Μήπως να απενοχοποιούσαμε το στρες;

Συμμαζεύοντας κάπως βιαστικά τις σκέψεις του μυαλού μου, σκόνταψα πάνω σε μια παλιά κίτρινη μεζούρα. Θυμήθηκα τότε τις πρώτες μου απόπειρες νοητικής κοπτοραπτικής, με πλήρη αποτυχία. Η μέτρηση του στρες, βλέπετε, έχει αποδειχθεί ένα έργο δύσκολο λόγω της ακαθόριστης φύσης του κι εγώ, αρχάρια της τέχνης καθώς ήμουν, αποφάσισα να συμφιλιωθώ μαζί του.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μοιάζει λες κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι στο άκουσμα της λέξης «άγχος» να μας πιάνει πανικός. Έτσι συμβαίνει, άλλωστε, με όλους τους αστικούς μύθους, ριζωμένοι καθώς είναι για τα καλά μέσα μας. Καλώς ή κακώς, τους οικειοποιήθηκες κι άντε τώρα να αποδεσμευτείς από δαύτους.

Όλοι βιώνουμε στιγμές –ή ακόμη και περιόδους– έντονου άγχους. Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται πάντα στα καλύτερά του, υπάρχουν αυτές οι κακές μας στιγμές, που ίσως για λίγο χάνουμε τον δρόμο και την εστίασή μας, μα πάντα έχουμε τον τρόπο και την επιλογή να γυρίσουμε πάλι πίσω στη φυσική μας κατάσταση.

Λίγοι είναι, όμως, εκείνοι που μπορούν με ακρίβεια να το αναγνωρίσουν και να το παραδεχτούν. Αυτό, βέβαια, λειτουργικά μιλώντας εμφανίζει κάποιες δυσκολίες στην πράξη, μιας και κάθε απροσδιόριστο συναίσθημα, αν παρερμηνευτεί, μας οδηγεί κατά βάση σε λανθασμένες επιλογές κι άκρως αντιπαραγωγικές πράξεις.

Το στρες είναι η έκφραση της αμφιβολίας του μυαλού που έχει σαν αντικείμενο προβολής το ίδιο μας το σώμα. Υπάρχει μια φυσική θερμοκρασία που στα λέει όλα αυτά, φτάνει να επιθυμείς να την αναγνωρίσεις και να δεχθείς όλα όσα έχει να σου πει το εσωτερικό σου. Έχοντας έμφυτο το αίσθημα της επιβίωσης –εξού κι η ύπαρξη του υποφαινόμενου– γεννιόμαστε με τόσα πολλά ένστικτα κι ορισμένα από αυτά ανθίζουν κάτω από πίεση.

Αυτή ακριβώς την πίεση πρέπει να μάθουμε να την ακούμε και να την ερμηνεύουμε. Τη στιγμή που συνυπάρχουν τόσες φωνές μες στο μυαλό μας, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσει η πληροφορία που μας φανερώνεται. Να, σαν την αγαπημένη μας μελωδία που στο άκουσμά της μας παρασύρει και ποιος δίνει βάση στα λόγια και το νόημά τους;

Κι όμως, δε μας αδικώ. Από μικρούς το πρώτο πράγμα που μας έμαθαν είναι να μιλάμε, ενώ κάνεις δε μας δίδαξε τον τρόπο για να ακούμε. Την ιδιότητα αυτή καθ’ εαυτήν την ανέπτυξε καθένας από εμάς με ένα δικό του διαφορετικό τρόπο.

Να επιθυμείς να συνδέεσαι με τους εσωτερικούς σου διαλόγους, υπάρχει πάντα εκεί μια φωνή πρόθυμη να σε καθοδηγήσει. Κάπως έτσι μάλλον ξεκίνησε η προσωπική μου αναζήτηση. Καθοδηγούμενη από αυτή την εσωτερική φωνή θεώρησα κάπως άδικο τον φθόνο μας απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και τις αντιδράσεις του κι ήθελα να αποκαταστήσω την αλήθεια. Το πρόβλημα δεν έγκειται στο ίδιο το αίσθημα του φόβου αλλά στις σκέψεις που προηγούνται αυτού. Διότι υπάρχει σημαντική διαφορά στη σκέψη μεταξύ του γεγονότος και της υπόθεσης.

Παίρνοντας τον έλεγχο του μυαλού μας, μιας κι εμείς είμαστε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι σε κάθε περίπτωση, η επιλογή είναι αποκλειστικά δική μας. Δικά μας τα αποτελέσματα, δική μας και η ευθύνη.

Με τα χρόνια έμαθα να δέχομαι και να εξετάζω κάθε οργανική μου αντίδραση. Δεν υπάρχει πια αυτή η παλιά αντιπαλότητα «θα σου κρυφτώ-θα μου την πεις». Σέβομαι τις αντοχές μου κι ίσα-ίσα που μου αρέσει όταν τις υπερεκτιμώ. Για να υπάρχει αυτή η φυσική υπενθύμιση κάπου εκεί για μένα.

Είναι σπουδαίο να μη συγκρούεσαι με τα μέσα σου. Αυτό που έχω αποκομίσει από όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι με τον καιρό έμαθα να διαχειρίζομαι και να ακούω ουσιαστικά την ψυχή μου, και το εκτιμώ βαθιά αυτό.

Σταμάτα να σκέφτεσαι το ζοφερό μέλλον κι εστίασε στο εδώ και το τώρα. Εξάλλου, το μέλλον είναι αυτό που δημιουργείται απ’ το παρόν! Κάνε την οποία αμφιβολία σου σιγουριά και το άγχος δε θα ‘χει λόγω να εμφανιστεί.