Τι θα έκανες αν δε φοβόσουν;

Όσες φορές μπορείς να γράψεις και να σβήσεις κάτι μέχρι να βρεις τις λέξεις που αγγίζουν το αίσθημά σου, άλλες τόσες μπορείς να κάνεις ένα βήμα μπρος και δυο βήματα πίσω μέχρι να μάθεις να σιγουρεύεσαι για την κατεύθυνσή σου όπως επίσης και για τα πόδια σου, την καρδιά σου και το στομάχι σου. Τα τσεκάρεις όλα με κάθε σου βήμα. Η ένταση βέβαια μπορεί να διαφέρει στο καθένα, όμως άπαξ και γυρίσει ο διακόπτης, μπαίνουν όλα σε μία λειτουργία.

Είναι σαν τον φούρνο. Κάθε μάτι έχει τον δικό του διακόπτη οπότε ανάλογα ρυθμίζεις και την ένταση 1-2-3;. Εσύ επιλέγεις. Βιάζεσαι ή μπορείς να περιμένεις; Τι μπορεί να αντέξει το στομάχι σου; Πόσο μπορείς να κουμαντάρεις την καρδιά σου; Πόσο τρέμουν τα πόδια σου;

Αν λοιπόν ο διακόπτης μπει στο 3, τότε το σώμα σου δε θα διαφέρει σε τίποτα απ’ το πυρωμένο μάτι της ηλεκτρικής κουζίνας, με αποτέλεσμα και τα δυο να λειτουργούν στο κόκκινο! Εκείνη τη στιγμή βέβαια δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα λογικά, ούτε φυσικά μπορείς να διακρίνεις το χρώμα του συναγερμού που σήμανε μέσα σου! Αυτά είναι ψιλά γράμματα τη στιγμή που αισθάνεσαι ότι είσαι μόνος σου, εσύ κι ο φόβος σου.

Φοβάσαι λοιπόν και μαζί με σένα κι εγώ και λίγο-πολύ όλοι μας. Εσύ όμως τι φοβάσαι περισσότερο; Γιατί αυτό που μπορεί να προκαλεί σε σένα ταχυκαρδία, εμένα να με χαλαρώνει και το αντίστροφο. Έχει σημασία να σκεφτείς για λίγο τους λύκους που τριγυρνούν μέσα στο δάσος της ψυχής γιατί με κάθε ευκαιρία ορθώνονται μπροστά στα μάτια σου έτοιμοι να σε κατασπαράξουν.

Κι εκεί είναι που πρέπει να καταλάβεις ότι υπάρχουν πραγματικοί και πλασματικοί λύκοι κι ότι κάποια στιγμή πρέπει να τους διαχωρίσεις. Γιατί αν για παράδειγμα ένας λύκος βρισκόταν απέναντί σου στη μέση ενός δάσους την ώρα που περπατούσες απειλώντας τη ζωή σου, τότε ναι όχι μόνο φόβος θα σε κατέκλυζε αλλά κι ο απόλυτος πανικός. Όχι μόνο εσένα αλλά οποιονδήποτε βρισκόταν στη θέση σου. Αυτός ως πραγματικός κίνδυνος θα ενεργοποιούσε ένα ολόκληρο σύστημα στον οργανισμού σου που θα σε προστάτευε και θα σε βοηθούσε να δράσεις αναλόγως.

Ώρα λοιπόν να δεις τους φόβους πρόσωπο με πρόσωπο. Πρόσωπο όμως καθαρό χωρίς φτιασιδώματα, καλλωπισμούς, δηθενιές και γκριμάτσες, χωρίς μάσκες και θεατρινισμούς μιας τελειωμένης παράστασης που έλειπε κι ο πρωταγωνιστής. Και ναι, έλειπες γιατί οι κομπάρσοι που έβαλες στη ζωή σου για πρωταγωνιστές έκλεψαν τη φωνή σου και την έβαλαν στο στόμα τους υποδυόμενοι ρόλους που φαντάστηκαν για σένα κι εσύ περιχαρής χειροκροτούσες σαν θεατής για τη ζωή που επέλεξαν άλλοι για σένα· από φόβο.

Φόβο· κατακλυσμιαίο και παντοδύναμο. Φόβο για την ευθύνη, φόβο για το συναίσθημα, φόβο για να μιλήσεις, φόβο για να εκφραστείς, φόβο για να μην πληγωθείς, να μην παρεξηγηθείς, να μη σχολιαστείς, φόβο, φόβο. Τι θα έκανες αν δε φοβόσουν, σκέφτηκες ποτέ;

Θα έκανες δυο βήματα πίσω ή θα έτρεχες μπροστά; Γιατί πότε επιτέλους θα πεις όλα αυτά που αισθάνεσαι μέχρι εκεί που τα αισθάνεσαι και για όσο τα αισθάνεσαι; Πότε θα πας να κοιτάξεις στα μάτια; Πότε θα ψάξεις να βρεις ό,τι ονειρεύεσαι; Πότε θα διεκδικήσεις το στόχο σου; Πότε θα μάθεις να σε αγαπάς και να σε προσέχεις; Πότε θα σταματήσεις να λες «ναι» σε ό,τι μέσα σου φωνάζει «όχι»; Πότε θα θελήσεις να σε μάθεις, για να μάθεις να μη φοβάσαι; Πότε θα θελήσεις να ζήσεις;

Πήγαινε, λοιπόν, εκεί που τρέμουν τα πόδια σου μπας κι ορθοποδήσεις. Πήγαινε εκεί που η καρδιά σου χτυπάει ταμπούρια μπας και χορέψεις τελικά. Πήγαινε εκεί που το στομάχι σου από κόμπος γίνεται βαμβάκι. Πήγαινε γιατί όταν όλα αυτά έρθουν στα συγκαλά τους θα μάθεις πως ο μεγαλύτερος φόβος σου ήταν ο ίδιος σου εαυτός κι αυτό που φοβόσουν δεν ήταν οι περιορισμοί που του έθετες, αλλά οι απίστευτες δυνατότητας που αγνοούσες.