«Είναι σε άλλη φάση»

Shy Man’s Elixir: ½ ποτήρι μπίρα, 2 σφηνάκια τεκίλα κίτρινη

Πίνονται διαδοχικά. Δε θα πρέπει να σας τρομάζει τίποτα μετά.

Άκουσα μια συζήτηση χθες σε ένα μπαρ. Με βραδιά καραόκε, μάλιστα, οπότε κάπως έπρεπε να ξεφύγω απ’ τον τύπο που αποφάσισε να δολοφονήσει το “Common People”. Συζητούσαν για ένα φλερτ εν τη γενέσει του, τις πιθανότητες επιτυχίας, την εξίσωση που ταλαιπωρεί τους εμπλεκόμενους από αμνημονεύτων χρόνων και που φυσικά δεν ασχολήθηκε κανείς μαθηματικός να μας εξηγήσει.

«Είναι σε άλλη φάση». Και κάπου εκεί το κόβει. Η άλλη φάση έχει τρομακτικά πολλές ερμηνείες. Το μόνο που είπε αναφορικά με την περίπτωση το υπόλοιπο βράδυ είναι πόσο την ήθελε, πόσο θα του ήταν εύκολο να βρει τα κότσια, να την αρπάξει και να της πει στα ίσα «σε θέλω», πως έψαχνε την «κατάλληλη στιγμή» να της μιλήσει… Αλλά δυστυχώς είναι «σε άλλη φάση».

Η «άλλη φάση» μπορεί να είναι χρονική. Φοιτητές με εργαζόμενους, παντρεμένοι ή στα χωρίσματα με ελεύθερους· έργα πανομοιότυπα, μεταξύ τους διαφορετικά. Το χαμόγελο θα παραμείνει ίδιο, η ατμόσφαιρα θα ηλεκτριστεί, αλλά οι πόλοι δεν πλησιάζουν εύκολα. Κάτι μπορεί να γίνει, όμως όταν τα μυαλά τρέχουν σε άλλες συχνότητες, το ραδιόφωνο κάνει παράσιτα και το τραγούδι της αγαπημένης σου μπάντας ηχεί παραμορφωμένο.

Κι ύστερα, πού πας να μπλέξεις σε μια κατάσταση που εξαρχής δεν μπορείς να υπηρετήσεις; «Έχουμε επιλογή και δεν το κατάλαβα;». Ο έρωτας, ο γεννηθείς σε τυχαία αγγίγματα και τυχαία βλέμματα, δεν πολυενδιαφέρεται για φάσεις, αφασίες, και τυχαία-ατυχή γεγονότα.

Θα τη δεις μια μέρα στο μετρό, θα σου χαμογελάσει στο λεωφορείο, θα βριστείτε για το τελευταίο κρουασάν στο φούρνο. Θα γίνει πλάκα, θα έρθετε κοντά. Ίσως και να γίνετε πρώτα φίλοι. Ίσως και να υποστείς το μαρτύριο να σου λέει ποιος της αρέσει, με ποιον βγήκε. Ίσως και να πας μια μέρα που έχετε κανονίσει παρέα και να τα φέρουν τα αστέρια έτσι που να καταλήξετε μόνοι σας σε ένα μισοάδειο μπαρ να σου λέει για τη ζωή της. Κι ίσως νιώσεις λίγο μαλάκας εκείνη τη στιγμή· όταν ακριβώς θα διαγνώσεις ότι βρίσκεστε σε «άλλη φάση». Ψάχνετε κάτι διαφορετικό, και μάλλον δεν μπορείτε να δώσετε ο ένας στον άλλο αυτά που θέλει.

Κάπως με ξενίζουν οι άνθρωποι που είναι μαζί και θέλουν διαφορετικά πράγματα. Σχέσεις-πανδοχεία, που σίγουρα κάποιος θα πληγωθεί. Κι έχω βρεθεί σε τέτοιες. Σαν να περιμένεις να αδειάσει το ποτήρι απ’ το ποτό που έχεις, το συνηθισμένο, μέχρι ο μπάρμαν να προτείνει το νέο κοκτέιλ που θα σε συναρπάσει.

«Και τι ζητάω;». Ο Μαχαιρίτσας κι ο Σαββόπουλος το είχαν θέσει ωραία. Ο «παράδεισος», η ευκαιρία να βρεθούμε εκεί τουλάχιστον, είναι απολύτως εξαρτώμενη απ’ τις διαθέσεις του άλλου. Να δοθεί, να δώσει, να πάρει αυτά που του προσφέρονται. Για κάποιο λόγο τα συναισθήματα μοιάζουν με Σάββατο στη λαϊκή: διαλέγουμε αυτά που θέλουμε, τα γυαλιστερά κι επιλέγουμε να αφήσουμε πίσω οτιδήποτε μοιάζει χτυπημένο. Βέβαια, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι πάγκος στη Βαρβάκειο, τα συναισθήματα που δε μας αρέσουν θα έρθουν έτσι κι αλλιώς, και μετά θα βρεθούμε μπρος σε μια τέλεια ατέλεια.

Γι’ αυτό, καλύτερα να το αφήσουμε σε εκείνη την «άλλη φάση».  Καλύτερα δεν είναι να περιμένουμε να συγχρονιστούν τα αστέρια, οι πλανήτες, τα έτη, οι επαγγελματικές καταστάσεις, οι σχέσεις, οι τόποι κατοικίας; Δεν ακούγεται υπέροχος αυτός ο τέλεια υπολογισμένος τρόπος να βρούμε τον έρωτα;  Να μην ξοδευόμαστε κιόλας από ‘δώ και από ‘κει.

Καλύτερα να τα ελέγχουμε όλα.
Άλλωστε, έτσι θα μας πάει η ζωή όπως τη θέλουμε, χωρίς εκπλήξεις.
Υπέροχο, ε;