Πριν ερωτευτείς να σε ερωτευτείς

Πόσες φορές δεν βρεθήκαμε να κοιτάμε τη βροχή κι ο νους μας να τρέχει σ’ ένα συγκεκριμένο πρόσωπο; Όχι απαραίτητα παρατηρώντας τον ήχο της βροχής ούτε απαραίτητα γράφοντας ποιήματα αλλά να συλλογιζόμαστε ή καλύτερα να βασανιζόμαστε γι’ αυτό το «εσύ».  Μόνος και μελαγχολικός ενίοτε φτιάχνεις αυτά τα σχεδιάκια, τα ονειράκια και τις προδοκιούλες στο μυαλό σου που περιστρέφονται -μάντεψε, ναι- από αυτό το εσύ που θέλεις πάση θυσία στη ζωή σου. Και ανεξάρτητα από το πώς άρχισε αυτή η σχέση, καθώς πλέον δεν έχει και τόση σημασία, ένα είναι το γεγονός. Είσαι ερωτευμένος. Σκέφτεσαι αυτό το «εσύ» και η σκέψη του μόνο δημιουργεί μεγαλύτερη επιθυμία. Είστε οι δυο σας. Ζεις το όνειρο. Και τι πιο φαντασμαγορικό από το να νιώθεις πρωταγωνιστής της ταινίας που είσαι εσύ ο σεναριογράφος;

Έλα, όμως, που το στυλό γι’ αυτό το έργο το κρατάς εσύ για σένα πρώτα, κυρίως και τελεσίδικα βασικά. Γιατί πολύ σύντομα, στο μαξιλάρι του έρωτα που κάθεσαι ξεχνάς την ολότητά σου και πλέον νιώθεις κομμάτι αποσπασμένο του άλλου. Κι όταν η τρέλα του πρώτου καιρού πάρει τα βουνά, εσύ σηκώνεσαι από το μαξιλάρι που σε είχε βολέψει και το χρησιμοποιείς πλέον στις μάχες σου ως ασπίδα. Τότε είναι που βγαίνουν ανασφάλειες, φοβίες, απογοητεύσεις και ξεχασμένα απωθημένα που πρέπει να σου τα καλύψει ο άλλος.

Σε αυτό το κομβικό σημείο είναι που αποδεικνύεται περίτρανα το ότι ψάχνουμε για το άλλο μας ολόκληρο κι όχι μισό! Οι ειδικοί στον χώρο των σχέσεων παρομοιάζουν την αγάπη με τα τέσσερα πόδια ενός τραπεζιού με καθένα από αυτά να έχει και μια αξία που προδίδει νόημα στην έννοια της αγαπητικής σχέσης εν γένει. Γιατί πώς μπορεί να εξελιχθεί μια σχέση αν δεν υπάρχει σεβασμός, θαυμασμός, εκτίμηση και δημιουργικότητα; Για να κατακτήσουμε όμως και να εφαρμόσουμε τα παραπάνω στην πράξη προηγείται ένα άλλο βασικό στάδιο που δεν έχει να κάνει με το «εσύ» που σκεφτόμαστε αλλά το «εγώ» που αγνοούμε.

Πολύ γρήγορα θα δείξουμε με το χέρι μας τον απέναντι για να δείξουμε πόσο λάθος είναι. Αν παρατηρήσουμε όμως το χέρι μας εκείνη τη στιγμή, ο αντίχειρας και ο δείκτης δείχνουν τον άλλο και τα υπόλοιπα τρία δάχτυλα εσένα. Που σημαίνει; Ο αριθμός δακτύλων που στρέφονται προς το μέρος σου υπερτερούν όπως και η βαρύτητα που φέρεις εσύ για την ευτυχία και την επιτυχία της σχέσης σου. Καθώς, πριν και πρώτα απ’ όλα, είναι μια σχέση με τον εαυτό σου.

Πώς, ας πούμε, απαιτείς να σε σέβονται την ίδια στιγμή που εσύ δε σέβεσαι τις επιθυμίες και τα όρια σου, τις επιλογές και την αλήθεια σου; Πώς περιμένεις να σου δείξουν θαυμασμό αφού εσύ ο ίδιος σαμποτάρεις και αμφισβητείς τις δυνάμεις και τα κατορθώματά σου; Γιατί κι όταν σου γίνεται ένα κομπλιμέντο νιώθεις αμήχανα. «Σιγά μην το εννοεί. Έτσι θα το ‘πε», λες. Επίσης, καταλαβαίνεις από συμπεριφορές ότι δε σε εκτιμούν. Εσύ πώς εκτιμάς τον εαυτό σου ώστε να δεχτεί μια τέτοια κατάσταση; Καταπίνεις αμάσητο ό,τι σου προσφέρεται και λες και ευχαριστώ; Τότε δώσε μου ένα επιχείρημα για να γίνει το αντίθετο. Κι εδώ δεν πρόκειται περί κακίας ή αχαριστίας από την άλλη πλευρά αλλά διεκδίκησης ξεκάθαρων ορίων είτε με λεκτικό τρόπο είτε με πρακτικό. Κι αν τέλος προσδοκάς τα λουλούδια που δεν σου ‘φερε μέχρι τώρα, πήγαινε εσύ στο ανθοπωλείο και φτιάξε την ανθοδέσμη που θα δώσει πνοή στη ζωή και στη μέρα σου. Γίνε δημιουργικός με τρόπο που να σου ανοίγουν τα φτερά.

Οπότε; Είναι οι σχέσεις δύσκολες ή εμείς τις δυσκολεύουμε; Οι σχέσεις δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα δύσκολες και επίσης δεν ξέρω ποιος τις έχει προσδώσει αυτό το χαρακτηρισμό. Αυτό όμως που υποθέτω είναι ότι είναι περίπλοκες όπως και εμείς οι ίδιοι. Τι θα συμβεί όμως αν γίνουμε πιο ξεκάθαροι με τα όριά μας και αγαπήσουμε αυτό που είμαστε με τον τρόπο που είμαστε; Γιατί αν δεν τα έχεις καλά με σένα, τότε πώς περιμένεις να δημιουργήσεις υγιείς σχέσεις; Η αυτογνωσία δεν είναι πανάκεια αλλά η αρχή της ισορροπίας που οδηγεί στην αλήθεια και κατ’ επέκταση στην αγάπη. Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος είσαι εσύ.