Πολίτες του κόσμου μα ποιου κόσμου;

Το φεγγάρι που κοιτάς απόψε εδώ, στην άγνωστη νότια Γη, δεν το επέλεξες εν πλήρει συνειδήσει. Επέλεξες, όμως, τα συναισθήματά σου γι’ αυτό. Κρύβει μια αίσθηση μοναχικότητας αυτή του η λάμψη, που διαπερνά τον επιρρεπή σου ψυχισμό, γεννώντας νοσταλγία, βαθιά νοσταλγία, για καθετί οικείο και γνώριμο που βρίσκεται σε απόσταση 13578 χιλιομέτρων μακριά από ‘σένα.

Μ’ αυτή σου τη θαμπή πλευρά ταυτίζεται μόνον ο εαυτός του τώρα, όμως δεν είναι κάθε λεπτό της ζωής σου έτσι, κι αυτό οφείλεις να το θυμάσαι. Υπάρχουν πολύχρωμες διακυμάνσεις και καθημερινές εναλλαγές στη νέα σου πραγματικότητα, και κάποια έλλειψη ηλίου.

Αυτός ο παραδοσιακά ευεργετικός σύμμαχός σου, που με το φως του ενίσχυε τους εγκεφαλικούς σου αισθητήρες και γενικά την ψυχική σου διάθεση, κάπως δυσκολεύεται να λάμψει, κι οι εμφανίσεις του είναι κατά κύριο λόγο περιορισμένες, σε ανύποπτο χρόνο τοποθετημένες, με μια φανερή ασυνέπεια ύπαρξης ακόμη και το καλοκαίρι.

Δεν είναι, όμως, μόνο η πιθανότητα της έλλειψης βιταμίνης D κι οι τέσσερις εποχές, που φανερώνονται απρόσκλητες σε λιγότερο από 24 ώρες, ικανές για να σε τσιγκλήσουν λίγο παραπάνω, συμβαίνουν και πολλές βροχές όλων των ειδών.

Αντιμέτωπος με άλλη γλώσσα, αλλαγή ώρας και παραστάσεων, τοποθετείς τον εαυτό σου σε νέα δεδομένα, άλλοτε θετικά διακείμενος απέναντι στα νέα ερεθίσματα και τις καθημερινές προκλήσεις κι άλλοτε πάλι χαμένος μεταξύ παράλληλων κόσμων και μεταφράσεων. Δεν είναι, βλέπεις, εύκολη υπόθεση η προσαρμογή.

Σκέφτεσαι ελληνικά, όμως πρέπει να κλειδώνεις αυτή σου την αυθόρμητη επιθυμία κάθε φορά που μιλάς σε μια γλώσσα της οποίας οι ήχοι εκπέμπουν σε συχνότητες ξενικές, και μακριά από ‘σένα προσπαθείς να οικειοποιηθείς τα νέα χρώματα κι ακούσματα που καλείσαι να συλλέξεις μέσα στην απαραίτητη ροή ανταλλαγής πληροφοριών κι επικοινωνίας.

Επικοινωνία, όμως, χωρίς καμία σύνδεση συναισθηματική, με μιας μορφής παγωμένη γλώσσα του σώματος, ένα μυαλό που προσπαθεί να ισορροπήσει παράλληλα στο εδώ και το εκεί, και στην τελική υποστηρίζοντας ένα σώμα που βιώνει ένα διαρκές τζετ λαγκ.

Αλλά σου είπα, δεν είναι κάθε μέρα έτσι. Η σημερινή περιγραφή αντλεί πληροφορίες επηρεασμένες απ’ το συναίσθημα του υποφαινόμενου παρατηρητή, που βιώνει μια πραγματικότητα λίγο έξω απ’ τα νερά του, μια βαθιά νοσταλγία για το σπίτι και την απουσία της οικογένειάς του.

Η αλήθεια είναι πως αν αποστασιοποιηθείς για λίγο κι απομονώσεις αυτήν την οπτική, θα δεις ότι υπάρχουν και πιο φωτεινές μέρες. Κι αν δεν υπάρχουν, στο χέρι σου είναι να τις δημιουργήσεις, όμως γι’ αυτές θα πούμε μιαν άλλη φορά. Σήμερα είμαστε σε mood γκρίνιας. Άλλωστε, το δικαιούμαστε ακόμη κι εμείς, οι θετικοί άνθρωποι, πότε-πότε.

Δεν ξεκινάμε πάντα έχοντας ξεκάθαρους στόχους, αλλά καθοδηγούμαστε κάποιες φορές απ’ τα όνειρά μας, κι είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι, όταν ονειρευόμαστε, μπορούμε να βρεθούμε σε όποια πραγματικότητα θελήσουμε.

Είναι η απόσταση που τρομάζει τη συνήθεια, το ξεβόλευα απ’ τη ζώνη άνεσης, η επαφή με μια πλευρά σου άγνωστη κι αχαρτογράφητη μέχρι τώρα, η ανάγκη να βρεις οικεία κομμάτια σε κάτι απόλυτα ξένο και νέο. Προσπαθώντας να προσαρμοστείς μεν, αλλά να μη σε αφομοιώσει η ροή της νέας ρουτίνας δε.

Τα πιο σοβαρά και συγκλονιστικά συμβάντα στην προσωπική ιστορία του καθενός δεν μπορούν να μπουν σε λογικά πλαίσια και να γίνουν πλήρως κατανοητά από όλους. Η στιγμή που βιώνεις σήμερα χωρά κι εμπεριέχει μονάχα τη δική σου αλήθεια. Σε αυθαίρετο χρόνο ίσως –σε κάποιο ερχόμενο αύριο– να τη χωρέσεις σε λέξεις αποδεκτές κι απ’ τους γύρω, κι ίσως τότε, αυτό το υπαρκτό παρελθόν που δρα στο αμφιλεγόμενο τώρα, όταν μπει σε λέξεις, να εκφραστεί με κάποια μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το σπίτι μας θα το κουβαλάμε μέσα μας, όπου κι αν πάμε. Ήδη μετά από αυτό το παραλήρημα, το φεγγάρι είναι πιο φιλικό απόψε, το ίδιο κι εγώ, κι η ιστορία συνεχίζεται…