«Γεια σου, τι κάνεις; Καλά είμαι εσύ; Κι εγώ μια χαρά. Ωραία χαίρομαι.» Τυπική συζήτηση μεταξύ δύο άγνωστων που ο ένας αποφάσισε να την πέσει στον άλλο μέσω ενός social media. Κλασικό. Μετά από αυτή την πλούσια σε απόψεις συζήτηση γεννιέται ένα ερώτημα. Και μετά τι; Αυτό; Καλά τα είπατε, έμαθε ο άλλος αν είσαι καλά έμαθες κι εσύ και τέλος.
Όποια πρόταση κι αν ακολουθήσει μετά από αυτού του είδους μηνυμάτων είναι παντελώς ανούσια και χωρίς να υπάρχει έστω κι η παραμικρή πιθανότητα να γίνει κάτι αναπάντεχο και συναρπαστικό. Ορίστε η απάντηση στο ερώτημα «Και μετά τι;»: Ξενέρα και ξινίλα.
Και κάπως έτσι ξεκινά να ακούγεται η φράση: Έχει πεθάνει το φλερτ στην εποχή μας. Η σωστή φράση είναι ότι εμείς οι ίδιοι το σκοτώσαμε χωρίς να σκεφτούμε τι θα γίνει χωρίς αυτό. Πλέον τπ «πέσιμο» γίνεται μέσω μιας οθόνης κι ενός πληκτρολογίου, πατώντας μηχανικά τα κουμπιά, γράφοντας λέξεις, και το καλύτερο; Στέλνουμε κι ένα αυτοκόλλητο και καθαρίσαμε, το ρίξαμε το γκομενάκι.
Σε τέτοιο σημείο που έχει φτάσει αυτή η μάστιγα δεν ξέρω αν χρειάζεται να τονιστεί η ειρωνεία ή θεωρείται αυτονόητη, διότι κι αυτό μέσω μιας οθόνης το διαβάζετε και κακά τα ψέματα το γυαλί ξεγελάει.
Όλα μέσω ίντερνετ πια. Χωρίς επαφή και μέσα στον ασφαλή χώρο του καθενός. Έχει δημιουργηθεί αυτός ο όρος για να δικαιολογεί τους δειλούς και τους φυγόπονους. Το «ντρέπομαι» και το «φοβάμαι» πάνε σύννεφο λες και θα γίνει η καταστροφή του κόσμου. Τα άτομα που εκδηλώνουν τέτοιου είδους συμπεριφορά είναι εκείνα που θα σε χαρακτηρίσουν ως ανίκανο όταν γυρίσεις με κατεβασμένο το κεφάλι αφού έχεις πάει να κάνεις κίνηση στην πραγματική ζωή.
Το λάθος εκτός του προφανούς είναι και σε εκείνον ο οποίος γυρνάει με τη λογική, τη σκέψη και τα μούτρα του ηττημένου. Κι όταν λαμβάνει τέτοιου είδους συμπεριφορά απ’ τον περίγυρό του, μπαίνει κι εκείνος στο τριπάκι του απρόσωπου φλέρτινγκ.
Άρα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και δεν είναι μόνο θέμα χαρακτήρα. Αν κι οι γύρω σου δεν έχουν την κατάλληλη γνώση για να υποστηρίξουν την κατάσταση στην οποία έπεσες, υπάρχει πρόβλημα. Δε βρίσκεται λογική σε απόψεις του τύπου «Δε θα της μιλήσω γιατί είναι με παρέα». Εδώ σε θέλω, ρε φίλε, να δούμε τι αξίζει ο καθένας.
Σκοπός του άλλου είναι να καταφέρει να περάσει το προστατευτικό τείχος των φίλων και να φτάσει στην πηγή, όπου και θα γευτεί το νερό, που θα είναι σίγουρα γλυκό. Πάντα όμως με διακριτικότητα και σεβασμό στον άλλο φυσικά, διότι χωρίς αυτά προσβάλλεις κι εσύ σίγουρα το αποτέλεσμα δε θα είναι θετικό.
Χωμένος σε μια οθόνη κοιτώντας απλά μαύρα γράμματα δε φαίνεται τίποτα παρά σκόρπιες λέξεις που αποτελούν κομμάτια παζλ, υποχρεώνοντάς σε να τα κολλήσεις για να σχηματίσεις μια εικόνα για τον άλλο η οποία μπορεί να απέχει κατά πολύ απ’ την πραγματικότητα.
Μέσω του διαδικτύου δεν αναγνωρίζονται τα συναισθήματα του άλλου. Δεν μπορείς από μια απλή φάτσα με χαμόγελο να καταλάβεις αν χάρηκε ο άλλος ή απλά τη χρησιμοποιεί για να σπάσει τον πάγο ή ακόμα χειρότερα να τελειώσει πρόωρα τη συζήτηση. Αν ο άλλος δεν είναι σε απόσταση αναπνοής να νιώσεις την ανάσα του να βαραίνει απ’ το άγχος ή απ’ τη χαρά που απλά του μίλησες, δεν υπάρχει ενδιαφέρον.
Από κοντά κρύβονται μυστικά κι αποκαλύψεις που ίσως να μην τα ήξερες ποτέ για τον απέναντι. Να παρατηρήσεις μικροπράγματα. Να δεις πώς πειράζει τα μαλλιά του, πώς γελάει, πότε γελάει και πόσο όμορφο χαμόγελο έχει. Κανένα χαμόγελο δεν είναι άσχημο ειδικά αν ξέρεις ότι προκλήθηκε εξαιτίας σου. Μέσω της οθόνης το μοναδικό πράγμα που θα λάβεις σαν απάντηση είναι ο ήχος ειδοποίησης, που είναι κι ίδιος για όλους. Δε χαρακτηρίζει κάποιον σημαντικό για σένα.
Η εποχή των Δον Ζουάν έχει περάσει και φυσικά επήλθε εξέλιξη στη ζωή μας. Τα κοινωνικά δίκτυα διευκολύνουν σε πολλούς τομείς, δεν υπάρχει αμφισβήτηση. Σε κάτι όμως δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Στο πώς θα ερωτευτούμε, θα αγαπήσουμε, θα κολλήσουμε, θα ξενερώσουμε, θα φάμε το άκυρο ή ακούσουμε το πολυπόθητο «ναι».
Δεν μπορούμε να κλείνουμε όλη την προσωπικότητά μας σε ένα κουτί περιμένοντας να αρέσουμε στους άλλους, κάνοντάς τους να μας κρίνουν μέσω μιας φωτογραφίας. Βγείτε έξω και φλερτάρετε, ζήστε το, γελάστε, κλάψτε άμα λάχει, αλλά έξω, στο οξυγόνο, όχι σε ένα δωμάτιο με το μοναδικό φως να είναι της οθόνης.
Και μην ξεχνάτε «Ο τολμών νικά».
Επιμέλεια Κειμένου Χρήστου Ζήση: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χρήστος Ζήσης
