Όλοι τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα. Ίδιοι κόσμοι κι όμως συνάμα χιλιόμετρα μακριά. Κόσμοι. Μα πώς αλλιώς να σε αντιληφθώ; Ως μια ολότητα. Έναν καινούργιο κόσμο. Κι αυτό είναι προς τιμήν μου. Σε θέτω στον πλανήτη εκείνο όπου ο κόσμος μου διαμορφωμένος και τέλεια σχηματισμένος απ’ το παρελθόν μου σου ανοίγεται σαν ένα μικρό κι ανεξερεύνητο πλανήτη.
Μάχομαι να μη σε συγκρίνω με ότι με στιγμάτισε και με σχημάτισε, να σπάω κάθε μέρα τα καλούπια που ζητούσα πριν σε γνωρίσω και να σε επιλέγω κάθε μέρα για το όλο σου. Ένα όλο που συνεχώς πλάθεται και διαπλάθεται από πολύπλευρες δυνάμεις που προσπαθώ να αισθανθώ για να λέω ότι βαδίζουμε στον ίδιο πλανήτη κι ότι οι κόσμοι μας συναντιούνται.
Επ. Μη βιάζεσαι. Η συνάντηση δεν έχει τίποτα μονιμότερο του προσωρινού εφόσον ελάχιστα ή καλύτερα τίποτα δε μένει σταθερό με την αλλαγή σε θέση υπ’ ατμόν σε κάθε γωνιά κι ευθεία του δρόμου σου. Που σημαίνει; Δουλειά, καλέ μου. Κάθε μέρα επιλέγω να ταξιδεύω στον πλανήτη του μυαλού σου για να ανακαλύψω πτυχές του κόσμου σου που με φτάνουν στο πολύ μου.
Γιατί μόνο μέσα απ’ το πολύ μου και το πολύ σου συνυπάρχουμε με σκοπό να ανθίσουμε. Κι ανθίζεις όταν η αγάπη είναι συνειδητή επιλογή έναντι του φόβου σου που μου εκδηλώνεται με χίλιους δυο τρόπους. Φυσικά για να το διακρίνω σε σένα σημαίνει ότι υπάρχει και σε μένα που αυτό με τη σειρά του με οδηγεί στην αλήθεια μου· ότι δηλαδή δε σου παρουσιάζομαι ως τέλεια.
Φυσικά κι εσύ αντιλαμβάνεσαι τους φόβους μου με όποιον τρόπο κι αν εκδηλώνονται. Κι εδώ έρχεται η συνάντηση. Ο ένας καταλαβαίνει τους φόβους του άλλου κι έτσι επιλέγεις «να αγαπάς σαν να ήταν να μην πληγωθείς ποτέ».
Και δεν πληγώνεσαι όταν η αξία σου είναι η αλήθεια. Γιατί τι ποιο αληθινό απ’ το αληθινό; Να λες το αίσθημα όπως είναι. Να λες «σ’ αγαπώ» όχι για να πάρεις το κι εγώ, αλλά για να χαρείς για τη στιγμή που το λες και το αισθάνεσαι. Ναι, γιατί αισθάνεσαι! Ποιος σου είπε ότι όλοι έχουν την τύχη να αισθανθούν και να νιώσουν το αίσθημα με τον τρόπο που το βιώνεις εσύ; Ναι, γιατί αυτός ο άνθρωπος με τον τρόπο του μίλησε στην ψυχή σου κι αυτή στον νου σου με αποτέλεσμα να μιλάς ή και να παραμιλάς για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα!
Χα. Οκ. Πάτα λίγο stop και δες έξω απ’ τον μικρόκοσμό σου τι γίνεται! Πολύ καλή επιλογή του ροζ για να ζωγραφίσεις τα συννεφάκια του ουρανού σου, αλλά ξεχνάς. Ξεχνάς ότι τα συννεφάκια εκεί έξω δεν έχουν ούτε την απόχρωση που τους έδωσες εσύ ούτε καμία άλλη απ’ τις υπόλοιπες 49 που μπορεί να φαντάζεσαι.
Γιατί σε ποιο κόσμο, σε ποια εποχή και σε ποιον άνθρωπο έτυχε να μην πληγωθεί; Να ανοίγει τα χαρτιά του πάνω στο τραπέζι και να μην προσδοκά έστω ένα σχόλιο; Κι αν έτυχε δηλαδή δε με αφορά! Εγώ και πληγώνομαι και προσδοκώ.
Κι έτσι καταμεσής του κόμβου σου στρίψε στην τρίτη έξοδο. Στο τέλος του δρόμου θα βρίσκεται ένας άνθρωπος που θα θέλεις να μπει μες στη ζωή σου. Δώσε του, λοιπόν, την αλήθεια σου και την αξία σου, λέγοντάς του:
Αγαπημένε μου άνθρωπε, έμαθα πως ψάχνεις για άνθρωπο! Υπάρχουν παντού γύρω μας κι εσύ ακόμη ψάχνεις; Μάλλον έχεις κάνει επιλογές που δε σε ικανοποίησαν. Εσύ ξέρεις! Δυστυχώς δεν μπορώ να σου εγγυηθώ για τίποτα παρά για το άγνωστο που θα ανακαλύψουμε τον χρόνο που θα είμαστε μαζί. Κι είναι σημαντικός ο χρόνος ξέρεις, πόσο μάλλον το πρόσωπο που τον μοιράζεσαι!
Αυτός ο χρόνος θέλω να μας έχει ψυχή τε και σώματι παρόντες απολαμβάνοντας την πραγματικότητα, τη μοναδικότητα και την αιωνιότητα που θα μας προσφέρουν οι στιγμές μας. Δε θα είσαι μόνος. Και παρότι θα περπατάμε τον ίδιο πλανήτη, διαφορετικά λουλούδια θα κοιτάξουμε κι ακριβώς γι’ αυτό θα σ’αγαπώ για τη μοναδικότητα της ματιάς σου.
Γιατί τα μάτια είναι μόνο αλήθειες κι εγώ αυτές θέλω. Δεν τα ξέρω όλα όμως ψάχνω να μάθω περισσότερα για ό,τι μιλάει στην ψυχή μου. Αν θέλεις ένα δεσμό εξάρτησης εγώ δε θα σου κάνω! Γιατί εγώ δε θα ‘μαι ο δεσμός σου, αλλά η ελευθερία σου!
Επιμέλεια Κειμένου Τζούλιας Ρακογιάννη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζούλια Ρακογιάννη
