Ο Αριστοτέλης είπε: «Ο καθένας μπορεί να θυμώσει- αυτό είναι εύκολο! Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο -αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.»
Λόγια, φωνές, χειρονομίες, ξεσπάσματα. Οι άνθρωποι που σε περιβάλλουν είναι τις περισσότερες φορές δίπλα σου κατ’ επιλογήν σου. Υπάρχουν γύρω σου γιατί εσύ έχεις επιλέξει να βρίσκονται εκεί, καθώς τους έχεις προσδώσει μια θέση κι έναν ρόλο βάσει της συμπεριφοράς τους και το πώς σε έχουν κάνει να νιώσεις.
Κι αν έτυχε να μη μιλάς από νεύρα κι εγωισμό για ώρες, ίσως και μέρες, μήνες και να αποφεύγεις να κοιτάξεις κατάματα, να μην προσφέρεις μια έστω μόνο λέξη, μια ανθρώπινη καλημέρα, τότε αναλογίσου και συλλογίσου ποιος σου εγγυάται ότι αυτός ή αυτοί οι άνθρωποι θα βρίσκονται στη ζωή σου κι αύριο;
Φυσικά απ’ τη στιγμή που έχει προκύψει διαφωνία ή κάποιου είδους ένταση, χρειάζεσαι τον χώρο και τον χρόνο σου για να σκεφτείς και να αξιολογήσεις τι έγινε και τι ειπώθηκε. Είναι, όμως, άλλο το να αξιολογήσεις μια κατάσταση και να συνεχίσεις παρακάτω συζητώντας και διαπραγματεύοντας τα όριά σου κι άλλο να πεισμώνεις και να αδιαφορείς τη στιγμή που βράζεις στο καζάνι που εσύ έριξες τον εαυτό σου.
Οι εμπειρίες σου ή εμπειρίες άλλων θα έπρεπε να σου έχουν ήδη γίνει μαθήματα ζωής, να όμως που δεν έγιναν! Μη θεωρείς παρατραβηγμένη μια τέτοια δήλωση καθώς αν παρατηρήσεις λίγο πιο προσεκτικά το περιβάλλον σου θα συνειδητοποιήσεις ότι όλα τα θεωρούμε δεδομένα ξεχνώντας ότι το μόνο δεδομένο είναι η αλλαγή.
Τις περισσότερες φορές συνειδητοποιούμε την ανθρώπινη υπόστασή μας με τραγικό τρόπο. Γιατί τι απ’ τα δυο είναι χειρότερο; Ο θάνατος ή η συνειδητή επιλογή κάποιου να απομακρυνθεί απ’ τη ζωή σου; Χαζή ερώτηση; Κι όμως δεν μπορείς να προβλέψεις ούτε τι θα γίνει για την επόμενη ώρα και κράτα αυτή τη σκέψη, όχι προς εκφοβισμό και συνεχή ανησυχία σου, αλλά προς συνειδητή κι ώριμη επιλογή των λόγων και των πράξεών σου.
Καθώς απ’ τη στιγμή που χάνεται η επαφή με κάποιον παύει να αποτελεί μέρος της ζωής σου. Όπως και να ΄χει θεωρείται απώλεια! Απώλεια κάποιου που μέχρι εχθές ήταν επιλογή σου! Κι αν πάλι παύει να αποτελεί επιλογή σου, βρες την αιτία, μοιράσου την ευγενικά και με σαφήνεια μαζί του, νιώσε ευγνώμων που τον συνάντησες και που έμαθες από δαύτον κι ευχήσου του την ελευθερία του.
Αν πάλι εγωιστικά μουτρώνεις και δε μιλάς σαν παιδί που νιώθει πληγωμένο και προδομένο, σπάσε τα τείχη σου, κάνε το βήμα και πήγαινε στην αγκαλιά του ατόμου που θύμωσες -όχι από αδυναμία, αλλά από καθαρότητα καρδιάς.
Και ξέρεις κάτι; Μια τέτοια κίνηση δεν αποτελεί εκδήλωση μιας ρομαντικής ψυχής, αλλά αυθόρμητη δύναμη επιλογής. Μεγάλωσες και ξέχασες το παιδί μέσα σου που έχει ανάγκη απ’ την αλήθεια του συναισθήματος που πολλές φορές το καταπνίγεις για να μη φανείς και καλά αδύναμος κι ευαίσθητος.
Εκτός κι αν την κεκαλυμμένη αδιαφορία κι αποφυγή επικοινωνίας, τη λαμβάνεις ως δύναμη. Γιατί όταν αφήνεσαι στην αγκαλιά, τα δυο κουβάρια μπερδεύονται· δε μιλούν, μόνο αισθάνονται τον παλμό της αγάπης και της αλήθειας που πλάστηκαν να εκπέμψουν.
Κι ό,τι πάλλεται, τείνει να κινείται κι αυτή η μικρή κίνηση αφήνει κάτι απ’ το κουβάρι να ξεμπλέξει ή έστω να αισθανθεί τη συντροφικότητα της σύμπνοιας. Εκεί ο χρόνος είναι στο pause κι εκφράζεις όλα εκείνα τα ανείπωτα που δε δύνασαι να εξομολογηθείς.
Ακόμη κι εκπαιδευμένος να ‘σαι στο να εκφράζεσαι και να επικοινωνείς αποτελεσματικά, τη στιγμή που ανοίγεις τα χέρια σου, ανοίγεις τον κόσμο σου είτε σε γνωστές είτε σε άγνωστες μυρωδιές κι αισθήσεις που μόνο το άγγιγμα μπορούν να σου προσφέρουν. Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ.
Επιμέλεια Κειμένου Τζούλιας Ρακογιάννη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τζούλια Ρακογιάννη
