Οι καλύτερες φωτογραφίες μας είναι οι αυθόρμητες

Αν το να υπολογισθεί το βάρος μιας εκτυπωμένης φωτογραφίας αποτελούσε ερώτηση ενός κουίζ, τότε αυτή η αριθμητική απάντηση δε θα μπορούσε ποτέ να είναι αντιπροσωπευτική της πραγματικής βαρύτητάς που έφερε. Όμως έτσι είναι. Οι αριθμοί ενδιαφέρουν, όχι τι κρύβεται πίσω τους.

Θα σε ρωτήσουν πόσο χρόνων είσαι, όχι τους λόγους που είσαι ευτυχισμένος σήμερα. Θα αναρωτηθούν πόσα κιλά ζυγίζεις, όχι με τι αισθάνεται όμορφα το σώμα σου. Θα σε ρωτήσουν με τι  βαθμό τελείωσες, όχι τι έμαθες εν τέλει.  Θα αναρωτηθούν πόσα λεφτά έβγαλες, όχι τι κάνεις για να εξελίξεις τον κόσμο.

Όταν μια τέτοια απεικόνιση επιμένει στο ότι όλα έχουν μια τιμή ή πιο σωστά ένα τίμημα, τότε εσύ αυτό που πρέπει να μάθεις είναι να μετράς για να είσαι σωστός· σωστός και χαμογελαστός. Μόνο αν δείχνεις ευτυχισμένος έχεις ελπίδες να κατακτήσεις μια θέσει σ’ έναν κόσμο με προφίλ υψηλών ταχυτήτων.

Αυτός είναι και ένας απ’ τους λόγους που εστιάζεις στο πώς θα αποτυπώσεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου· πρέπει να αρέσεις. Για να γίνει κάτι τέτοιο προϋποθέτει, φυσικά, να είσαι ντυμένος και στολισμένος ώστε τελικά να είσαι άξιος θαυμασμού και θετικού σχολιασμού.

Και παρότι μπορεί όντως να μιλάμε για ένα όμορφο αποτέλεσμα αυτό δε σημαίνει ότι είναι και αντιπροσωπευτικό, δηλαδή, αληθινό. Γιατί η αλήθεια, τόσο στην πραγματική ζωή όσο και σε μια φωτογραφία, δεν μπορεί παρά να είναι αυθόρμητη. Γι αυτό όσες φωτογραφίες κι αν σε εντυπωσιάζουν πάντα θα ξεχωρίζεις αυτές που ήσουν λίγο παραπάνω εσύ. Εσύ με ένα αληθινό χαμόγελο ή το στραβό σου βλέμμα, εσύ και μια ατσούμπαλη κίνηση ή με ατίθασα μαλλιά.

Οι στιγμές αυθορμητισμού μπορούν να λογιστούν κι ως στιγμές ελευθερίας, δηλαδή, μιας αλήθειας που σε απελευθερώνει απ’ τους όποιους καθωσπρεπισμούς και θεατρινισμούς, τις γυάλινες βιτρίνες και τα πλαστικά χαμόγελα. Όταν είσαι εσύ, άλλωστε, δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά για να αποκτήσεις ταυτότητα και τύπο. Δε σε νοιάζει να αρέσεις σε όλους. Δεν επιζητείς την επιδοκιμασία για να πάρεις αξία.

Αυτά είναι χαρακτηριστικά ελεύθερων ανθρώπων, ακομπλεξάριστων, που ξέρουν ότι μια αυθόρμητη φωτογραφία δεν είναι αφορμή για να δείξουν ατσαλάκωτοι, γιατί δεν έχουν ανάγκη να δείξουν, αλλά να ζήσουν. Ξέρουν ότι αυτό που θυμάσαι μετά από χρόνια δεν είναι μόνο ο τόπος κι ο χρόνος -γιατί δεν υπάρχει μόνο αυτό που βλέπεις, αλλά κι αυτό που δεν βλέπεις.

Ξέρουν ότι η ουσία βρίσκεται στο το τι πραγματικά σήμαινε αυτή η καμπύλη στα χείλη σου· ευτυχία ή ειρωνεία, αγάπη ή δυστυχία; Γιατί το ποσό που έδωσες για να κρατάς στα χέρια σου τώρα αυτή τη φωτογραφία δεν μπορεί να συγκριθεί με το τι πραγματικά πλήρωσες για ένα ψεύτικο χαμόγελο σε μια στιγμή δήθεν ευτυχίας.

Αν, λοιπόν, σας πουν να κάνετε τις φωτογραφίες σας να αξίζουν, αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει πως είναι ώρα να κάνετε τις ζωές σας να αξίζουν, γιατί μια φωτογραφία δεν μπορεί ποτέ να είναι η ύπαρξη ενός απλού χαρτιού που συνέδεσαν μερικά εκατομμύρια pixels.