Όπου κι αν πας πάντα θα υπάρχει ένα σπίτι που θέλεις να επιστρέψεις

Αν σου έλεγαν να κλείσεις τα μάτια, να χαλαρώσεις και να κάνεις ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, τότε που ήσουν μικρό παιδί και να θυμηθείς τον εαυτό σου περιστοιχισμένο από όλα εκείνα τα μπλοκ και τους μαρκαδόρους που είχες και σου ζητούσαν να ζωγραφίσεις το σπίτι σου, είτε πραγματικό είτε φανταστικό, πώς θα το σχεδίαζες και ποιους θα έβαζες μέσα;

Έχοντας πρόθεση να δώσεις μια απάντηση που θα ήταν όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτική της παιδικής σου ηλικίας, θα σχεδιάζες ένα τετράγωνο για βάση κι ένα τρίγωνο για σκεπή μαζί με την οικογένεια και κάποια αγαπημένα σου αντικείμενα να σκιαγραφούν αυτή την εικόνα.

Αυτό το τετράγωνο δεν έχει σημασία αν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα με 50 ή 500 τετραγωνικά. Αυτό που έχει σημασία είναι τα πράγματα και κυρίως οι άνθρωποι που του δίνουν ζωή και το καθιστούν τόσο ξεχωριστό και μοναδικό. Είναι όλα αυτά με τα οποία δένεσαι και που αποκτούν ξεχωριστή αξία, επειδή έζησες με αυτά, μοιράστηκες στιγμές που σε διαμόρφωσαν και σε εξέλιξαν στη σημερινή εκδοχή σου.

Κι όσο σημαντική κι απαραίτητη κι αν είναι αυτή η φωλιά, μέχρι να σ΄ αναθρέψει για να μπορείς να σταθείς στα πόδια σου, άλλο τόσο σημαντικά κι απαραίτητα είναι τα φτερά που σου δώσε για να πετάξεις μακριά και να δεις όλα όσα σε περιμένουν έξω από αυτή.

Το ταξίδι είναι άλλοτε κάποια μέτρα κι άλλοτε χιλιόμετρα μακριά. Αυτό σημαίνει ότι δε χρειάζεται να πας στην άκρη του κόσμου ή με κάποιο διαστημόπλοιο να βρεθείς στον Άρη για να αλλάξεις εικόνες και να πεις πως έμαθες. Το ότι απλά και μόνο βγαίνεις από το σπίτι σου, σου επιφυλάσσει τόσες αναπάντεχες εκπλήξεις όσο και μαθήματα. Φυσικά, η μεγαλύτερη μαθητεία έρχεται από ανθρώπους και κυρίως από σχέσεις που επισυνάπτεις μαζί τους.

Ο κόσμος ανεξάρτητα από τι είπε, τι λέει ή τι θα λέει, όπως μπορεί φορές-φορές να σκέφτεσαι είναι ένα μεγάλο σχολείο. Τόσο ο κόσμος ως άνθρωποι όσο κι ως φυσικό περιβάλλον.

Σκέψου τον Οδυσσέα, ας πούμε, και το πλοίο με το οποίο γύρισε τον κόσμο ώσπου να καταλήξει σ’ ένα τόπο που τόσο απεχθανόταν. Κάποιος μπέρδεψε την ιστορία; Ναι, γιατί το μόνο που είχε αυτός ο άνθρωπος ήταν μια βασική σχεδία και μια πυξίδα στην καρδιά, η οποία όπου και αν στρεφόταν θα έδειχνε ένα μέρος, την Ιθάκη.

Η Ιθάκη ήταν ο τόπος και οι άνθρωποί της που μιλούσαν στην ψυχή του περισσότερο από οποιοδήποτε κάλος ή χρυσάφι κι αν συνάντησε. Κανένας από τους Κύκλωπες ή τους Λαιστρυγόνες δεν το φόβισε τόσο όσο η έλλειψη της Ιθάκης. Μόνο όταν είδε τους ανθρώπους του, άκουσε τις φωνές τους και τους αισθάνθηκε κοντά του, ενώθηκαν όλα τα κομμάτια που τον συνέθεταν.

Βγαίνοντας, λοιπόν, από το σπίτι πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο εκεί έξω να σε περιμένει, αρκεί να είσαι έτοιμος ώστε όταν το δεις, να το αναγνωρίσεις. Στη ζωή τίποτε δεν έρχεται τυχαία, όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι αυτό για να γίνεσαι καλύτερος. Κι όταν δεν αναγνωρίζεις ή δεν μπορείς να εξηγήσεις το πώς έφτασες ή γιατί επέλεξες αυτή τη διαδρομή έναντι άλλων, μάθε ότι υπάρχει ο υποσυνείδητος νους σου που σε καθοδηγεί αθόρυβα αλλά πάντα σταθερά σε αυτό που δεν μπορείς να εξηγήσεις, όμως το επιθυμείς.

Το σπίτι σου είναι η βάση της πυξίδας και η καρδιά σου οι δείκτες της.