Θες παρέα;

Tequila Sunrise (το αυθεντικό)· Tequila Patron, Crème de Cassis, Club Soda, Μισό λάιμ. Σερβίρεται σε ψηλό ποτήρι με κερασάκι και μια λεπτή φέτα λάιμ. Ο Θαμώνας προτείνει: a splash of Βlue Curaçao, ίσα για να σε στείλει.

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εν μέσω διακοπών σε στριπτιτζάδικο. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά και δε θα είναι η τελευταία. Δε θα καθίσω να εξηγήσω γιατί διαλέγω να πάω εκεί να πιω το τελευταίο ποτό της βραδιάς.

Αντίθετα με τον αστικό μύθο της παρακμής, τα μπαρ με «εξωτικές χορεύτριες» έχουν εξαιρετικά ποτά και ωραίο περιβάλλον. Οι επαγγελματίες έχουν ως αποκλειστικό και μόνο σκοπό να κερδίσουν χρήματα από σένα προσφέροντας τη συντροφιά τους, οφθαλμόλουτρο, και ενίοτε μια απτική σχέση με πολλούς περιορισμούς.

Θες παρέα;

Οι καθρέφτες πάντα δίνουν την εντύπωση ότι υπάρχει περισσότερος κόσμος στο μπαρ από ό,τι νομίζεις. Η μοναξιά του θαμώνα είναι σχετική. Κι αν έχω αφιερώσει 100 λέξεις ως τώρα στο χώρο, είναι γιατί φανταστείτε την έκπληξη του προσωπικού όταν η μορφή στη γωνία του μπαρ έχει βγάλει σημειωματάριο και στιλό.

Πώς σε λένε;

Με λένε… και ήμουν ερωτευμένος. Δε με έφερε η απογοήτευση εδώ, δεν πίνω για να την ξεχάσω. Τις μικρές ώρες της νύχτας επιλέγω συνειδητά όσο το δυνατόν περισσότερα ερεθίσματα και ένα είδος «συντροφιάς» που δεν είναι παρεμβατική, δε γεμίζει κανένα κενό, και δεν καταλαμβάνει ζωτικό χώρο. Απόψε ξεκουράζω τα μάτια μου, βοηθάω τις κοπέλες στη δουλειά τους, κι απολαμβάνω την ησυχία μου. Κανείς δε θέλει εδώ να μάθει τι σε βασανίζει.

Τι κάνεις στη ζωή σου;

Το όνομά της κι αυτή η ερώτηση κατά δαιμονική σύμπτωση μου θυμίζουν μια πρώην-τρελοκομείο που αγάπησα παράφορα, αλλά ήρθε κι έφυγε σαν κομήτης. Περίεργες συμπτώσεις. Η αποτύπωση του Έρωτα σ’ αυτό το χώρο έρχεται μέσω της απουσίας του. Αν συμφωνήσουμε ότι διαλέξαμε μαγαζί που οι εργαζόμενες δεν είναι θύμα trafficking αλλά χειραφετημένες επαγγελματίες που βγάζουν τα προς το ζην, η εργασία τους έχει κάτι το λυτρωτικό για όποιον δε θέλει να σκέφτεται κάποιον. Κάτι σαν Disneyland ενηλίκων.

Θέλεις χορό;

Σε λίγο. Άκου να σου πω. Γράφω περί έρωτος κι άλλων δαιμονίων (ευτυχώς που δε ζει ο Μάρκεζ να δει ότι τον έπιασα στο στόμα μου) γιατί παρατηρώ. Κι αν σου μίλησα για τη δυσκολία μου στον προφορικό λόγο, τα οπτικά ερεθίσματα είναι η τροφή του γραπτού. Κοιτάζοντας την κοπέλα στη μπάρα θα σου διηγηθώ για τα καφέ μαλλιά της, το βλέμμα της που θα φόρτιζε όλα τα κινητά της Αθήνας για καμιά δεκαετία, για το πώς έστριβε το τσιγάρο και πώς το κρατούσε στα χείλη της.

