Βλέπω μόνο το πρόσωπό σου

Τα φαντάσματα είναι κάποια από τα πιο πολυσυζητημένα πνευματικά όντα που υπάρχουν σε μύθους και ακόμα και σήμερα έρχονται για να σε καταραστούν. Βέβαια αυτές είναι οι ιστορίες που λέμε στα παιδάκια για να φάνε το φαγητό τους και εμείς γελάμε. Και εγώ γελούσα κάθε φορά που έβλεπα τα πιτσιρίκια να τρέχουν φοβισμένα στις μανάδες τους κι όμως τώρα είμαι εγώ αυτός που δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί με στοιχειώνεις τα βράδια.

Κλείνω τα μάτια και δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί το μοναδικό πράγμα που σκέφτομαι είναι το πρόσωπό σου. Έτσι απλό στην αρχή χωρίς μορφασμούς, απλά να με κοιτάει και με κάθε ματιά να μου παίρνεις κι άλλο ένα κομμάτι της ψυχής μου. Είναι λες και βρίσκεται ένα πεινασμένο κτήνος απέναντί μου και κάθε φορά που φωνάζω για βοήθεια ξεριζώνει άλλο ένα κομμάτι μου αργά και βασανιστικά. Και εγώ κάτω στο πάτωμα με ένα βλέμμα στο κενό γιατί έχω συνηθίσει στον πόνο. Γιατί δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου μία φορά και να σκεφτώ κάτι άλλο; Κάτι χαρούμενο που να μη μου θυμίζει τον καιρό που πέρασα μαζί σου;

Η μοναξιά είναι ωραίο αίσθημα έλεγα, σε κάνει να αναθεωρήσεις, να ηρεμήσεις από τη συνεχή φασαρία που βρισκόσουν. Κι όμως, τώρα φαίνεται αυτό που έλεγαν ότι η μοναξιά πονάει. Δεν είναι το πρόβλημα στο άδειο μαξιλάρι δίπλα σου, αλλά στο γεμάτο σκέψεις μυαλό σου. Γιατί όταν λείπει κάποιος που αγάπησες οι αναμνήσεις σας είναι το μόνο που σου μένει. Δε θέλω όμως να θυμάμαι αυτά που περάσαμε γιατί θυμάμαι εσένα και αυτό με καταστρέφει. Δε θέλω να είμαι εκτός προσανατολισμού και να κοιτάω στο κενό γιατί απλά θέλω να σε δω. Δεν μπορώ να σταματάω τη ζωή μου και να είμαι κάθε μέρα σκατά γιατί επέλεξες να έρθεις στο όνειρο μου.
Και κάθε βράδυ καταλήγω στην ίδια θέση με ένα πακέτο τσιγάρα τελειωμένα και το δωμάτιο να μυρίζει αλκοόλ. Τα μάτια μου να είναι κόκκινα σαν τα τότε χείλια σου και να καίνε όπως έκαιγε και το φιλί σου. Το πρόσωπό μου γερασμένο πριν την ώρα του και το σώμα ανίκανο να υπακούσει απλές εντολές. Και εκείνη τη στιγμή που εξασθενώ και κλείνουν τα βλέφαρά μου, πάλι εκεί. Γιατί είσαι εκεί με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο μου λες;
Τι θες από μένα;

Από όλα όσα περάσαμε γιατί να θυμάμαι εκείνη τη φορά; Γαμημένη μέρα που ξεστόμισες τις δύο εκείνες λέξεις που δε θέλω να ξανακούσω. Με εκείνο το χαμόγελο με κοιτάς κάθε βράδυ. Και εγώ σχηματίζω ακόμα το δικό μου.

Η κατάσταση όλο χειροτερεύει . Ο αέρας συνέχεια ξεμένει από οξυγόνο πνίγοντάς με. Χάνομαι μέσα σε ένα δωματιάκι ζητώντας βοήθεια. Αντί για αυτό ήρθες και πάλι μόνο εσύ.