Αχ, παραλία. Ένας μαγικός τόπος που ονειρευόμαστε όλο τον χρόνο. Χρυσή αμμουδιά ή λευκά βότσαλα. Κρυστάλλινα δροσερά νερά που μέσα τους θα ξαναγεννηθούμε. Ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα που ζήλεψαν το μπλε της θάλασσας κι είπαν να κάνουν κι αυτά τη βουτιά τους. Απαλό κυματάκι που πάει πέρα-δώθε και σε νανουρίζει, καθώς προσπαθείς να δώσεις μορφή στα περίεργα φωτεινά σχήματα που περνάνε μπροστά απ’ τα μάτια σου όταν τα κλείνεις.
Αυτά ονειρεύεσαι καθώς κατηφορίζεις στη σχεδόν ερημική παραλία που ξετρύπωσες. Και νιώθεις τη ζεστή άμμο να παίρνει φόρα απ’ τη σόλα της παντόφλας και να χοροπηδάει μέχρι τις πατούσες σου για να σε καλωσορίσει.
Επιτέλους, μετά από ένα χειμώνα κόλαση, είσαι στον παράδεισο! Πλατς-πλουτς, τζι-τζι-τζι και…
«Κωστάκηηη, μη βάζεις τα βρομοτσίγαρα στο στόμα σου, παιδί μου.»
Ζαρώνεις τη μούρη σου μέχρι να γίνουν τα μάτια σου κιάλια και βλέπεις μία καλοψημένη, σαν μπριζόλα μοσχαρίσια, κυρία να σκούζει ενώ συγχρόνως σβήνει τη γόπα της στην τρύπα που έχει σκάψει στην άμμο. Την ίδια τρύπα που μετά θα ρίξει λίγη άμμο από πάνω για να θάψει τα αποτσίγαρά της, όπως η γάτα κρύβει τις ακαθαρσίες της. Αλλά η γάτα είναι ζώο. Και, τουλάχιστον, της γάτας γίνονται λίπασμα. Της κυρίας; Λιχουδιές για τον επόμενο Κωστάκη.
Δεν πτοείσαι, η παραλία είναι μεγάλη κι η κυρία τόσο μακριά που φαίνεται μικρή. Βρίσκεις ωραιότατη σκιά κι απλώνεις πετσέτα. Πριν προλάβει να ξεδιπλωθεί και να τεντωθεί το λογότυπο Looney Tunes, η κυρία βρίσκεται πίσω σου.
Μάλλον είναι νίντζα, σκέφτεσαι, μιας και δεν μπορείς να βρεις άλλη λογική εξήγηση για το πόσο αθόρυβα και σβέλτα σε πλεύρισε. Και μάλλον κάτι προηγούμενα έχεις με τους νίντζα, γιατί δε φαίνεται και τόσο φιλική. Τα χέρια στη μέση και τα ρουθούνια σε ύπτιο, βγάζουν καπνούς.
«Να σας πω, το τέρας τι το φέρατε στην παραλία; Έχομεν και παιδιά!» σου ξεφουρνίζει φουρκισμένη, σαν να της έκλεψες τη θέση πάρκινγκ.
Κοιτάζεις δίπλα σου το μπασταρδάκι γιορκ σάιερ σου που σε κοιτάζει με απορία.
«Ποιο τέρας λέει, ρε μάνα;» σε ρωτάει.
«Μάλλον τον κύριο πίσω της», απαντάς κι εσύ η δόλια, χωρίς όμως να βάζεις και το χέρι σου στη φωτιά.
«Μίλα κι εσύ, ρε Θύμιο!», ξανασκούζει η κυρά-νίντζενα.
Ο Θύμιος, όμως, φαίνεται σκασμένος. Απ’ τη ζέστη, απ’ την κυρία, απ’ την τσιγαρίλα; Μπορεί κι απ’ όλα μαζί. Απλά κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.
«Λοιπόν, δεν επιτρέπεται να ‘ναι εδώ αυτή η τριχωτή απειλή! Ποιος ξέρει τι αρρώστιες μπορεί να κουβαλάει! Κι αν κατουρήσει εκεί που παίζει το παιδί μου; Κι αν κατουρήσει μέσα στη θάλασσα που κολυμπάει; Να το πάρετε και να φύγετε.»
Να βάλεις τα γέλια με την ειρωνεία της υπόθεσης; Να βάλεις τις φωνές, μπας και σε περάσει για πιο τρελή από εκείνη κι οπισθοχωρήσει; Ή απλά να την ενημερώσεις για το νομοθετικό πλαίσιο που ορίζει την παρουσία δεσποζόμενων ζώων στην παραλία; Το τρίτο. Γιατί ο καλύτερος τρόπος να αποφύγεις τις παρεξηγήσεις, είναι να εξηγήσεις.
Παίρνεις βαθιά ανάσα και «Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο 4039, άρθρο 5 και την τροποποίησή του με το άρθρο 46 του Ν. 32/11-2-2014, ο σκύλος μου μπορεί να βρίσκεται σε οποιονδήποτε δημόσιο χώρο, εφόσον είναι δεμένος και δεν μπαίνει σε ιδιωτικούς χώρους». Κάνεις νοητό high five στον εαυτό σου, καθώς το λες όσο πιο σοβαρά κι αργά μπορείς, για να θυμηθείς ακριβώς τους αριθμούς. Καλά και για να ψαρώσεις την κυρία που σε κοιτάζει γεμάτη δυσπιστία.
«Μη μου τσαμπουνάς εμένα αλαμπουρνέζικα. Αν δω το κτήνος στη θάλασσα, θα φωνάξω τις αρχές!»
Βάζεις στοίχημα τις ακριβές κροκέτες του σκύλου σου ότι δε γνωρίζει ακριβώς ποιες αρχές θα έπρεπε να καλέσει, αλλά, είπαμε, το καλύτερο όπλο είναι η γνώση.
Παίρνεις άλλη μία βαθιά ανάσα και χωρίς να χάσεις την ψυχραιμία σου, ενημερώνεις ότι εφόσον η παρουσία του σκύλου ταράζει τα νερά, θα φροντίσεις ώστε να μην πλησιάσει αυτό το «τέρας» κανέναν, ούτε μέσα στη θάλασσα ούτε έξω από αυτήν. Αλλά θα παραμείνει στην παραλία κι η κυρία δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό.
Η κυρία, όντως, δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά μία δραματική έξοδο. Για τσιγάρο.
«Κατάλαβα. Ήρθαν τα άγρια για να διώξουν τα ήμερα. Κωστάκηηη, μην κατουράς παιδί μου το καστράκι του αδερφού σου. Στη θάλασσα τα τσισάκια!»
Και κάπως έτσι αναζητάς άλλη ερημική παραλία. Μπας κι απολαύσει κι ο σκύλος σου το μπάνιο του σαν άνθρωπος.
Συντάκτης: Γιάννα Κατ.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