Ποιο τραγούδι θα σου χορέψω;

Πες στον dj να βάλει το “Time of the season” από Zombies. Θα βγούμε λίγο εκτός χρόνου, αλλά δεν πειράζει. Ξέρω πού θέλω να σε αγγίξω, ξέρω τι απαγορεύεται και θα το τηρήσω ευλαβικά. Συμφωνία μεταξύ ενηλίκων, τα χέρια μου θ’ αγκαλιάσουν το γυμνό σου σώμα, θα φτάσουν απ’ τα καλοσχηματισμενα στήθη σου στους γλουτούς, σφίγγοντας απρόσωπα. Δεν ήσουν, δεν είσαι, και δε θα γίνεις ποτέ το αντικείμενο του πόθου μου. Το σώμα σου θα περάσει από μαλακά και σκληρά μου σημεία. Γνωρίζουμε και οι δύο τη σύμβαση, την τηρούμε κατά γράμμα. Ο καθρέφτης μου δείχνει τα πίρσινγκ σου εκεί που έχω μάθει μόνο να φιλάω, λάμπουν και ζητάνε απεγνωσμένα την προσοχή και τη λατρεία μου. Την πρώτη την δίνω όλη, η δεύτερη δεν είναι της παρούσης. Μόλις τελειώσει το τραγούδι, φιλί στο μάγουλο, σαν υπόσχεση που και οι δύο ξέρουμε ότι κανείς δε θα κρατήσει.

Ποια σου έχει πάρει το μυαλό;

Καμία πλεον. Ήρθα εδώ για να πατήσω το κουμπί του restart Αύγουστο μήνα, τον πιο κουφό μήνα για να βρεθείς σε τέτοιο μέρος. Οι «γνωστοί» θαμώνες λείπουν σε διακοπές με τις βαρετές οικογένειές τους, οι τουρίστες τα αποφεύγουν, γιατί δε θα τα βρεις ακριβώς και στους οδηγούς, κι εγώ, ούτε οικογενειάρχης ούτε τουρίστας, βρίσκω την ησυχία μου ανάμεσα σε ημίγυμνα σώματα κι αισθησιακούς αντιπερισπασμούς που λειτουργούν ως τείχη για τη σκέψη μου.

Θα με κεράσεις ένα ποτό;

Αν δεν κεράσεις ένα ποτό την κοπέλα, αυτή αυτόματα θα περάσει στον επόμενο πελάτη. Με κάποιο τρόπο, μία φορά, έπεισα μια κοπέλα του χώρου να μου δώσει τον αριθμό της. Δεν την πήρα ποτέ τηλέφωνο, από σεβασμό -τον ίδιο που με κάνει να μη φλερτάρω ποτέ με οποιουδήποτε είδους εργαζόμενες εν ώρα εργασίας τους. Της αφιέρωσα μετά, βέβαια, ένα ολόκληρο κείμενο-εγκώμιο, αλλά ούτε αυτή θα το μάθει ποτέ.

Περνάω την ερωτική απογοήτευση σε στριπτιτζάδικο λοιπόν. Πήγε 4:00 και στην έξοδο το παιδί, κάτι ανάμεσα σε πορτιέρη και μετρ, μου σφίγγει το χέρι, μάλλον γιατί έκανα ένα καλό τζίρο για το μαγαζί. Ποτό, προσωπικός χορός, σφηνάκι για την κοπέλα, δεν την κράτησα πολύ απασχολημένη.

Εξαγοράζω την ηρεμία του μυαλού και την απεξάρτηση από εκεί που πρέπει. Τα ρούχα μου μυρίζουν ακόμη το άρωμά της, όμως υπάρχει ένα κείμενο και μερικά ποιήματα κάπου.

Κι όταν με ρωτήσουν για ποιον γράφτηκαν, θα πω το πού. Έτσι κρύβεις πετυχημένα τον τεθνεώτα έρωτα και εμφανίζεσαι αρκετά ρηχός, ώστε να σε αποφεύγουν οι άνθρωποι που θέλεις ν’ αποφύγεις.

Ρηχός ε;  Άλλωστε, όπως όλοι ξέρουν, μόνο ρηχοί πάνε σε στριπτιτζάδικα και μόνο μ’ ένα σκοπό.

Ή όχι…;