύπωσαν στα πανεπιστήμια, στις επιχειρήσεις και στο δημόσιο λόγο. Κι άργησαν.

Το βρίσκεις διασκεδαστικό. Μας χαζεύεις να ανοιγοκλείνουμε το στόμα μας και περιμένεις την κατάλληλη ευκαιρία για να ανοίξεις κι εσύ το δικό σου. Για να μας θυμίσεις τη θέση μας. Που δεν είναι δίπλα σου, αλλά από κάτω σου. Γιατί εσύ φοράς παντελόνια κι εμείς φούστες. Που αν δεν είναι στο μήκος που εσύ θεωρείς πρέπον για την περίσταση, τότε θα πρέπει να μας κάνεις να ντρεπόμαστε.

“Slut-shaming” λέγεται. Ντροπή και πόρνη, σε μία λέξη. Να ντρεπόμαστε που γεννηθήκαμε γυναίκες. Να ντρεπόμαστε που θέλουμε να ντυνόμαστε σαν γυναίκες. Να ντρεπόμαστε για τη σεξουαλικότητά μας και να την κρύβουμε σαν πυρηνικό όπλο που αν απελευθερωθεί, θα καταστρέψει τον κόσμο. Τόσος φόβος. Και τον ανταποδίδεις. Τον κάνεις  πρακτική κοινωνικής καταπίεσης και τιμωρίας. Και μάλιστα με συγκεκριμένη ορολογία.

Να ξέρεις ακριβώς τι είναι αυτό που κάνεις κάθε φορά που με μειώνεις σε μονοδιάστατο και μονοκύτταρο ζώο, φτιαγμένο μόνο και μόνο για τις ανάγκες σου. Άλλωστε, κάπως έτσι δεν πάει και ο μύθος που μας μάθανε στα θρησκευτικά; Ότι η Εύα φτιάχτηκε από το πλευρό του Αδάμ, μόνο και μόνο για να του κρατάει παρέα. Για να τον διασκεδάζει. Κι όταν τόλμησε να πάρει μία απόφαση μόνη της, για τον εαυτό της, τότε ο καλός θεός μας καταράστηκε όλους.

Καταραμένες γυναίκες! Αμαρτωλές! Εκτός από εκείνες που σαν καλές Εύες φοράνε αυτά που τους επιτρέπουμε να φοράνε, περπατάνε όπως και μέχρι εκεί που τις αφήνουμε να φτάσουν και λένε αυτά που τους λέμε να λένε. Αυτές είναι γυναίκες. Για σπίτι. Εκεί είναι η θέση τους. Όλες οι άλλες είναι ανάξιες. Γιατί αμφισβητούν τη θέση τους. Κι αν αλλάξει η θέση τους, τι θα γίνει η δικιά σου; Πού θα πάνε οι άντρες;

Αν αλλάξει η θέση τους, θα αλλάξει κι ο κοινωνικός χάρτης. Θα μετατοπιστείς. Όπως οι τεκτονικές πλάκες που ανεπαίσθητα, σχεδόν ύπουλα, αλλάζουν το χάρτη του κόσμου. Ανεξέλεγκτες κι αυτές. Όλες. Οι τεκτονικές πλάκες, η μπάλα, η τύχη, η ζωή, η Δευτέρα και κυρίως αυτή που βγαίνει στην τηλεόραση και μιλάει για τα δικαιώματα των γυναικών με το μισό της στήθος σε πρώτο πλάνο. Ή η άλλη που μας το μοστράρει δήθεν για να θηλάσει. Δεν ξέρει ότι μας προκαλεί; Κι αν θέλει να θηλάσει και να είναι σωστή μάνα, να κάτσει σπίτι της. Για να μην πω για την άλλη, αυτή την ξανθιά που μου ’ρθε στη βουλή με λευκό παντελόνι και με βάζει να σκέφτομαι τι εσώρουχο άραγε να φοράει από κάτω.  Να, αυτό θα της πω αν δε μου αρέσουν αυτά που θα πει. Για να την φέρω σε δύσκολη θέση. Για να την κάνω να ντραπεί.  Για να της θυμίσω τη θέση της. Γιατί εδώ έχουν θέση μόνο οι άντρες. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι ακόμα ένας κόσμος ανδρών.

Ένας κόσμος που, αν είμαι άντρας, μπορώ να κυκλοφορώ χωρίς μπλούζα και να είναι οκ.  Και θα συνεχίσει να είναι ο ίδιος κόσμος, όσο ο σεξισμός θα εφευρίσκει νέους τρόπους να υποτιμάει, να μειώνει και να εξευτελίζει μία γυναίκα μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα. Να μετατρέπει την θηλυκότητά της σε λόγο να ντρέπεται. Σε λόγο να την τιμωρήσει, να τη διασύρει, να τη φιμώσει και να τη συμμορφώσει. Να την ελέγξει. Αυτό είναι το slut-shaming. Άλλη μία προσπάθεια ελέγχου κι επιβολής. Από άντρα προς γυναίκα. Μα κι από γυναίκα προς γυναίκα. Κι αυτή είναι η πραγματική ντροπή. Γιατί ο φόβος, ο χαμηλός εγωισμός κι αυτοεκτίμηση, δεν είναι μόνον αντρικά προσόντα. Ούτε η βλακεία. Γιατί βλακεία είναι να μειώνεις κάποια για να νιώσεις πως είσαι κάποια. Και κάθε φορά που το κάνεις, μας κάνεις πιο ευάλωτες. Μας. Κι εσένα μέσα. Γιατί όποια κι αν είσαι, είσαι γυναίκα. Τουλάχιστον μη γίνεσαι φτηνή για να νιώσεις πως έχεις μία κάποια αξία. Μη διαιωνίζεις το σεξισμό.

Γιατί αυτός είναι ένας κόσμος για τους άντρες. Ή μάλλον, αυτός ο κόσμος συνεχίζει να είναι για τους άντρες. Και δε θα σταματήσει να είναι μέχρι να σταματήσεις εσύ.