Φιλία. Μία λέξη, πολλά άτομα, λίγη ουσία. Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος αποκτά φίλους; Αρχίζει να μπαίνει στη σκέψη του «μοιράζομαι», του παρευρίσκομαι με άλλους χωρίς να μας συνδέει δεσμός αίματος. Με τη λέξη «μοιράζομαι» η πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό είναι υλικά πράγματα κι όχι εκείνα που έχουν πραγματικό νόημα. Μοιράζεσαι συναισθήματα, σκέψεις, βλέμματα, μυρωδιά και γενικά την αύρα κάθε ατόμου. Πώς λοιπόν αυτά τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας μας επηρεάζουν;
Αν το δούμε σφαιρικά σαν όντα είμαστε κοινωνικά κι επιζητούμε την παρουσία άλλων γύρω μας. Οπότε απ’ την πρώτη στιγμή που συναντάμε κάποιον διαφορετικό από μας, μας ιντριγκάρει το γεγονός να τον μάθουμε, να ακούσουμε τη φωνή του, τη σκέψη του. Όταν όμως ένας ή και παραπάνω απ’ τα άτομα που συναντούμε εκτός απ’ την απλή συναναστροφή έχει κι αυτό το κάτι άλλο που σε κάνει να ενδιαφερθείς, τότε αρχίζει να γεννιέται ο όρος φιλία.
Οι φίλοι είναι απ’ την πρώτη στιγμή εκεί για σένα και θα παραμείνουν μέχρι και το τέλος, όχι της στιγμής, αλλά των πάντων. Όλοι μας από μικροί αποφασίσαμε να βάλουμε κάποια άτομα πάνω από άλλα διότι κατά βάθος αυτά τα άτομα θέλουμε να τα φροντίσουμε. Κι είναι φυσικό κι επόμενο να ξοδεύουμε με αυτά τον περισσότερο χρόνο μας.
Περνώντας λοιπόν χρόνο μαζί τους, υπάρχει μία αμοιβαία ανταλλαγή συνηθειών, σκέψεων και πολλών χαρακτηριστικών του άλλου προσώπου. Εκεί φαίνεται η αλλαγή και στο χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Κοιτώντας το φίλο μας παρατηρούμε πράγματα τα οποία δεν τα βλέπαμε σε εμάς και θέλουμε να τα αντιγράψουμε, να τα κάνουμε κομμάτι μας.
Συνήθως μία παρέα φίλων κινείται προς μία κατεύθυνση, εκεί που όλοι βλέπουν έναν κοινό στόχο. Αλλά υπάρχει μία μεγάλη παγίδα σε αυτό το σημείο. Το γεγονός πως επειδή η πλειοψηφία μιας παρέας επιλέγει να κάνει κάτι, παρακινεί και τους άλλους που απέμειναν. Δεν είναι βέβαια πάντα απαραίτητα κακό αυτό, καθώς άτομα που πριν δεν είχαν καν κάποιο στόχο, τώρα αποκτούν. Μαθαίνουν να προτείνουν κι αυτοί με τη σειρά τους κι έτσι η παρέα εξελίσσεται.
Τι γίνεται όμως όταν αυτή η παρακίνηση των φίλων κάνει το άτομο να βγαίνει εκτός των στάνταρ του χαρακτήρα του; Παρατηρείται αλλαγή και μεγάλη μάλιστα και συνήθως προς το κακό διότι χάνεται η προσωπικότητά του.
Καταναλώνεται απ’ τον ασπασμό της προσωπικότητας του άλλου. Χτίζουμε μια εικόνα γύρω μας και πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουμε κι εμείς σαν αυτόν, πως πρέπει να μοιάζουμε για να κάνουμε παρέα ή να είμαστε ίδιοι. Το ουσιαστικό κομμάτι είναι ότι χάνεται ο άνθρωπος μέσα στον ορισμό της παρέας.
Το συμπέρασμα: Οι φίλοι είναι φίλοι κι εμείς είμαστε εμείς. Γινόμαστε ένα και δουλεύουμε σαν ομάδα σε όλες τις καταστάσεις. Μοιραζόμαστε στιγμές και δυσκολίες. Το θέμα όμως είναι να μη χαθεί ο χαρακτήρας κάθε μέλους της παρέας και να μη γεννηθεί ένας μονότονος συνδυασμός όλων των χαρακτήρων. Η ομοιομορφία είναι βαρετή.
Μετά χάνεται το πιο σημαντικό συναίσθημα που σου προσφέρουν οι φίλοι, να αισθάνεσαι πως είσαι σπίτι κάθε φορά που τους συναντάς. Οι αληθινές φιλίες δεν πεθαίνουν πότε ούτε σε αλλάζουν, σε κρατούν αληθινό.
Επιμέλεια Κειμένου Χρήστου Ζήση: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χρήστος Ζήσης
