Στείλε το μήνυμα που θες να λάβεις

Η ζωή λένε συμβαίνει όσο εσύ είσαι απασχολημένος με άλλα πράγματα. Ζεις, δηλαδή, με σκέψεις που σε τραβούν είτε προς έναν παρελθόντα χρόνο, όπου κυριαρχεί η μετάνοια είτε που σε ωθούν  κάπως άγαρμπα και πιεστικά σε μελλοντικές καταστάσεις, οπού κυριαρχεί η ελπίδα. Όπως και να ‘χει αποτελούν περιπτώσεις δυο αντίρροπων δυνάμεων που σε αποπροσανατολίζουν απ’ το τώρα που ενδεχόμενα ήλπιζες χθες και θα νοσταλγείς αύριο.

Τα πρόσωπα κι οι καταστάσεις που πλαισιώνουν τους χρόνους αυτούς αποτελούν το πιο σημαντικό κομμάτι αυτού που σε πάει αντίστοιχα μπροστά ή πίσω. Όταν αναπολείς το παρελθόν δεν το σκέφτεσαι ως χρόνο γενικά, αλλά ανακαλείς μνήμες από πρόσωπα και καταστάσεις που συνδέθηκες· με αντίστοιχους όρους φαντάζεσαι και το μέλλον.

Περιμένεις λοιπόν. Τι ακριβώς όμως περιμένεις; Ζεις καλλιεργώντας στη σφαίρα της φαντασίας σου προσδοκίες που βασίζονται σ’ έναν κόσμο πιθανοτήτων παρά σε μια πραγματικότητα. Αν θεωρήσουμε πως κάθε μέρα αποτελεί προσωπογραφία μιας μικρής ζωής, τότε ζεις ζωές ολόκληρες περιμένοντας απ’ τους άλλους να εκφράσουν αυτό που στην ουσία θέλεις εσύ να τους πεις.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφτόσουν για ώρες ή και μέρες ένα μήνυμα που θα ήθελες να είχες λάβεις; Άλλες φορές θα ήθελες το μήνυμα να έχει συγκεκριμένο αποστολέα κι άλλες όχι, γιατί σκέφτεσαι ότι απ’ τους τόσους ανθρώπους που πέρασαν στη ζωή σου για κάποιους θα σήμαινες κάτι και θα σε θεώρησαν σημαντικό.

Θα ήθελες ένα μήνυμα να γράφει λόγια αγάπης, όχι απαραίτητα με τη μορφή εξομολόγησης μιας ερωτικής αγάπης, αλλά κι απλή θύμησης, ότι δηλαδή σεργιάνισες για λίγο στο μυαλό κάποιου κι αυτό σου είναι αρκετό. Θα ήθελες να σου πουν ότι τους έχεις λείψει, ότι δε βρήκαν άλλο σαν και σένα, ότι πάει καιρός από τότε που μιλήσατε και θα ήθελαν να σας δουν και να τα πείτε από κοντά, ότι ο τρόπος που είχες αντιδράσει κάποια στιγμή τους έχει μείνει αξέχαστος, ότι θαυμάζουν τον τρόπο που δουλεύεις, ότι τους έλειψε το γέλιο σου, ότι συζητήσεις που κάνατε τους άλλαξαν, ότι θα ήθελαν να βρίσκονται κοντά σας.

Θα ήθελες, λοιπόν, μια πλειάδα από μηνύματα που θα χάιδευαν για λίγο το εγώ σου λέγοντάς του πόσο σημαντικό κι ανεπανάληπτο είναι. Το ίδιο εγώ όμως, είναι που φυλακίζει τα λόγια αυτά μέσα σου, γιατί είναι λόγια που λέει μια φωνή μέσα σου για τους άλλους που έτυχε η ζωή να τους φέρει κοντά σου και να σημαίνουν κάτι για σένα.

Σκέφτεσαι αν κάποιος ήθελε να σου πει κάτι θα στο έλεγε, παραβλέποντας την ίδια στιγμή ότι κι εσύ λειτουργείς με τον ίδιο τρόπο.

Άλλωστε σε μια ζωή που εκλαμβάνονται όλα τόσο δεδομένα όσο κι η γη που πατάμε, ξεχνάμε ότι πιο ιδανικός χρόνος απ’ το να πεις αυτό που σκέφτεσαι είναι τώρα. Τώρα που το σκέφτεσαι. Τώρα που το νιώθεις. Τώρα που ξέρεις ότι έχεις όλα τα μέσα να το κάνεις. Τώρα που το παρόν σε καλεί να απελευθερωθείς απ’ τα τείχη του εγώ και να έρθεις πιο κοντά στην ουσία σου. Τώρα που είσαι ζωντανός.

Όσο συγκινητικό ή κολακευτικό κι αν είναι να λαμβάνεις ένα μήνυμα που ανεξάρτητα απ’ το περιεχόμενο κρύβει μέσα τη σκέψη σου, δε συγκρίνεται με την απελευθερωτική δύναμη του να λες αυτό που αισθάνεσαι τώρα! Τώρα που το παρόν περικλείει όλους τους προηγούμενους και τους επόμενους χρόνους. Τώρα για όλους αυτούς τους χρόνους που θα ξέρεις ότι εσύ ένιωσες και δεν κρύφτηκες, γιατί εσύ ό,τι είχες να δώσεις, το έδωσες.