«Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις»

Αν κι ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει «Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις», εγώ θα σου πω πως ακόμα κι αν τη βρεις, αξίζει να τη φτιάξεις πάλι απ’ την αρχή. Όταν βρίσκεις κάτι έτοιμο σημαίνει πως κάποιος άλλος δούλεψε, προσπάθησε, μόχθησε για να το απολαύσεις. Αυτό από μόνο του βεβαία δεν έχει τίποτα κακό, γιατί ίσως να ισχύει και το αντίθετο ως ένα βαθμό. Ως ένα βαθμό όμως.

Το όφελος του να βρεθείς σ’ ένα όμορφο και ζεστό περιβάλλον μπορεί να σταθεί αφορμή να ζήσεις μοναδικές εμπειρίες που θα σε συντροφεύουν για πάντα λόγω της ευτυχίας που σου χάρισαν. Αν είσαι από αυτούς που βρέθηκαν έστω και για λίγο σε ένα τέτοιο πλαίσιο, σίγουρα θα έχεις να θυμάσαι εικόνες, ήχους κι ατελείωτα συναισθήματα.

Πολύ ωραία μέχρι εδώ κυρίως γι’ αυτούς που υπήρξαν έστω και για λίγο σε μια άνοιξη, γιατί υπάρχει κι η άλλη εκδοχή με τους ατελείωτους και βαρείς χειμώνες που μοιάζουν αξεπέραστοι κι απόλυτα παγεροί. Αν βιώσει κανείς τέτοιο κρύο δύσκολα μπορεί να φανταστεί πως υπάρχει κλίμα με υψηλότερες και πιο βιώσιμες θερμοκρασίες. Η μήπως όχι;

Ποια είναι αυτή η γραμμή που περνά πάνω σε λεπτό χαρτί από μια  ακόμη πιο λεπτή κι αιχμηρή πένα; Μπορεί η γραμμή αυτή να αποτελεί τμήμα μιας ζωγραφικής κι όχι μιας χαρακτικής; Μπορεί αυτή να γίνει δικλίδα ασφαλιστική που είτε θα σε αποτρέψει απ’ το να επαναπαυτείς σε μια καλοστρωμένη ζωή είτε θα σε προστατέψει απ’ την απόλυτη καταστροφή;

Αν λύση βρίσκεται μέσα κάθε πρόβλημα και το πρόβλημα νιώθουμε ότι υπάρχει μέσα μας τότε ξέρουμε το μέρος που πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε τη λύση, γιατί η πένα δε φέρει μόνο την ευθύνη του αποτελέσματος που έχει στο χαρτί, αλλά και του χεριού που την έπιασε.

Αυτό το χέρι, λοιπόν, ανεξάρτητα απ’ το αν είναι κουρασμένο και ταλαιπωρημένο ή ξεκούραστο και χαλαρό αξίζει να συνειδητοποιήσει τη δυναμική που έχει ώστε να καθορίσει το αποτέλεσμα· το χαρτί θα ζωγραφιστεί ή θα χαραχθεί; Ο ίδιος θα ανθίσει ή θα φυτοζωεί;

Αδιαφορώντας, λοιπόν, για την εποχή που ξημερώνει έξω, εσύ επίλεξε κι επίμεινε για τη διαρκή άνοιξη. Μην ξεχνάς, εσύ έχεις τη δύναμη και τη δυναμική. Εσύ κρατάς την πένα. Εσύ επιλέγεις. Αν τη βλέπεις την άνοιξη έξω τότε θα είναι και μέσα, γιατί αν δεν ήταν μέσα σου δε θα μπορούσες να τη δεις ούτε έξω. Αυτό έχει σημασία γιατί βλέπουμε, ακούμε κι αισθανόμαστε αυτά που θέλουμε, αυτά που έχουμε ανάγκη κι αυτά που ανεξάρτητα απ’ τον καιρό θα αγγίξουν την εποχή που κουβαλάμε μέσα μας.

Αν η ψυχή σου είναι παγωμένη, τα μάτια σου θα αναζητούν εικόνες που θα πιστοποιούν τον χειμώνα μέσα σου κι ο μόνος ήχος που θα αντηχεί στα αυτιά σου θα ‘ναι αυτός του αέρα που λυσσομανάει έξω και που περνάει μέσα απ’ τις πόρτες και τα παράθυρα για να σου θυμίζει ότι χρειάζονται αλλαγή, μονωτική και κατευναστική.

Η άνοιξη δεν είναι εποχή. Η άνοιξη είναι οπτική και προοπτική. Η άνοιξη είναι στάση ζωής και τρόπος σκέψης. Η άνοιξη έχει όνομα κι επώνυμο, έχει ταυτότητα, χαρακτήρα και δακτυλικά αποτυπώματα. Η άνοιξη είναι το παιδί που αν του δώσεις λίγα παιχνίδια που του αρέσουν θα ξυπνήσει όλο το νηπιαγωγείο μέσα του. Αυτό το παιδί μην το ψάξεις τριγύρω, γιατί κατοικεί μέσα σου. Είσαι η άνοιξη που δεν ήθελες να παραδεχθείς κι όμως υπάρχει. Υπάρχεις! Ζεις το σαν άνοιξη.