Αν η αυτοπεποίθηση ήταν μάθημα θα έπρεπε να ξεκινά απ' το νηπιαγωγείο

Αν η ηλικία αποτελεί ένα είδος κατηγοριοποίησης των ανθρώπων βάση της κατάκτησης ενός μονοψήφιου, διψήφιου ή τριψήφιου αριθμού, τότε άλλη αξία διαδραματίζει η αυτοπεποίθηση στα 5, στα 25 ή στα 105. Ή μήπως όχι; Γιατί ποια η διαφορά του να πιστεύεις στον εαυτό σου από τα 5 έως τα 105 σου;

Θυμάσαι, άραγε, τον εαυτό σου στην τάξη του νηπιαγωγείου καθισμένο πάνω σ’ ένα χαλί κάτω στο πάτωμα να παλεύει να φτιάξει πύργους με τουβλάκια; Τι ήταν αυτό που σε κρατούσε απ’ το να μην τα παρατήσεις με την πρώτη ευκαιρία και να συνεχίσεις μέχρι να δεις αυτό που είχες φανταστεί να παίρνει τη μορφή που του είχες αρχικά δώσει στο μυαλό σου, κι έτσι να μετατρέπεται σ’ έναν πύργο ψηλό που έχει μέσα του όλους τους καλούς και τους κακούς πρωταγωνιστές της ιστορίας σου;

Αντίστοιχα με τι όρους και συνθήκες φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μεγάλη πια ηλικία; Σκέψου το. Θα τον ταυτίζεις με φωτεινά παραδείγματα που δεν τα παρατάνε πότε ό,τι κι αν τύχει ή μήπως τον φαντάζεσαι παρατημένο, μόνο και ανήμπορο στην άκρη του πλανήτη να περιμένει απλά τον θάνατό του;

Η σημασία του να πας τόσο πίσω για να θυμηθείς μια παρελθούσα πραγματικότητα ή τόσο μπροστά για να οραματιστείς μια επερχόμενη, έγκειται στο ότι κάθε φορά έχει να κάνει με τι ορισμό και σημασία δίνεις εσύ στις δυνάμεις και τα όριά σου. Με άλλα λόγια τι πιστεύεις πραγματικά για τον εαυτό σου κι ακόμη πιο βαθιά πώς του μιλάς για σένα; Τον θεωρείς σύμμαχο ή εχθρό ως προς την υλοποίηση των στόχων και των ονείρων σου;

Για να το δούμε πιο απλά κι ίσως πιο κοντά σε αυτό που βιώνει ο καθένας σε ενεστώτα χρόνο, τι είναι αυτό που καρφίτσωσες πιο πρόσφατα στον τοίχο του μυαλού σου ως επόμενο στόχο; Κι αφού το σκέφτηκες πιστεύεις πως θα έρθει η μέρα που θα το ζήσεις κιόλας ή θα παραμείνει στη σφαίρα της φαντασίας σου για καμιά πενταετία μέχρι που να το βαρεθείς κι εσύ και να το πετάξεις εν τέλει στα σκουπίδια;

Όσο κι αν τα ερωτήματα αυτά μοιάζουν ρητορικά, άλλο τόσο καταφατικά είναι. Αυτό προκύπτει απ’ τη σημασία που έχει η αυτοπεποίθηση στη ζωή μας. Κι αν είναι τόσο σημαντική, όσο λένε ή θέλουμε να πιστεύουμε, τότε θα καταλήγαμε ότι αν ήταν μάθημα θα έπρεπε να ξεκινά απ’ το νηπιαγωγείο.

Μη φανταστείς όμως το μάθημα αυτό με όρους ξενέρωτους και κυρίως παρωχημένους από ένα σύστημα που δεν έμαθε να πατά γερά στα πόδια του κι όμως θέλησε να σου δείξει πώς να περπατάς, γιατί το σχολείο αυτό έβγαζε ντουντούκες σε κάθε προσπάθεια που δεν πέτυχε ως αποτυχημένη και σένα να μπαίνεις τελευταίο στην κατάταξη, στη λίστα των αποτυχημένων.

Πώς τώρα να έχεις εσύ αυτοπεποίθηση ότι μπορείς να τα καταφέρεις στη ζωή, μην το ρωτήσεις καλύτερα. Τώρα όλοι θα σου πουν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να πιστέψεις στον εαυτό σου.  Πότε όμως σε παρότρυνε κάποιος ή σου έδειξε με το παράδειγμά του πώς είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου; Να λες στον εαυτό σου ότι μπορεί να τα καταφέρει και να το πιστεύει κάθε κύτταρο του κορμιού σου;

Αν λοιπόν η αυτοπεποίθηση ξεκινούσε να διδάσκεται απ’ το νηπιαγωγείο, τότε δε θα ήταν μάθημα αλλά μαθητεία. Θα είχε μια αρχή με στέρεες βάσεις κι όμως δε θα τελείωνε ποτέ, γιατί η γνώση δεν μπορεί να βρίσκεται μόνο σ’ ένα βιβλίο.  Η γνώση που ψάχνουμε μανιακά μέσα στα βιβλία είναι έξω από αυτά και λέγεται ζωή.