Γράφει. Στέλνει το μήνυμα. Το διαβάζεις και παγώνεις. Προσπαθείς να απαντήσεις και το μυαλό δε δίνει εντολή στο χέρι να πληκτρολογήσει. Είναι άδειο από ιδέες, από εφευρετικότητα, δεν μπορεί να διαχειριστεί το μήνυμα που μόλις διάβασε.
Και ξεκινάει ένα παιχνίδι χρονοβόρο και κουραστικό. Γράφεις και σβήνεις. Μέσα σε πέντε λεπτά έχεις αλλάξει τόσες πολλές απόψεις που στο τέλος χάνεσαι μέσα τους και δεν μπορείς να ανταποκριθείς στην κατάσταση που ζητά πεισματικά λύση. Και μετά τι; Τέλος συζήτησης.
Όταν ένα μήνυμα σε ταράζει ο εγκέφαλός σου υπολειτουργεί και δεν μπορεί να κατανοήσει τι διάβασε με την πρώτη, έτσι ξεκινά μια διαδικασία ανάλυσης. Ερωτήματα με βάση το τι σημαίνει το κείμενο ή το τι θέλει ο άλλος να περάσει στη σκέψη.
Επικρατεί πανικός και σύγχυση στη διαδικασία απάντησης. Εκεί χάνεται το παιχνίδι. Νομίζεις ότι σου κόβεται η μιλιά και δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη και πως πνίγεσαι στο ίδιο σου το σάλιο. Κάνεις πρόβες φωναχτά για να δεις πώς ακούγεται η υποτιθέμενη απάντησή σου.
Καταλήγεις ένα άτομο που μιλάει στον εαυτό του. Παρανοϊκό ε; Αν το σκεφτεί κάποιος δεν είναι καθόλου. Διότι όταν μας ενδιαφέρει τόσο η άλλη μεριά της οθόνης τότε δε θέλουμε να δώσουμε μια απάντηση βεβιασμένη, αλλά προσπαθούμε να έχουμε μια ανταπόκριση που θα εκφράζει όσα σκεφτόμαστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Βέβαια το μήνυμα που θα λάβει κάποιος και θα τον αναστατώσει τόσο δε σημαίνει πως είναι αναγκαστικά από κάποιον ο οποίος προσπαθείς να δημιουργήσεις ερωτική επαφή μαζί του. Μπορεί το μήνυμα που θα σου έρθει να σε ενημερώσει για κάτι δυσάρεστο για, κάτι που θα χάσεις τη χαρά σου.
Ένας χωρισμός, ένα μήνυμα για μία αρρώστια ενός συγγενικού σου προσώπου, ένα τελεσίγραφο από μια δουλειά που είχες κάνει αίτηση. Κι εννοείται πως το περιεχόμενο μπορεί να είναι εξίσου καλό και να σε χαροποιήσει τόσο που δε θα υπάρχουν λόγια για να γράψεις ώστε να εκφράσεις αυτό που αισθάνεσαι.
Ένα «ναι» από τη δουλειά που κυνηγούσες. Όταν μαθαίνεις πως μια νέα ζωή ήρθε στον κόσμο. Όταν βλέπεις εκείνο το «Έρχομαι, άνοιξε την πόρτα». Αν κι η αλήθεια είναι πως ο έρωτας πάντα μας αποσυντονίζει παραπάνω.
Πίσω όμως στο θέμα, ταραχή κι απορία για το τι να γράψει κάποιος. Οι σκέψεις μας είναι περίεργο μέρος του κεφαλιού μας και λειτουργούν με βάση ένα συγκεκριμένο μοτίβο κίνησης. Όταν αυτό το μοτίβο σπάει κι ο χώρος εκείνος δέχεται εισβολή από μια νέα πληροφορία που σε ταρακουνάει, τότε υπάρχει διαταραχή και αδυνατεί ο αυτόματος πιλότος να σε πλοηγήσει στη σωστή απάντηση.
Εκεί πρέπει το ίδιο το άτομο να πάρει το πηδάλιο στα χέρια και να οδηγήσει το μυαλό στη σωστή διαδρομή σκέψης. Χάνεται ο κόσμος σε απλές λέξεις και χάνει την ουσία της του θέματος. Προσπαθεί να βρει κάτι καλύτερο να απαντήσει θέλοντας να δείξει ότι είναι ικανός να αντεπεξέλθει.
Αγχώνεται ο άλλος και νομίζει πως η απάντησή του δε θα είναι επαρκής. Και κάπως έτσι αρχίζει σιγά-σιγά να χάνεται η επικοινωνία με αυτό το άτομο κι έρχεται η απομάκρυνση.
Γεγονός είναι ότι όλοι μας σκαλώνουμε στα μηνύματα και χάνουμε την μπάλα. Μένουμε με ένα ερωτηματικό στον εγκέφαλο κι αναρωτιόμαστε τι έγινε τώρα, τι λέμε.
Σε κάθε μήνυμα υπάρχει απάντηση, αρκεί κάποιος να ψαχτεί αρκετά για να τη βρει. Δε χρειάζεται να είναι αμυντική, αλλά ούτε και επιθετική. Να αρκεί έτσι ώστε να μπορεί η συζήτηση να συνεχιστεί σε ομαλά επίπεδα και να μη χάσει αυτό το αίσθημα του παιχνιδιού.
Σε όλους αρέσει να παίζουν τη φάση αυτή του ρομαντισμού και του άγνωστου. Όσο περίεργο και να είναι το αίσθημα της αγωνίας για ένα μήνυμα είναι ωραίο γιατί η φαντασία καλπάζει και δημιουργεί σενάρια τρελά, ρομαντικά. Φλερτάρετε κι απαντήστε στα πάντα. Αλλιώς δεν έχει πλάκα.
Επιμέλεια Κειμένου Χρήστου Ζήση: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χρήστος Ζήσης
