Για πες, διαλέγεις θάρρος ή αλήθεια;

Αυτό που κάποτε ήμασταν, με αυτό που κάποτε θα γίνουμε άραγε πόσο θα μοιάζει κι αν τύχει να μοιάζει, εσύ κατά πόσο θα ταυτίζεσαι μ’ αυτό;

Όταν ήμασταν παιδιά όλα φαίνονταν πιθανά χωρίς καμία διάθεση για αμφισβητήσεις, καθώς όμως ενηλικιωνόμαστε παύουμε να πιστεύουμε από καρδιάς κι αναζητούμε διαρκώς αποδείξεις για τα πάντα. Σε μια πραγματικότητα που μεταβάλλεται μέρα με τη μέρα, με δεδομένα και συνθήκες που αλλάζουν διαρκώς , ερχόμενος αντιμέτωπος με όλα τα θέλω και τα πρέπει της ζωής τι θα διάλεγες αν σε ρωτούσαν «θάρρος η αλήθεια»; Κι αν η ερώτηση αυτή φαντάζει αιώνιο δίλημμα επικαλούμενοι με την σκέψη μας το παιδί που κάποτε ήμασταν τι θα σκεφτόταν άραγε για μας;

Η αλήθεια είναι πως ήσουν κι εσύ κάποτε ένας θαρραλέος, με μια ροπή προς την παρόρμηση. Το θυμάσαι; Μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Τόσο μικρός μα μ’ ένα θάρρος πιο πάνω κι απ’το μπόι σου, εξερευνούσες ακούραστα τον κόσμο όλο. Κι είχες την τόλμη να τον αλλάξεις και να τον φέρεις με κάθε τρόπο στα δικά σου μέτρα κι ελεύθερα πλαίσια. Σε καθοδηγούσε η άγνοια και η τύχη, φωτίζοντας τα βήματά σου με αστερόσκονη, χαρίζοντάς σου μια ανεπιτήδευτη δύναμη και τόλμη όμοια με αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει αλλά ούτε και να φοβηθεί.

Μια περίοδος ζωής απενοχοποίημενη, χωρίς καμία ιδιαίτερη γνώση και κατεύθυνση, παραδομένος ακολουθούσες την εσωτερική σου πυξίδα κι αυτή η άγνοια της διαδρομής εκ των προτέρων, οδηγούσε μαγικά σε αθώα λάθη και όμορφες πρωτοβουλίες, επιλογές κάπως επιπόλαιες για τον εαυτό του σήμερα. Όνειρα φτιαγμένα από αθωότητα κι άγνοια κινδύνου που άλλαζαν με ταχύτητα φωτός. Με μια ελπίδα τόσο ζωντανή όσο και ο ενθουσιασμός σου.

Και από πρωταγωνιστής, ξαφνικά μεταπηδάς σε ρόλο θεατή που αναζητά την αλήθεια και τη γνώση. Και το θαρραλέο άνθρωπο πια τον αναγνωρίζεις από μακριά, έχει μια διαφορετικά καθαρή ματιά, μια δυναμική και εκδηλωτική προσωπικότητα και ένα γενναίο αίσθημα πως μένα τρόπο του ανήκει ο κόσμος όλος. Τον θαυμάζεις και νοσταλγείς μοιραία αυτή σου την πλευρά. Μια πλευρά αλλιώτικη και άναρχη, ταγμένη στην ελευθερία  με συναισθηματική εξωστρέφεια, αισιόδοξη και υπέρμετρα ενθουσιώδης.

Με τον καιρό ίσως μπερδεύεσαι, ίσως να χάνεις το μονοπάτι σου -μεταξύ πρωταγωνιστή και φιλοθεάμονος κοινού- αποξενώνεσαι από την ίδια σου τη φύση και την ορίζεις ξανά και ξανά, κόντρα στα πρέπει να είμαστε τέλειοι που μας στερεί την φαντασία για αυτοσχέδιο πλάνο ζωής. Γιατί αυτό είναι που ίσως έχει κάποια  σημασία τελικά, τι ακολουθεί το είναι σου, αυτό σε καθορίζει.

Μη μετανιώνεις για τα λάθη σου, είναι εμπειρίες που σε βοήθησαν να γίνεις αυτό που είσαι. Να έχεις την ανάγκη να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και να του ξανά-συστήνεσαι απ’ την αρχή, να σε αγγίζει ο φόβος επιδερμικά τόσο που μόλις τον νιώθεις να τον έχεις εξουδετερώσει στο λεπτό φτάνοντας σε ένα είδος εσωτερικής κάθαρσης.

‌Αν γυρίσεις και κοιτάξεις πίσω, κάνοντας τον απολογισμό των επιλογών σου για την ώρα, είτε επέλεξες το θάρρος για οδηγό σου είτε την αλήθεια, να θυμάσαι αυτό το ανεπιτήδευτο είναι σου να το τοποθετείς περήφανα σε χρόνο ενεστώτα.

Κι αν πιστέψεις στο θαύμα, πολύ πιθανό και να το βιώσεις.