Μην αγχώνεσαι ρε...

Έχει τα πλεονεκτήματά του να είσαι αγχωτικός. Καταρχάς σε κοινωνικές εκδηλώσεις το αλκοόλ βοηθάει. Πότισέ με 2-3 ποτά και θα σου μιλάω μέχρι το πρωί, θα θες να μου χώσεις σφαλιάρα ή φιλί μπας και σκάσω, αλλά να ξέρεις δε θα πιάσει (μάλλον η σφαλιάρα).

Δεν έχω γνωρίσει ποτέ αγχωτικό με υψηλή αυτοπεποίθηση. Είναι παράδοξο. Αν νομίζεις ότι θα τα καταφέρεις τι ακριβώς σε αγχώνει; Ενώ με χαμηλή αυτοπεποίθηση όλα είναι τακτοποιημένα, ξέρεις πού πατάς, ξέρεις ότι το ραντεβού θα αποτύχει, ότι δε θα πάρεις τη δουλειά, ότι αυτή που θες δε σε θέλει. Και ο γύρος πάντα θα έρθει με γιαούρτι αν και είσαι δυσανεκτικός και πάντα από το μυαλό του συνομιλητή σου περνάνε τα χειρότερα για σένα, γιατί άλλωστε πού να δει τα καλύτερα;

Κρύβονται επιμελώς κάτω από ένα μανδύα συνεχούς μαρτυρίου και ελέγχου. Μην πεις αυτό που σκέφτεσαι είναι γελοίο, μέτρα τα δευτερόλεπτα πριν στείλεις μήνυμα, μην ενοχλήσεις, το είδε, το διάβασε, τι απάντησε, να δες χαμογελάει, τυχαίο θα είναι, σου αγγίζει πόδι και μάλλον καμία μύγα θα διώχνει.

Όταν υποφέρεις από άγχος φοράς παραμορφωτικά γυαλιά. Όχι τα ροζ σε σχήμα καρδιάς, δεν είμαι ο Έλτον Τζον. Είναι ένα ζευγάρι μυωπίας με ένα σκουπιδάκι πάνω που απλούστατα δεν μπορώ να αποφύγω, ενώ παρατηρώ τον κόσμο. Χάνω συζητήσεις, βλέπω πράγματα εκεί που δεν είναι, δε βλέπω τα προφανή… Στην τελική το σκουπίδι παραμένει εκεί, με ενοχλεί απίστευτα, αλλά δε φεύγει.

«Μην αγχώνεσαι ρε, ό,τι βγει» είναι κάτι σύνηθες που λένε οι φίλοι. Και είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα βοηθούσε. Το άγχος πηγάζει από την έλλειψη ελέγχου, την αίσθηση ότι κάτι λείπει, κάτι πάει στραβά ακόμη και όταν όλα επιφανειακά μοιάζουν ιδανικά. Ο Φρόιντ το ονομάζει “Unheimlich”, στα αγγλικά “the uncanny”, αυτό το αίσθημα ότι «κάτι» δεν είναι σωστό.

Δεν έχει καμία σημασία τι. Στο μυαλό μου όλα μπορεί να μοιάζουν λάθος. Αποτελεί ταλέντο τρομερό να σαμποτάρω τον εαυτό μου και δε συγκρίνεται με τίποτα η στιγμή απελπισίας, όταν οι χειρότεροί μου φόβοι και οι χαμηλότερες προσδοκίες επιβεβαιώνονται. Προκύπτει μια χαρά άγρια, απογοητευτική, όλα είναι καλά στον κόσμο, είμαι εκεί που πρέπει (;), εκεί που αξίζω (;), το σύμπαν δε θα καταρρεύσει και σήμερα.

Αν είσαι και λίγο ηθοποιός το άγχος κάπως μασκαρεύεται. Αλλά για πόσο; Και κυρίως με τι σκοπό; Τα πρώτα ραντεβού είναι μαρτύριο όταν έχεις άγχος, καθώς σχεδόν πάντα καταλήγουν σε αποτυχία, όταν υπάρχουν βέβαια, γιατί πρέπει να μαζέψω το κουράγιο να ζητήσω από μια κοπέλα να βγούμε. Κι όταν το μαζέψω να προσέξω μη φανεί το άγχος και να «είμαι ο εαυτός μου», αλλά όχι πολύ, μη δει όλες τις πλευρές μου, και ταυτόχρονα να ενδιαφερθεί για μένα, αλλά ποιον εμένα, αυτόν που βλέπει, αυτόν που μιλά, αυτόν που κρύβω, αυτόν που τρέμει στην ιδέα να μείνει μόνος μαζί της παρόλο που αυτό θέλει περισσότερο;

Ποιος είναι ο εαυτός που θα γνωρίσεις; Είμαι ο Θαμώνας, είμαι αγχωτικός, ξέχασα να βάλω ποτό στην αρχή, μόλις το παρήγγειλα. Σηκώνω το ποτήρι μου σε σένα εκεί έξω που ταυτίστηκες λίγο, σε σένα που ξέρεις τι περιγράφω.
Και σε όλους εμάς που ακούν συνεχώς «όλα είναι στο κεφάλι σου μέσα», «χαλάρωσε» και «όλα καλά θα πάνε».
Χαμογελάστε πικρά γιατί ξέρετε ότι δε μας καταλαβαίνει κανείς.